Ποιος δεν έχει πονέσει για την αγάπη; Ποια καρδιά δεν έχει ραγίσει για έναν έρωτα;
Όλοι μας έχουμε νιώσει κατά καιρούς συναισθήματα πόνου και αναρωτιόμαστε: «Μήπως φταίω εγώ;», «Μήπως παίρνω τα πράγματα πιο σοβαρά από όσο πρέπει»; «Μήπως είμαι drama queen;». Όχι, δε φταίτε εσείς. Ούτε το έτερον ήμισυ που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σας. Μια ορμόνη φταίει για όλα.
Η Ιατρική Σχολή Feinberg του Πανεπιστημίου Northwestern σε μια έρευνα υποστηρίζει πως η οξυτοκίνη έχει δύο όψεις: είναι υπαίτια για τα ζεστά συναισθήματα αγάπης, κοινωνικού δεσίματος και του ευ ζειν αλλά, ταυτόχρονα, ενισχύει τις κακές αναμνήσεις και αυξάνει τα αισθήματα φόβου και άγχους. Με άλλα λόγια, η «ορμόνη της αγάπης» ενεργοποιεί ένα τμήμα του εγκεφάλου που εντείνει την ανάμνηση μιας επώδυνης εμπειρίας. Η ίδια ορμόνη που σας κάνει να πετάτε στα σύννεφα μπορεί να σας ρίξει και στα Τάρταρα. Δίκοπο μαχαίρι, δηλαδή.
Τα ευρήματα της έρευνας εξέπληξαν τους ερευνητές, που περίμεναν πως η οξυτοκίνη θα διαμόρφωνε τα θετικά συναισθήματα στη μνήμη, λόγω της σχέσης της με την αγάπη και το κοινωνικό δέσιμο.
Όποτε ξυπνάω πολύ νωρίς το πρωί, θυμάμαι το ψάρεμα στη Λευκάδα.
«Κατανοώντας τον δυαδικό ρόλο του συστήματος της οξυτοκίνης στην πρόκληση ή την ελάττωση του άγχους, ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες, μπορούμε να βελτιστοποιήσουμε τις θεραπείες με οξυτοκίνη που θα προκαλούν την ευεξία αντί να προκαλούν αρνητικές αντιδράσεις», δήλωσε η Jelena Radulovic, η επικεφαλής της έρευνας και καθηγήτρια Διπολικής Διαταραχής της Ιατρικής Σχολής Feinberg του Πανεπιστημίου Northwestern.
Πονέστε χωρίς φόβο, λοιπόν, αλλά μην αγχώνεστε και πολύ. Κανείς δεν έχει πεθάνει από αγάπη. Ακόμα και ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα από κακή συνεννόηση πήγαν.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Nature Neuroscience στις 21 Ιουλίου
Ένας σαδιστικός οδηγός για να απολαύσεις το χωρισμό
