Beauty

Άντρες μανικιουρίστες: Ο Σταύρος Καπερνάρος μιλά για το επάγγελμά του

Από διαφημιστής και ψυκτικός, κατέληξε σε μια σχολή περιποίησης άκρων και σήμερα έφτασε να διαθέτει 5 χώρους μανικιούρ στην Αθήνα

Ο Σταύρος Καπερνάρος μιλά για το επάγγελμα του μανικιουρίστα

Κλείνω ραντεβού σε ένα τυχαίο συνοικιακό nail bar. Kάθομαι αναπαυτικά στη θέση μου, πιάνω το χρωματολόγιο και περιμένω να έρθει η σειρά μου. Μόλις σε λίγα λεπτά εμφανίζεται μπροστά μου ο Σταύρος, σίγουρος και ευγενικός, σπάει τη μικρή μου αμηχανία καθώς πρώτη φορά βρίσκομαι απέναντι σε άντρα μανικιουρίστα. «Στις νέες τάσεις είναι το πράσινο, το μπανανί και τα πολύχρωμα γραμμικά σχέδια» μου λέει, και παράλληλα «ρίχνει μια κλωτσιά» στα στερεότυπα που διαχωρίζουν ακόμη τα γυναικεία από τα ανδρικά επαγγέλματα. Ο Σταύρος Καπερνάρος άρχισε από μια σχολή σαν σπουδαστής περιποίησης άκρων και σήμερα έφτασε να διαθέτει 5 χώρους μανικιούρ franchise στην Αθήνα, συνεχίζοντας ενίοτε να κάνει με το ίδιο μεράκι αυτό που βασικά… αγαπάει: μανικιούρ και πεντικιούρ σε γυναίκες αλλά και άντρες.

Moυ εξηγεί τους λόγους που επέλεξε αυτό το επάγγελμα, περιγράφει σκηνικά με τους πελάτες, αλλά και πώς κατάφερε να προσπεράσει τα στερεότυπα που συνάντησε σε ένα «γυναικοκρατούμενο» κλάδο. Όλα ξεκίνησαν πριν από 10 χρόνια μαθαίνω.

«Έχω πολλές γυναίκες στο φιλικό και οικογενειακό μου περιβάλλον. Τις παρατηρούσα ανέκαθεν και διέκρινα τα πράγματα που τους έδιναν μια νότα αυτοπεποίθησης και χαράς, με τη λεπτομέρεια να κάνει πάντα τη διαφορά. Τις ρωτούσα διάφορα για την περιποίησή τους και συχνά άκουγα παράπονα, έτσι έκατσα να σκεφτώ πώς θα μπορούσα να τους προσφέρω λύσεις. Με βοήθησε και η μητέρα μου προκειμένου να καταλάβω πώς μπορεί κάποια κυρία να αλλάζει γνώμη για κάτι σε λιγότερο από 2 λεπτά. Στη συνέχεια, το 2012, ξεκίνησα σε μια σχολή περιποίησης άκρων σαν μαθητής την οποία ακολούθησαν αρκετές δεκάδες σχετικά σεμινάρια, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι αυτό μου αρέσει και θέλω να το κάνω επαγγελματικά. Προτού καταλήξω εκεί βέβαια σπούδασα διαφήμιση και μάρκετινγκ, τελείωσα και μια σχολή ψυκτικού, επαγγέλματα πάνω στα οποία εργάστηκα κιόλας για αρκετές ώρες αλλά εκτός από τα χρήματα δεν έπαιρνα την ψυχική ικανοποίηση που ήθελα.

»Λατρεύω τις συζητήσεις με το προσωπικό για την πρόοδό μας. Κι έπειτα το να μιλάω με τις κυρίες που μας επιλέγουν, να πίνουμε καφέ και να λέμε για ζώδια και σχέσεις. Το μόνο κομμάτι της δουλειάς που βαριέμαι είναι η διαδικασία των παραγγελιών, ειδικά όταν με καθυστερεί από άλλα πράγματα.

»Στην αρχή οι πελάτισσες δεν ήθελαν με τίποτα να κάνουμε νύχια μαζί. Όταν δοκίμασαν επιτέλους οι πιο "τολμηρές", όλα πήγαν τέλεια και με πρότειναν στις φίλες τους. Αυτή τη στιγμή έχω ένα σταθερό πελατολόγιο που περιλαμβάνει, εκτός από γυναίκες, γύρω στους 30 άντρες που έρχονται εδώ μία φορά τον μήνα για να καλλωπιστούν. Πρόκειται για μεγαλύτερους άντρες σε ηλικία που είχαν θέμα με τα νύχια τους, δεν μπορούσαν να σκύψουν για να τα περιποιηθούν και μου λένε "Σταύρο, έρχομαι σε εσένα επειδή νιώθω άνετα". Έχω αντιμετωπίσει και περιστατικά βέβαια που κάποιοι έρχονται για φλερτ είτε προς εμένα είτε προς τις γυναίκες που βρίσκονται στο μαγαζί, κι όχι επειδή θέλουν να φτιάξουν τα νύχια τους.

»Στα χρόνια που δουλεύω, φυσικά, έχω δει και πιο περίεργες καταστάσεις: Δεν θα ξεχάσω τον πρώτο μήνα που δούλεψα σε nail bar και τσακώνονταν δύο κοπέλες μέσα στο μαγαζί. Η μια έβγαινε με τον άνδρα της άλλης και το ανακάλυψε τυχαία την ώρα που η πρώτη περηφανευόταν για το νέο της φλερτ. Της πέταξε στο κεφάλι το φουρνάκι νυχιών και την μάτωσε στο πρόσωπο. Πιάστηκαν μαλλί με μαλλί, έριξαν κάτω κάποια ράφια και καλέσαμε μέχρι και ασθενοφόρο. Έπαθα σοκ, λέω ωχ, πού έμπλεξα… αλλά στην πορεία σκεφτόμουν τι θα "πάθει" ο κύριος-μήλο της έριδος. Στον ελεύθερο μου χρόνο κάνω σερφ. Με ηρεμεί απ’ το στρες, γιατί ωραίο είναι να μιλάς με 150 γυναίκες την ημέρα, αλλά κάπου θέλει ξεκούραση.

»Όταν βγαίνω με φίλους και με συστήνουν σε άλλους, κανείς δεν περιμένει να τους πω ότι είμαι μανικιουρίστ, στην αρχή τους φαίνεται αστείο και μετά σχεδόν όλοι μου ζητούν να δοκιμάσουν μανικιούρ ή πεντικιούρ από το χέρι μου. Οι φίλοι μου στην αρχή κορόιδευαν, "πού πας να μπλέξεις, δεν είναι χώρος για σένα". Πλέον με έχουν ως μασκότ και αφορμή για να πιάνουν κουβέντα στις κοπέλες στα μαγαζιά που πάμε. Το διάστημα της αρχής είχα φάει πολλές κλωτσιές στον προθάλαμο της τουαλέτας του μαγαζιού από την κοπέλα μου βλέποντάς με να περιποιούμαι τα άκρα σε τόσες γυναίκες. Της εξήγησα ότι κινούμαι μόνο σε επαγγελματικά πλαίσια και, αν κάποια πελάτισσα εκδηλώσει κάτι παραπάνω, της προτείνω κάποιο φίλο μου. Συμφωνήσαμε ότι χρειάζεται εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια, κατάλαβε ότι είμαι πιστός και πήγαν όλα καλά.

»Όσον αφορά τα στερεότυπα στην ελληνική κοινωνία και τον διαχωρισμό των επαγγελμάτων εννοείται πως έχουν γίνει κάποια βήματα, απλά είναι τόσο βαθιά εδραιωμένα μέσα μας, που πάντα θα βλέπουμε και κάποιον "αποκλεισμό". Κάποτε οι συναδέλφισσές μου ήταν καχύποπτες απέναντί μου. Τώρα πια με αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Χρειάστηκε χρόνο να αποδείξω ποιος πραγματικά είμαι, ότι ο σκοπός μου είναι αγνός και απλά μου αρέσει αυτό το επάγγελμα. Όταν το κατάλαβαν, ήταν πρόθυμες να με υποστηρίξουν. Με έπαιρναν στις εκθέσεις μαζί τους, ακόμα και στο εξωτερικό, δοκιμάζαμε παρέα υλικά και σήμερα, κάποια χρόνια μετά, με παίρνουν τηλέφωνο για συμβουλές πάνω σε τεχνικά και επιχειρηματικά θέματα ή για το πώς να χειριστούν μια ιδιαίτερη κατάσταση.

»Στους δικούς μου χώρους εκτός από γυναίκες θα ήθελα να έρθει ένας άντρας τεχνίτης. Εγώ μπορώ να τον καταλάβω, δεν βλέπω το φύλο σαν κριτήριο αλλά τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου. Το όνειρό μου βέβαια είναι η δημιουργία μιας σχολής για την καλύτερη εκπαίδευση των νέων στο επάγγελμά μας. Θέλω να στηρίζω έμπρακτα και να δίνω ευκαιρίες που ίσως δεν μου δόθηκαν από κάποιους όταν εγώ ξεκινούσα».