Η γυμνή αλήθεια της ράπερ Lizzo

Είναι πάντα αυτό το βλέμμα. Διαρκεί ένα δευτερόλεπτο παραπάνω, φεύγει από τα μάτια, πηγαίνει στην κοιλιά, στην περιφέρεια, στα πόδια. Δεν είναι υποτιμητικό, είναι όμως ένα δευτερόλεπτο διαρκές, εκτενές, αγενές. Θα πεις εσύ κάτι για το σωματικό σου βάρος, θα ανοίξει η συζήτηση. Προσπαθείς να προλάβεις τη σκέψη, να απολογηθείς, να χωρέσεις όσα δε χωρούν σ΄ εκείνο το βλέμμα που θέλει και ένα δευτερόλεπτο για να σου δώσει να καταλάβεις. Το κάνεις από παιδί, ξέρεις, όλοι όσοι μαγνητίζουν αυτό το έξτρα δευτερόλεπτο, ξέρουν. 
Πριν μερικές ημέρες, η ράπερ Λίζο ανέβασε μια γυμνή της φωτογραφία στο Instagram. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει, την έχουμε δει σε πολλά ενσταντανέ με ή χωρίς ρούχα, με φούστα της μια σημαία, με μαγιό, εσώρουχα, με τρέσες να καλύπτουν το γυμνό κορμί της. Αυτή τη φορά, πήγε ένα βήμα πιο πέρα: την ανέβασε χωρίς ρετούς. «Κανονικά θα έφτιαχνα την κοιλιά ή θα έκανα smooth το δέρμα, αλλά ήθελα να δείξω πώς πραγματικά είμαι», ανακοινώνοντας τη σύμπραξή της με το Dove και την ενέργεια #DoveSelfEsteemProject, στόχος του οποίου είναι να αναστρέψει τον αρνητικό αντίκτυπο των social media στην αυτοπεποίθησή και να ξεκινήσει τη συζήτηση για τα πρότυπα ομορφιάς. Οι followers ανταποκρίθηκαν με εγκωμιαστικά σχόλια και με πολλά hooray. Μεγάλα κορίτσια, με ραγάδες, πανάδες, με περισσότερα ή λιγότερα κιλά, με ανασφάλειες ή χωρίς ανασφάλειες, πάτησαν like. 

Αλλάζει η κοινωνία μ’ ένα like; Σίγουρα, διότι αυτά τα likes και το τι πιστεύει κάποιος για σένα, σε κάνουν να βάζεις φίλτρα, να κάνεις ρετούς, να σβήσεις ένα σημάδι, να μεγαλώσεις λίγο το σχήμα των ματιών σου. Να γεμίζεις τα χείλη, να σηκώσεις τα ζυγωματικά. Να στενεύεις τη μέση. Να κρύβεις την κοιλιά. Ο περισσότερο από ένας χρόνος καραντίνας που απέκλεισε την κοινωνικότητά μας και πολλαπλασίασε την ψηφιακή μας παρουσία, παραμόρφωσε και την αντίληψη για την εικόνα μας. Το άβαταρ μας δεν έχει ρυτίδες, εκεί που ζει το άβαταρ μας έχει πάντα ήλιο αλλά δε φοράμε ποτέ μαγιό. Όταν τα πρότυπα ομορφιάς έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές κι ελάχιστες χαραμάδες για οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτά, ο καθρέφτης γίνεται τιμωρός. Δε σκέφτεσαι αν αρέσεις, αλλά αν αξίζεις. Κι έτσι μπαίνουν φίλτρα και οι πόζες είναι πάντα από συγκεκριμένη γωνία. Το τηλέφωνό πολλαπλασιάζει την ανασφάλεια.

Στην πανδημία έκανε θραύση το TikTok, το πιο φίλαυτο social media: από κει ξεπήδησαν γυμνασμένα αγόρια χωρίς εσώρουχα μέσα από φόρμες που κουνιούνται στον ρυθμό των catchy μελωδιών που κατά καιρούς γίνονται μόδα. Λος Άντζελες, Αθήνα ή Αυστραλία, παντού ίδιοι: πονηρό χαμόγελο, εκατομμύρια views, πιθανά κέρδη. Θα το έλεγες οικειοθελές objectification και αναρωτιέμαι πώς θα συμπεριφερθούν όλα αυτά τα αγόρια σ΄ ένα αληθινό πάρτι που θα κοιτάξουν κάποιον στα μάτια και δε θα ποζάρουν στην κάμερα. Πώς θα χορέψουν το Savage ή το Blinding Lights και το Love Story της Taylor Swift. Aν συνεχίσεις στο Instagram, θα δεις κορίτσια με την ίδια φιλοσοφία: συγκεκριμένο σώμα, πόζα, ρούχα, αισθητική. Γι΄αυτό και η Λίζο μιλάει λίγο πιο δυνατά: για να ακουστεί. Για να κατάλαβουμε όλοι ότι κάθε σώμα δεν είναι γέρικο ή παχύ, κοκκαλιάρικο ή πλαδαρό. Είναι μοναδικό. Όταν το καταλάβουμε, ίσως πάψει και εκείνο το επιπλέον δευτερόλεπτο στο βλέμμα εκείνων που δεν εγκρίνουν αυτό που βλέπουν.