Σχεσεις

Τα φιλιά της πόλης

«Πες μου πού είναι ωραία να φιλάς» ρώτησα τον καλύτερό μου φίλο. «Παντού» μου απάντησε με απορία και οίκτο, που χρειαζόμουν επεξηγήσεις για το αυτονόητο.

Παντού είναι ωραία να φιλάς και να φιλιέσαι. Ακόμη και σε μία πόλη σαν την Αθήνα, με χαοτική ρυμοτομία, παθολογική κυκλοφοριακή συμφόρηση και κέντρο κλειστό κάθε δεύτερη μέρα. «Ολοκληρωμένο από μόνο του, τεχνητά διαχωρισμένο από τον κόσμο γύρω του» – έτσι περιέγραψε το «Φιλί» του ο Ροντέν. Έτσι είναι πραγματικά ένα ζευγάρι που φιλιέται – μια οντότητα ανεξάρτητη, αυτοτελής, διαφοροποιημένη από το περιβάλλον. Ή, μ’ άλλα λόγια, όταν δυο άνθρωποι φιλιούνται όλα τα άλλα είναι απλώς σκηνικό, επουσιώδη.

Κάθε πόλη χρειάζεται μέρη για να φιλήσεις και να φιληθείς. Κρυμμένα πάρκα για αγκαλιές σε κόκκινα παγκάκια. Μικρά καφέ για να κάθονται τα ζευγάρια με τις καρέκλες κολλητά και τα δάχτυλα μπλεγμένα. Πλατιές σκάλες δημόσιων κτιρίων, φτιαγμένες λες για να ξαπλώνουν επάνω τους οι εραστές κάτω από ένα βραδινό, ασημένιο ουρανό. Φανερά ή λιγότερο φανερά σημεία, ιδανικά για να φιληθείς, να αγκαλιαστείς, να χωθείς στον ώμο του άλλου – να ζεις τις ιδιωτικές σου στιγμές δημόσια, σχετικά ανενόχλητος. Χωρίς να σε αποσπούν οι εντάσεις, τα άγχη και οι νευρώσεις της πόλης.

Υπάρχουν βέβαια οι γνωστές διαδρομές. Στην Αθήνα είναι ο Λυκαβηττός, η Πειραϊκή μετά τα μεζεδοπωλεία, η καντίνα στον Λαιμό. Τα έχουν όλα: θέα, ασφάλεια, ρομαντσάδα. Αλλά και παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Και ματάκηδες που έλκονται από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Και…σαν πολύς κόσμος δεν μαζεύτηκε; Καλύτερα να περπατήσουμε λίγο παραπάνω, να βρούμε τα δικά μας σκηνικά για τα φιλιά μας.

Μετά τις οχτώμισι, κάθε βράδυ, μια κόκκινη κορδέλα απαγορεύει στα αυτοκίνητα να μπουν στην Ηρώδου Αττικού, μετατρέποντάς τη σε έναν ερημικό, ρομαντικό, ιδιωτικό πεζόδρομο. Υπάρχουν βέβαια οι μπάτσοι, που φυλούν την προεδρική κατοικία. Αλλά είναι μυστικοί –παριστάνουν ότι δεν είναι μπάτσοι αλλά περαστικοί– και αν τους κοιτάξεις στα μάτια χαμηλώνουν διακριτικά το βλέμμα. Με τα Ανάκτορα από τη μία και τον Εθνικό Κήπο από την άλλη, εδώ αρμόζει το κλασικό χολιγουντιανό φιλί: τα χέρια της γυναίκας στο λαιμό του άνδρα, τα χέρια του στη μέση της και ο άνδρας δέκα με είκοσι πόντους πιο ψηλός από τη γυναίκα. Το Χόλιγουντ το ανακάλυψε πριν από δεκαετίες και αυτό μέχρι σήμερα παραμένει αναλλοίωτο μέσα στην τελειότητά του.

Στη στάση Φλοίσβος του τραμ, στο Παλιό Φάληρο, βρίσκονται τα κιόσκια με τα τεράστια ταμπλό του σκάκι. Εσείς χαμογελάτε ευγενικά στον κύριο που κάνει ροκέ με τον πύργο αγκαλιά, κατεβαίνετε τα σκαλάκια προς την παραλία, κάνετε αριστερά, περπατάτε για λίγο παράλληλα με τη θάλασσα, πηδάτε ένα βραχάκι. Και έχετε φτάσει σε μια μικροσκοπική (πέντε δρασκελιές μήκος), πεντακάθαρη, άδεια, καβαντζωμένη παραλία. Μένετε με τα μαγιό, κυλιέστε στα βότσαλα στην ακροθαλασσιά και φιλιέστε παθιασμένα, σαν τον Burt Lancaster και την Deborah Kerr στο “From Ηere to Εternity”.

Καθώς ανεβαίνετε τον Λυκαβηττό, μην πάρετε ίσια το δρόμο για την κορυφή. Στρίψτε δεξιά και κάνετε μια στάση στον Άγιο Ισίδωρο, το πιο όμορφο ίσως εκκλησάκι της Αθήνας, με το πιο όμορφο προαύλιο και την πιο όμορφη θέα. Η αλήθεια είναι ότι όλα είναι τόσο όμορφα που ενδέχεται να νιώσετε μέσα σας μια επιθυμία να ακούσετε τον παπά να λέει «τώρα ο γαμπρός να φιλήσει τη νύφη» – μια επιθυμία δηλαδή να παντρευτείτε, να νοικοκυρευτείτε, να κάνετε πολλά παιδιά και να τα φέρνετε να παίζουν κρυφτό στον αυλόγυρο… Αν είστε μικροί για δεσμεύσεις, ρίξτε ένα σκαστό, συνωμοτικό φιλί και πηγαίνετε στο καφενείο πιο πάνω, να πιείτε μια μπίρα, να συνέλθετε.

Όταν βρέχει, η Κηφισίας είναι δύσκολη. Εσείς ωστόσο διαλέξτε μια βροχερή βραδιά για να ανηφορίσετε μέχρι λίγο πιο πάνω από το Υγεία και να ανεβείτε στην πεζογέφυρα που είναι όλη φωτισμένη μπλε. Να βάφουν οι γαλάζιες ανταύγειες τα πρόσωπά σας, κάτω απ’ τα πόδια σας τα φώτα των αυτοκινήτων να καθρεφτίζονται κόκκινα στο υγρό οδόστρωμα και τα κορναρίσματα να μην σας ενοχλούν, αφού δεν είναι πια παρά ένα ακόμη εφέ που κάνει τη στιγμή σας πιο ατμοσφαιρική. Λίγο σαν το βροχερό, ανάποδο φιλί του Spiderman στη Mary Jane. Το μπλε της γέφυρας θα δίνει στη σκηνή έναν αέρα φουτουριστικό. Το νερό της βροχής θα συμβολίζει το πάθος που απελευθερώνεται. Εσείς το μόνο που χρειάζεται είναι να φοράτε εφαρμοστό μπλουζάκι.

Ανεβαίνοντας την Πλάκα, μη φιληθείτε μπροστά στα δρομάκια με τα σουβενίρ και τα εστιατόρια με τους κράχτες που φωνάζουν «μουσάκα». Περπατήστε μέχρι τα Αναφιώτικα, και μετά λίγο ακόμα. Μέχρι να βρείτε το σοκάκι, το χαμηλό σπιτάκι ή την εσωτερική αυλή που θα ξυπνήσει την παράδοση μέσα σας. Φανταστείτε τότε πως φοράτε ζωνάρι στη μέση και φεσάκι στα μαλλιά, σηκωθείτε στις μύτες των ποδιών και δώστε σκαστά το «Φίλημα» του Νικηφόρου Λύτρα.

Είστε στο κέντρο της Αθήνας και θέλετε ένα ρομαντικό μέρος για να δώσετε στη μαγεμένη σας πριγκίπισσα το φιλί που θα αφυπνίσει τον έρωτά της και την πόλη ολόκληρη. Πάρτε την Πανεπιστημίου προς το Σύνταγμα και στο νούμερο 12 περάστε τη μεγάλη πόρτα και μπείτε στο Ιλίου Μέλαθρον, το σπίτι που έχτισε ο Τσίλερ για τον Σλίμαν – ένα εξαίσιο σπίτι με έναν εξίσου ωραίο κήπο, γεμάτο φιστικιές, ροδιές και αντίγραφα αρχαιοελληνικών αγαλμάτων. Αγνοήστε την απαγορευτική κορδέλα και ξαπλώστε στο πλατύσκαλο, φιληθείτε κάτω από την καμάρα με τα κλήματα και δώστε όρκους αγάπης ανάμεσα στις κοντές άγριες τριανταφυλλιές. Happy end.