Τα κιλά της οργής

Μετά από λουκούλλεια γεύματα και δείπνα, μετά από άφθονα σοκολατάκια και πολλές σειρές στο Netflix, όπως αυτή, η καινούρια γαλλική σειρά Le Bazar de la Charité (The Bonfire Of Destiny) ήρθε η ώρα για τη λήψη δραστικών μέτρων. New years resolutions το λένε οι φίλες μου. Νέα χρονιά, νέοι στόχοι, το λέω εγώ. Αν και μόλις το 23% που θέτει νέους στόχους τους τηρεί. Οι υπόλοιποι τέλος Ιανουαρίου τους έχουμε ξεχάσει.

Βραδάκι. Μάθημα πιλάτες. Έξω, ο αδίστακτος Ηφαιστίωνας. Μέσα τα κορίτσια μια κουβέντα είχαν στα χείλη. Τα κιλά. Τα κιλά των γιορτών. Μόνιμο βάσανο. Πήρα πέντε κιλά, λέει η μία. Και εγώ τα ίδια, λέει η άλλη. Τέτοια ταύτιση, λέω εγώ. Καταλαβαίνετε, έφαγα πάρα πολύ. Δεν γίνεται. Σαν χορωδία. Τα ίδια τραγουδούν. Μια απόγνωση, μια απελπισία. Τις κοιτάζω με βλέμμα γεμάτο οίκτο. Για πέντε κιλά κάνετε έτσι. Εγώ κουβαλάω στην πλάτη ένα αρνί. Τα περιττά μου κιλά τα μετράω πλέον σε αρνιά.

Φάγαμε τόσο πολύ κι αυτές τις γιορτές. Και το χαρήκαμε και βγήκαμε και μπήκαμε και όλο και κανένα ρουχαλάκι «τσιμπήσαμε». Λοιπόν, έτσι όπως το βλέπω και εκτός της αίθουσας πιλάτες, η δίαιτα ή η πιο σωστή διατροφή κατατάσσεται πρώτη στις αποφάσεις της νέας χρονιάς. Γυναικών και ανδρών. Καινούριο ξεκίνημα, παιδί μου, και στόχος η κορμάρα έως τον Μάιο. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε χρόνο μπαίνει ο ίδιος στόχος. Κάτι ψιλογίνεται αλλά, όσο περνούν τα χρόνια, χοντραίνει η κατάσταση. Και κονταίνει. Και κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Μια γενικότερη έκπτωση υπάρχει. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και λίγη αισιοδοξία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Πάνω στο κύμα της χαρούμενης αποφασιστικότητας βάζω στόχο να πετάξω το αρνάκι και να φορέσω «κόπια» από το ασπρόμαυρο καρό jumpsuit, του Οίκου Chanel, που ανέδειξε η Μελάνια και σέταρε με over the knee σουέτ μπότες Κριστιάν Λουμπουτέν. Λέμε, τώρα...