Μικρά-μεγάλα ακρυλικά νύχια

Kόκκινα, ροζ, περλέ, μπλε, μαύρα. Φορούν την Άρτα και τα Γιάννενα. Στρας, πέτρες, με σχέδια πολύχρωμα, καπ-κέικς, ανανάδες, πουά, γκλίτερ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Έχω δεν έχω κέφια, έχω δεν έχω λεφτά είναι το σωστό, όταν πληρώνω στα διόδια το μάτι μου πέφτει θέλοντας και μη στα δεκάδες νύχια που απλώνονται σαν πολύχρωμη παλέτα από τα γκισέ. Απίθανα νύχια. Σε όλες τις αποχρώσεις. Ακρυλικά ή gel. 

Παντού. Ειδικά σε ένα μικρό μάρκετ βιολογικών προϊόντων που ψωνίζω, πού και πού, στέκομαι να θαυμάζω τα σούπερ-στολισμένα ακρυλικά νύχια της κυρίας που δουλεύει εκεί. Και της το λέω. Και εκείνη χαίρεται και καμαρώνει. Και τα αλλάζει αρκετά συχνά. Τα νύχια της είναι υπερπαραγωγή. Τουλάχιστον, σκέφτομαι, τα φαντεζί χέρια κάνουν τις συναλλαγές λιγότερο τετριμμένες. Και με εντυπωσιάζει πώς αυτά τα μυτερά αξεσουάρ κάνουν πιρουέτες στο ταμείο ή χτυπούν γοργά τα πλήκτρα όταν δίνει παραγγελίες. Χαρά στο κουράγιο της. Γιατί αυτή η φροντίδα τής δίνει κουράγιο.

Πριν πολλά-πολλά χρόνια, προ ευμάρειας, λέγαμε ότι μια γυναίκα με τεχνητά νύχια έχει άφθονο χρόνο στη διάθεσή της και χρήμα να προσέξει τον εαυτό της. Τώρα είναι στάνταρ τελετουργικό. Στοιχειώδης ανάγκη για καλύτερη διάθεση, ένα μικρό τσίμπημα στο μάγουλο της κοκεταρίας, ένα αντίδοτο στην κατατονική καθημερινότητα και στην ιδρωμένη ρουτίνα. Το μανικιούρ γενικώς. Απλώς τα ακρυλικά νύχια και η αισθητική τους βλέπω ότι κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος. Μπορεί να ευθύνονται για αυτό και τα ριάλιτι, μπορεί να βρίσκονται πίσω από το τρεντ η Κιμ Καρντάσιον και το σόι της ή η συνωμοσία της Ριάνα, της Κέιτι Πέρι, της Μπιγιονσέ και της Τζένιφερ Λόπεζ. 

Στη γειτονιά μου και στον ίδιο δρόμο έχουν ανοίξει πάρα πολλά nail-bars ή νυχάδικα. Ένα από αυτά είναι φουλ μέχρι πολύ αργά  κάποιες μέρες. Μπορεί να αποχαιρετήσει τις τελευταίες πελάτισσες ακόμα και στις δέκα και μισή το βράδυ. Γυναίκες που θα βρουν χρόνο, θα πιέσουν κάποια άλλη ανάγκη, θα αγχωθούν, αλλά το νύχι-νύχι. Είναι η ώρα της χαλάρωσης, η ώρα της ξεκούρασης, η ώρα  που μιλάς-μιλάς για να κάνεις την ψυχανάλυσή σου ή προτιμάς να μη βγάλεις άχνα και να αφήνεσαι στις φωτογραφίες με τις πρώτες επώνυμες βουτιές στη Μύκονο. Για τις πελάτισσές μου γίνομαι ψυχίατρος και εκείνες είναι η δική μου ψυχανάλυση, λέει μια επαγγελματίας του χώρου, αισθητικός και μανικιουρίστ-πεντικιουρίστ. Και είναι αλήθεια ότι οικοδομείται μια σχέση. Αμφίδρομη.

Στα τεχνητά νύχια, πάλι. Χημικά-ξεχημικά, καμιά δεν σταματά. Κάποιοι το βρίσκουν εκνευριστικό, αλλά αυτό το τακ-τακ, το χτύπημα των νυχιών πάνω στο τραπέζι, το λατρεύω. Μου αρέσει και αυτή η υπέρβαση, ένα άλλο είδος χιούμορ ή αυτοσαρκασμού. Έτσι το βλέπω εγώ, μπορεί κι εκείνες. Κάποιες γυναίκες με συντηρητική εμφάνιση διαθέτουν νύχια, που άλλοτε τα έφτιαχναν έτσι μόνο οι στρίπερς. Έτσι όπως παρατηρώ τις άλλες γυναίκες, η φροντίδα των νυχιών μοιάζει να έχει εκτοπίσει τα μαλλιά. Τα νυχάδικα είναι τα νέα γυναικεία καφενεία. Και οι τιμές ποικίλλουν. Δεν πονάς για να πληρώσεις. Έχεις επιλογές. Μέσα σε μυρωδιές ασετόν, διαλυτικών, λοσιόν, τη βαριά μυρωδιά του ακρυλικού και τις λάμπες για το gel, το nail-talk είναι το καταφύγιο των γυναικών.