Η εκδίκηση της τρίχας στην εποχή του κορωνοϊού

Το πόσο νωρίς θα ασπρίσουν τα μαλλιά σου εξαρτάται από διάφορους παράγοντες λίγο βαρετούς, αλλά κυρίως από τους παππούδες και γονείς σου: μάθε σε ποια ηλικία άσπρισαν, για να ξέρεις τι σε περιμένει. (Αν είσαι άντρας, απλώς κοιτάς πότε καράφλιασε ο μπαμπάς σου, δε χρειάζεται ψάξιμο, και δεν μας αφορά αυτή τη στιγμή, έλα άλλη μέρα). Αν είσαι γυναίκα… μπορεί να τα βάφεις από τα 15 σου, να συνεχίσεις βάψε-ξέβαψε ως τα 45-50, κι έπειτα να αναρωτηθείς ΤΙ θα κάνεις τώρα, που έκλεισαν τα κομμωτήρια κι η άσπρη ρίζα σου βγαίνει σα το ραδίκι. Αν είσαι κάτω των 40-45, μεγαλώνει απλώς η ρίζα σου μουλτικολόρ, σε άσχετο χρώμα, που είναι ένα θέμα, απλώς όχι τόσο τράτζικ όσο το να σου βγει στο ορίτζιναλ-λόγω-ηλικίας, άσπρη σαν ζάχαρη/χιόνι/κοκαΐνη, που είναι ζημιά.

Μπορείς να αγοράσεις βαφή από το σουπερ μάρκετ ή το φαρμακείο και να πασαλειφτείς μόνη σου: όσες περάσαμε οποιαδήποτε κρίση μέχρι τώρα (οικονομική, ψυχολογική, οικονομική, ψυχολογική κλπ) άρα δοκιμάσαμε να βάψουμε τα μαλλιά μας σόλο στο σπίτι, ξέρουμε πόσο παλούκι είναι αυτό. Η επιστημονική έκφραση είναι «περνάω τη ρίζα», και παρουσιάζει το εξής πρόβλημα: η ρίζα δεν είναι μία, μόνη της, έχει και φιλενάδες, και μάλιστα πολλές. Γεννιόμαστε με 100.000 ρίζες μαλλιών και έχουμε κοντά 5 εκατομμύρια τρίχες σε όλο μας το σώμα ως ενήλικες, με πολλές από αυτές (100-150.000), πάνω στο σκαλπ μας. Χάνουμε 40-150 τρίχες την ημέρα, εκτός αν έχουμε γεννήσει πρόσφατα, οπότε χάνουμε περισσότερες, αν είμαστε πάνω από 70, αν έχουμε αβιταμίνωση, κάποια ασθένεια, αν κάνουμε χημειοθεραπεία ή αν τραβάμε τα μαλλιά μας.

Μία τρίχα παίρνει 13 ημέρες να ασπρίσει εντελώς, και βαμμένη ή άβαφτη, η τρίχα κεφαλιού μακραίνει περίπου 1 εκατοστό το μήνα. Σε τρεις βδομάδες, όσες βάφουμε το μαλλί μας, αρχίζουμε να «έχουμε πρόβλημα» με την ρίζα που όχι μόνο φαίνεται, βγάζει και μάτι. Στις τέσσερεις βδομάδες, αισθανόμαστε λίγο κακομοίρες, λίγο μάγισσες Φούρκες – είτε ξανθές με γκάγκανη μαύρη ρίζα, είτε μπεζ-μαλλούσες με ρίζα ό,τι χρώμα να΄ναι, είτε μεγαλούτσικες με άσπρη ρίζα. Οι ανταύγειες, καθώς μακραίνουν τα μαλλιά, κατεβαίνουν όλο και πιο στις άκρες, που σαν να μην έφτανε το χάλι τους, παθαίνουν ψαλίδα.

Πάμε στη ρίζα που την περνάμε μόνες μας, μαζί με τις κολλητές της ρίζες: δεν είναι σαν να χειρουργείς τον εγκέφαλό σου μόνη σου, σίγουρα. Αλλά δεν είναι και πις-οφ-κέηκ. Βασικά επειδή βλέπεις τις ρίζες που είναι μπροστά στα ματάκια σου, δηλαδή γύρω από τη μούρη, άντε και στην κορυφή, άμα σκύψεις. Υπάρχει ένα τρυκ με καθρέφτη που τον κρατάς πίσω από το κεφάλι σου και βάφεις, αλλά είναι ζογκλερικό. Το καλύτερο τρυκ είναι να βρεις άτομο με ταλέντο στη χειροτεχνία μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και να ζητήσεις να σου βάψει την οροφή, το πάνω και πίσω μέρος των μαλλιών σου. Πράγμα ακόμα πιο ζόρικο, είτε ζεις μόνη είτε με κόσμο: λίγοι άνθρωποι μπορούν να περάσουν ρίζα με επιτυχία, και συνήθως αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν ως κομμώτριες/τές. Αν ο άντρας σου είναι λογιστής πχ, οδηγός νταλίκας, χρηματιστής, ταξιτζής, δικηγόρος ή οτιδήποτε, πολύ δύσκολα θα τα καταφέρει με τη ρίζα, άσε που θα σε κάνει Χατζή, εσένα κι όλο το μπάνιο. 

Το καλό είναι ότι… βάφοντας τα μαλλιά σου μόνη σου, καλύπτεις την άμεση ανάγκη επικοινωνίας με σκάυπ, κινητά, σναπ-τσατ, ινσταγκραμ και τέτοια – σε βλέπει ο/η άλλος/η μόνο «τηγάνι», δηλαδή φάτσα-φόρα, βιτρίνα. Αν δεν σκύψεις και δεν γυρίσεις κεφάλι δεξιά αριστερά, είσαι καλυμμένη προς το παρόν. Που είναι το μόνο που μετράει (το παρόν, και να είσαι καλυμμένη). 

Δεν υπάρχει λόγος να σκάμε, μέχρι να τελειώσει «αυτή η ιστορία» με τον ιό, μέχρι να υποχωρήσει ο ιός μπροστά στην άνοιξη, θα έχουμε γίνει όλες εξπέρ – θα βάφουμε την βιτρίνα μας πολύ αποτελεσματικότερα… ή θα αφήσουμε το φυσικό μας χρώμα να βγει στη φόρα, σαν αιχμάλωτο δελφίνι που ελευθερώνεται επιτέλους στον ωκεανό… περίπου…

(*) Αν ξεβάψανε τα νύχια σας και δεν μπορείτε να τα περάσετε μόνες σας με ένα ξεχασμένο μανό(ν) που σίγουρα βόσκει σε κάποιο συρτάρι, η ζημιά είναι ακόμα μικρότερη, μια και ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ έχει νύχια, έχουνε ξαναδεί όλοι (άβαφτα), μας ζαλίζετε τζάμπα και βερεσέ, σιγά το ζόρι που τραβάτε. Συν το ότι δεν θα συναντηθείτε και με άνθρωπο, εδώ που τα λέμε, μέσα είστε/είμαστε/είναι. Οπότε, μην έχετε καμιά σκασίλα: ξαναρχίστε να τρώτε τα άβαφτα πλέον νύχια σας με άνεση.