10 πράγματα που μου έχουν συμβεί ως πεζή (γυναίκα) στην Αθήνα

Είμαι από τις τυχερές που έχουν μεγαλώσει σε πολύ κεντρικό σημείο της Αθήνας, με αποτέλεσμα να μην μου είναι καθόλου απαραίτητο το οποιοδήποτε όχημα και τα μόνα μαθήματα οδήγησης που έχω κάνει να είναι είναι πεντάλεπτα, πριν ξεκινήσουν τα συγκρουόμενα στο λούνα παρκ. Το γεγονός αυτό μόνο ευτυχές μπορεί να είναι για τον αθηναϊκό πληθυσμό, καθώς θα ήμουν η χειρότερη οδηγός της χώρας και θα είχα προκαλέσει τραυματισμούς σε μεγάλο ποσοστό των μόνιμων κατοίκων αλλά και των τουριστών. Κανονικά πιστεύω πως θα έπρεπε το κράτος να με πληρώνει για να είναι επισήμως παράνομο να βρεθώ ποτέ πίσω από τιμόνι.
Τριγυρίζοντας λοιπόν τους δρόμους της πόλης ως πεζή, μου έχουν ανά τα χρόνια συμβεί ποικίλα περιστατικά με πρωταγωνιστές τους αγαπητούς οδηγούς, κάποια ευχάριστα, περισσότερα δυσάρεστα, όλα όμως γερά χαραγμένα στην μνήμη, σαν να μια γρατζουνιά στο καπό από ένα ζευγάρι κλειδιά.

Ιδού 10 από αυτά:

1. Περιμένοντας το αμάξι της παρέας σε κάποια στάση μετρό προκειμένου να με μαζέψουν για να πάμε όλοι μαζί σε ένα πάρτι, χαζεύω τα τελευταία νέα του instagram και αναρωτιέμαι αν έχω πάλι ντυθεί υπερβολικά για την περίσταση και αν το κραγιόν με glitter ήταν η σωστή επιλογή. Χωρίς καν να ανεβάσω το βλέμμα μου από το κινητό, ανοίγω την πόρτα του αμαξιού με το που σταματάει μπροστά μου, χαιρετάω, κάθομαι, και με το που πάω να βάλω την ζώνη συνειδητοποιώ πως έχω μπει στο αυτοκίνητο τεσσάρων κουστουμαρισμένων Ιταλών, οι οποίοι ακούν Frank Sinatra και μυρίζουν υπερβολικό aftershave. Κατεβαίνω φωνάζοντας "mi scusi!" ενώ είμαι σχεδόν πεπεισμένη πως θα με απαγάγουν και θα μου κάνουν μία προσφορά που δεν μπορώ να αρνηθώ.

2. Ένα αμάξι στο Σύνταγμα σχεδόν με χτυπάει ενώ περπατάω πάνω στην διάβαση και το φανάρι είναι πράσινο για τους πεζούς. Κοιτάω τον οδηγό και του λέω ακριβώς αυτό, συμπληρώνοντας πως δεν καταλαβαίνω τι άλλο του είναι απαραίτητο για να πατήσει φρένο και να με αφήσει να περάσω. Ως απάντηση λαμβάνω ένα υπέροχο μεσαίο δάχτυλο από την διπλανή του και ο ίδιος με ρωτάει αν βιάζομαι τόσο πολύ να ψωνίσω. Φεύγουν εκνευρισμένοι ενώ συνεχίζουν να φωνάζουν «πρόσεξε μην χάσεις τις εκπτώσεις στα ροζ στριγκάκια!» ενώ κανένα μαγαζί δεν έχει εκπτώσεις. Απογοητεύομαι για τις λανθασμένες ελπίδες που μου έδωσαν. Δεν αγοράζω κανένα εσώρουχο, ανεξαρτήτως χρώματος.

3. Κάνω γρήγορο βάδην φορώντας φόρμες (και προφανώς ιδρωμένη) όταν δύο υπέροχοι παρκαρισμένοι κύριοι με βλέπουν να πλησιάζω το αμάξι τους και ο ένας από τους δύο με ρωτάει όλο χάρη και νόημα «γυμναστικούλα ε;». Όταν δεν απαντάω και απλώς συνεχίζω την πορεία μου ο άλλος συμπληρώνει «αν συνεχίσεις έτσι θα γίνεις κούκλα σε δύο χρόνια από τώρα»! Αν δεν ήμουν ήδη κόκκινη θα κοκκίνιζα από τον θυμό μου.

4. Κοντεύω να βάλω τα κλάματα όσο ένα αμάξι με έχει θεωρητικά αφήσει να περάσω απέναντι αλλά βάζει μπρος στην μηχανή κάθε φορά που ξεκινάω να περνάω τον δρόμο. ΑΠΟΦΑΣΑΣΙΣΕ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΑΥΤΑ ΤΑ MIND GAMES!

5. Θυμάται κανείς εκείνη την σκηνή στο Bridget Jones 2 όταν ένα γκαζωμένο αμάξι πατάει πάνω σε μία λακκούβα με λάσπη, η οποία στην συνέχεια εκσφενδονίζεται στο λευκό φόρεμα της πρωταγωνίστριας; Μου έχει συμβεί ακριβώς το ίδιο, μόνο που μετά δεν μου έκανε πρόταση γάμου ο Colin Firth.

6. Μία παρέα ποδηλατών (τους οποίους αποκαλώ vegans της ασφάλτου) κάνει την βόλτα της στον πεζόδρομο του Θησείου μέχρι που η μοίρα τους φέρνει πίσω μου, όσο εγώ ακούω μουσική με ακουστικά και ρεμβάζω. Με προσπερνούν ένας-ένας με ύφος τόσο θιγμένο που αισθάνομαι την αρνητική ενέργεια πιο πολύ από την υγρασία της ημέρας και ο τελευταίος μου φωνάζει «ΠΙΟ ΑΡΓΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ!». Επειδή περπατάω. Στον πεζόδρομο.

7. Ένας ποδηλάτης (ξανά) προσέχει το ελαφρύ μου χαμόγελο προς την γενικότερη κατεύθυνσή του (γελούσα επειδή έπαιζα ένα ολόκληρο επεισόδιο από τα Φιλαράκια στο μυαλό μου), γυρίζει επιτόπου και ξεκινάει να με ακολουθεί μέχρι το γυμναστήριο προσπαθώντας να πάρει τον αριθμό μου. Παρά την συνεχή μου επιβεβαίωση πως δεν ενδιαφέρομαι, χρησιμοποιεί το ποδήλατο για να μου κλείσει τον δρόμο και να μην μπορώ να τον προσπεράσω, επιμένει στο να γνωριστούμε και τελικά αποχωρεί όταν καταφθάνει ο γυμναστής μου προς αποφυγή σφαλιάρων. Διότι προφανώς σέβεται τα μούσκουλα του γυμναστή και όχι τα δικά μου λόγια.

8. Έξαλλος οδηγός περνάει σαν σίφουνας από μπροστά μου ουρλιάζοντας «THERE IS NO MORE MILK! NO MILK! NO MORE!» και ακόμα αναρωτιέμαι τι στο καλό σημαίνει αυτό.

9. Κάποιος πάει να ξεπαρκάρει χωρίς να έχει δει πως στέκομαι ακριβώς πίσω του και προφανώς με χτυπάει. Ο βλαμμένος ντροπαλός δεκαοχτάχρονος εαυτός μου φοβάται θανάσιμα τον οποιοδήποτε διαπληκτισμό επομένως δεν λέω τίποτα και φεύγω.

10. Είμαι έντεκα χρονών και πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς όταν ένας μηχανόβιος με σταματάει για να μου κάνει μία ερώτηση. Δεν καταλαβαίνω τι εννοεί όταν με ρωτάει αν μου αρέσει να παίρνω π@πες. Μου εξηγεί. Τρέχω πίσω στο σπίτι κλαίγοντας και χωρίς να αγοράσω το αλεύρι που ζήτησε η μαμά μου.