O Hamish Bowles αναλαμβάνει το ιστορικό «World of Interiors»

Αγόρασε το πρώτο vintage ρούχο υψηλής ραπτικής όταν ήταν σε ηλικία 11 ετών. Ήταν ένα Balenciaga του 1962. Ο ίδιος γεννήθηκε το 1963 στο Λονδίνο. Η φωτογράφος μαμά του τού εμφύσησε την αγάπη για τα παζάρια και τα αντικείμενα που είχαν ήδη ζωές συναρπαστικές, συνήθεια που δεν σταμάτησε ποτέ: ακόμη και στα πιο μακρινά του ταξίδια, θα βρει χρόνο να ψάξει σε γιουσουρούμ και πάγκους. Ο μπαμπάς του ήταν ακαδημαϊκός στο UCL, το πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Όταν ήρθε η ώρα των σπουδών, εκείνος σπούδασε Δημοσιογραφία Μόδας στο Central Saint Martins. Βρισκόμαστε στο Λονδίνο στα τέλη των 70’s, o τόπος βράζει από νέες ιδέες.

Πριν μερικές ημέρες, σύσσωμη η Conde Nast ανακοίνωσε ότι ο Hamish Bowles, εκτός από παγκόσμιος editor at large των Vogue, αναλαμβάνει και τη διεύθυνση του περιοδικού World of Interiors. Ένα περιοδικό, που όπως σημείωνε τον Δεκέμβριο του 2019 η εφημερίδα New York Times σ΄ ένα κείμενο για τον αποχωρήσαντα (ενεργό τότε) διευθυντή του, Ρούμπερτ Τόμας, δεν επηρεάστηκε καθόλου από την κρίση των περιοδικών, τουναντίον το ίντερνετ και η μανία της είδησης τού έδωσε ακόμη περισσότερη ώθηση. Στο niche κοινό που απευθύνεται το περιοδικό, ο δανδής Hamish Bowles, είναι ιδανική επιλογή: «διαθέτει αυτό το υπέροχο κράμα της περιέργειας, ευρυμάθειας και του ενθουσιασμού. Βεβαίως είναι γνώστης του design και ιστορικός της μόδας, λαμπρός δημοσιογράφος και ακάματος ταξιδευτής», θα πει για εκείνον η διευθύντρια της αμερικανικής Vogue, Άννα Γουίντουρ και την επιλογή του για το τιμόνι του World of Interiors.

 

 

Η σχέση των δυο κρατά πολλά χρόνια. Από το 1992, όταν εκείνος δούλευε στο Λονδίνο και ήδη για οκτώ χρόνια στο Harper’s Bazaar. Η Γουίντουρ είδε ένα θέμα που έκαναν για εκείνον και το σπίτι του στη βρετανική Vogue. «Με κάλεσε και μου είπε ότι φαίνεται από το σπίτι που έχω πως γνωρίζω καλά από design και μόδα κι αν θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί της». Με το επόμενο αεροπλάνο φτάνει στη Νέα Υόρκη, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Ταξίδια σε όλον τον κόσμο, εξαιρετικές αναλύσεις μόδας, συνεργασίες με το ΜΕΤ για τη διοργάνωση εκθέσεων και βεβαίως πολλές, πολλές εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί: από την εφετινή του φορώντας Thom Browne μέχρι την πιο αξιομνημόνευτη με John Galliano το 2019. Όταν ξέσπασε η πανδημία, εκείνος βρέθηκε κλεισμένος σ΄ ένα σπίτι που έβλεπε σπάνια: «για έναν άνθρωπο που έβγαινε κάθε βράδυ, είχε έρθει η ώρα για περισυλλογή κι επανεκκίνηση. Όταν ανακοίνωσαν ότι δεν θα γίνει MET Gala, κατάλαβα ότι οι μέρες μου ως social butterfly ήταν μετρημένες», θα γράψει σ' ένα κείμενό του.

 

 

Χαίρομαι που δεν βρήκα πολλές συνεντεύξεις του, που μαθαίνω για εκείνον και τη ζωή του μέσα από τα κείμενα και τα βίντεο της δουλειάς του. Διότι ανήκει στη σπάνια πια στόφα των δημοσιογράφων που έχει ως στόχο να καταγράφει την είδηση κι όχι να αποτελεί ο ίδιος θέμα. Η εκκεντρική του ματιά κλέβει τα φλας αλλά είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς του. Μπορεί να γράψει από την πρόσφατη επίδειξη του Valentino στη Βενετία και να καθηλώσει με τη γνώση, την άποψη και το συναίσθημα, για την έκθεση Dior στο υποφωτισμένο Μουσείο του Μπρούκλιν αλλά και για τα πιο όμορφα ξενοδοχεία του κόσμου, τα πιο ενδιαφέροντα interior του κόσμου. Από τη Νηματουργία Μέντης-Αντωνόπουλος του Μουσείου Μπενάκη, στο ΚΠΙΣΝ, στο Μαρόκο, παντού. Ως πολίτης του κόσμου, απολαμβάνει να γνωρίζει και να μοιράζεται αλλά κυρίως γνωρίζει να απολαμβάνει. Με το διαπεραστικό του μπλε βλέμμα πίσω από την ταρταρούγα καταγράφει, συνθέτει, αναλύει και προτείνει. Και σπάει πλάκα: ακόμη και στο X Factor είχε πάει ο αθεόφοβος. «Μπορείς να τραγουδήσεις, θα είναι εύκολο για σένα», του είπε η Άννα.

 

 

Σκέφτομαι τη μετακόμιση της vintage Couture συλλογής του καθώς το Λονδίνο θα γίνει ξανά η βάση του. Στο Vogue House, στην καρδιά του Mayfair αν και η αίσθησή μου είναι ότι το Heathrow θα γίνει η νέα του βάση. Ο κόσμος αλλάζει, οι συνήθειες αλλάζουν. Το χαρτί, ο Τύπος απαξιώνεται ενώ στο ίντερνετ μπορεί ο καθείς να γράψει ό,τι θέλει. Είναι όχι μόνο παρήγορο αλλά ελπιδοφόρο ότι η Conde Nast δίνει επιτελική θέση στον Hamish Bowles σε ένα περιοδικό που θα έλεγε κάποιος ότι θα ήταν από τα πρώτα που θα έκλειναν. Από την πρώτη διευθύντρια, Min Togg, που πρωτοανέλαβε το περιοδικό το 1981 και για 20 χρόνια, στον Ρούπερτ που κράτησε το τιμόνι επίσης για 20 χρόνια, μέχρι σήμερα, όσοι δουλεύουν εκεί κλείνουν τα μάτια στον αυταρχισμό του μίνιμαλ και του μαζικού, στο εφήμερο του ίντερνετ και στην ευκολία των δελτίων Τύπου και ρωτάνε για να μάθουν. Έτσι γίνεται.