Eλεάννα Φινοκαλιώτη: H Ελληνίδα που ζει το όνειρο του Musical Theater στη Νέα Υόρκη

Συναντηθήκαμε λίγο έξω από το Θησείο, η Ελεάννα Φινοκαλιώτη ήθελε να με πάει στα αγαπημένα της μέρη στην Αθήνα, εκείνα που φέρουν μέσα της έντονες στιγμές και αναμνήσεις πριν φύγει από την Ελλάδα για να ζήσει το όνειρο του Musical Theater στην Αμερική. Ένας καφές με θέα την Ακρόπολη που περιείχε μέσα του περιγραφές από την καθημερινότητα στη Νέα Υόρκη, τα «μοιρασμένα» παιδικά χρόνια και στη συνέχεια, μια βόλτα στον λόφο της Πνύκας εκεί που έκανε το «ζέσταμα» για την παράσταση «Πόλεμος Βίας Διδάσκαλος». Εκείνη να περπατάει πάνω στον λόφο και να τραγουδάει ρυθμικά το «Μanha de Carnaval» και εγώ απλώς να τη θαυμάζω. Η απλότητα της, η φυσική της ομορφιά που θυμίζει Ελληνίδα θεά, η αδυναμία της να βρίσκεται κοντά στη φύση, η πίστη στην ελευθερία και στην αλλαγή της σε κερδίζουν αμέσως σε μια συζήτηση μαζί της λίγο πριν φύγει ξανά για τη Νέα Υόρκη.

Ξεκινήσαμε από τα παιδικά χρόνια, τα αγαπημένα κάθε παιδιού μιας και εκείνη αποκαλεί τον εαυτό της “αέναο παιδί”. Μοιρασμένη πάντα σε δυο νησιά στην Κρήτης, λόγω της καταγωγής του πατέρα της, και στη Ρόδο, λόγω της μητέρας της, έζησε τα παιδικά της χρόνια δημιουργώντας τις πρώτες αυτοσχέδιες θεατρικές της παραστάσεις. «Απέναντι από την Εκκλησία των δώδεκα Αποστόλων στο χωριό μου στη Νεάπολη Λασιθίου υπάρχει ένα υπερυψωμένο μπεντένι, εκεί μου λένε τώρα οι γείτονες μου ερχόσουν μικρή και έπαιρνες τα παιδιά μας, τους έδινες λόγια να μάθουν και μας έδινες “εντολή” να τα έχουν μάθει μέχρι αύριο την τάδε ώρα απ’ έξω. Μάζευα τις καρέκλες από τα γύρω σπίτια, χρέωνα μέχρι και την είσοδο των θεατών για να σέβονται το χώρο που μπαίνουν. Στη Ρόδο κάθε απόγευμα στις έξι στην αυλή με την κληματαριά μας την ώρα που η οικογένεια συγκεντρώνονταν, έδινα καθημερινά τη δική μου παράσταση. Ήταν εκεί και ο σκύλος μου ο Μαξ που τον είχα σαν αδερφό μου», μου λέει με ένα διάπλατο χαμόγελο.

Ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Μαθηματικό, το οποίο δεν ολοκλήρωσε ποτέ καθώς η μεγάλη της αγάπη ήταν πάντα το τραγούδι, το θέατρο και ο χορός. «Όσα χρόνια ήμουν στην Ελλάδα οι φίλοι μου πάντα με ψάχνανε και με αποκαλούσαν “φάντασμα”, βγαίνανε σε ένα ρεμπετάδικο στην Κρήτη και εγώ ήμουν πάντα σε κάποια πρόβα. Ειδικότερα, όταν ήμουν φοιτήτρια παράλληλα με τη σχολή γράφτηκα και σε σχολή χορού και Performing Arts ενώ πήγαινα και στο Εθνικό ωδείο. Ήθελα να τα σπουδάσω ταυτόχρονα όλα αλλά σε διαφορετικά τμήματα ώστε να πάρω το καλύτερο που μπορούσα σε φωνή, κίνηση και υποκριτική».

Το ταξίδι στη Νέα Υόρκη που της άλλαξε την ζωή

Σήμερα, η Eleanna Fin, όπως την αποκαλούν στο εξωτερικό, ζει στη Νέα Υόρκη εδώ και τρία χρόνια,πίνει τον πρώτο της καφέ μπροστά στον υπολογιστή, καταθέτει καθημερινά βιογραφικά, στέλνει σελφ-τειπς, πάει την καθιερωμένη βόλτα της στο Central Park και συμμετέχει σε παραστάσεις, μιούζικαλ, σειρές αλλά και διαφημιστικές καμπάνιες. Έχει παίξει με τον μεγάλο Στιβ Μάρτιν, συμμετείχε στο θεατρικό μιούζικαλ της Λίντα Μίλλερ με τίτλο «GirlsNextDoor», έχει ενσαρκώσει το ρόλο της Μαρία Κάλλας, αλλά και της EdithFrank, που έλαβε δύο μόλις μήνες αφ’ ότου είχε έρθει οριστικά στην Αμερική σε “off Broadway” δουλειά.

«Μόλις είχαν τελειώσει οι παραστάσεις μου στην Ελλάδα, είχα προγραμματισμένα δύο ταξίδια, ένα στην Πολωνία και ένα στη Νέα Υόρκη. Προσγειωνόμουν στη Νέα Υόρκη και έβλεπα ανάμεσα από τα σύννεφα να αχνοφαίνονται οι ουρανοξύστες, την στιγμή εκείνη ένιωσα ότι βρήκα το σπίτι μου. Πάνω στην εβδομάδα είχα συνειδητοποιήσει ότι την πάτησα όπως όταν αρχίσεις να ερωτεύεσαι που δεν το καταλαβαίνεις κατευθείαν και να κάνω ραντεβού με δικηγόρους για να μάθω τι χρειάζεται ώστε να μετακομίσω οριστικά με εργασιακή Visa εδώ. Οι φίλοι μου πήγαιναν σε ένα μαγαζί για να φάνε το πιο διάσημο cookie και εγώ είχα ήδη γραφτεί σε σχολές χορού στο BDC και στο Stepson Broadway ενώ πήγαινα σε ακροάσεις, και οντισιόν ως τουρίστρια».

Η απόφαση ήρθε τη μέρα της αναχώρησης της από τη Νέα Υόρκη. Η Ελεάννα ήταν στο BDC, έκανε το τελευταίο μάθημα χορού και είχε τη βαλίτσα της να την περιμένει κάτω. Αποφάσισε όμως να συνεχίσει τα μαθήματα της και δεν πήγε ποτέ στην πτήση. «Είπα θα μείνω στη Νέα Υόρκη για ακόμα δύο μήνες κι ας μην είχα ούτε δουλειά ούτε σπίτι. Μου αρέσει να πειράζω τα όρια μου και να πηγαίνω παραπέρα από εκεί που νιώθω ότι είναι όλα εντάξει. Σε αυτή τη μετάβαση ακριβώς ανακαλύπτεις κάτι για σένα ή τον κόσμο».

«Πήρα έναν espresso και ξεκίνησα την εβδομάδα μου αναζητώντας δουλειά. Μόλις εξασφάλισα σπίτι και δουλειά, άρχισα ξανά οντισιόν και μαθήματα. Με πήραν σε μία OffBroadway-Musical παράσταση και παρότι τους είπα ότι θα είμαι για 2 μήνες ως τουρίστρια, εκείνοι με ήθελαν. Tον Ιούλιο του 2019 εμφανίζομαι στο Duplex. Λίγο πριν φύγω έτυχε να μου πουν ότι με θέλουν για το Firesign Theatre, ωραία θα επιστρέψω τον Οκτώβρη τους απάντησα απευθείας» μου διηγείται με μια φυσικότητα.

Τα χαρτιά της κατατέθηκαν Αύγουστο μήνα και μέσα σε 4 μέρες πήρε την έγκριση με την βοήθεια του σπόνσορα της Κώστα Καντζόγλου και Globe Entertainment. «Έπαιζα τάβλι στο χωριό μου, το παράτησα, ήμουν ντυμένη με τα ρούχα που φοράω εδώ σήμερα.Tο είπα στον μπαμπά μου ότι φεύγω και ομολογώ δεν είχα ξαναδεί τέτοια αντίδραση από εκείνον, άρχισε να γελάει και να κλαίει ταυτόχρονα. Εγώ σηκώθηκα και πήγα στο βουνό για να ηρεμήσω. Αμέσως μετά ξεκίνησα τα διαδικαστικά». Ακύρωσε όσες δουλειές είχε κλείσει, ξενοίκιασε από την Αθήνα  και Οκτώβρη γύρισε στη Νέα Υόρκη. Στο διάστημα των τριών μηνών είχε βρει ως  ατζέντισσά της την AnnSteele, μία ατζέντισσα με Broadway, Netflix και πολλά ακόμα στο ενεργητικό της, προσανατολισμένη στο Musical Theater.

«Όταν υπέγραψα τον Οκτώβρη αισθανόμουν ότι δεν συμβαίνει σε εμένα αυτό, ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Θέλει μια πραγματική πίστη στο αντικείμενο και το υλικό, πειθαρχεία, να υπηρετείς το επάγγελμα όπως του αξίζει. Αν ήμουν ποτέ πιστή σε κάτι ήμουν στη προσωπική ελευθερία μου και εκεί βρήκα την ταυτότητα μου. Η προσαρμογή δεν ήταν δύσκολη γιατί αισθάνθηκα ότι βρήκα τον τόπο μου, ηρέμησα στο τόσο χάος, ίσως γιατί είμαι και εγώ χάος. Στην Αθήνα αισθανόμουν ότι δεν ανήκω εδώ, δεν κούμπωνε κάτι μέσα μου».

Η ζωή στη Νέα Υόρκη εν μέσω πανδημίας, τα “survival jobs”και οι δυσκολίες

Σε καμία περίπτωση δεν φοβήθηκε να δοκιμάσει διάφορες εργασίες κάτι που συνηθίζουν να κάνουν εκεί οι καλλιτέχνες όπως ταμίας σε σούπερ μάρκετ, νοσοκόμα και ό,τι άλλο ήταν απαραίτητο για την επιβίωση της. «Όλοι μου οι φίλοι, η σχέση μου τότε εγκατέλειψαν την πόλη, αλλά εγώ έμεινα. Η πιο δύσκολη στιγμή μου κατά τη διάρκεια της καραντίνας ήταν όταν συγκατοικούσα για ένα διάστημα με τον σπιτονοικοκύρη μου. Όλοι τότε πίεζαν πολύ για τα ενοίκια, αλλά εγώ είχα ξεμείνει από χρήματα, εκείνος ξεπερνούσε τα όρια, άλλες φορές μου ζητούσε συγγνώμη και άλλες κόντευε να μου σπάσει την πόρτα και να μπει στο δωμάτιο μου. Νόμιζε ότι είχα χρήματα για το ενοίκιο αλλά δεν του τα έδινα. Πέρασα μια φάση κλεισμένη στο δωμάτιο και φοβισμένη για να πάω ακόμη και στην τουαλέτα. Δεν ήθελα να το επικοινωνήσω στους δικούς μου γιατί θα μου έλεγαν γύρνα πίσω».

«Στις δύσκολες στιγμές μου βέβαια όσο μένω στην Αμερική ήταν κι όταν πλημμύρισε το σπίτι μου, ένιωσα ότι βρίσκομαι στο έλεος του Θεού. Ήξερα ότι είχαν πνιγεί άνθρωποι και είχαν πλημμυρίσει άλλα σπίτια. Μια ζωή θα νιώθω υπόχρεη στον άνθρωπο που ρίσκαρε εκείνο το βράδυ και ήρθε να με σώσει. Θυμάμαι το νερό να ανεβαίνει, αλλά ευτυχώς λειτούργησα τελείως ενστικτωδώς».

Οι αγαπημένοι ρόλοι, το μέλλον και η μοναξιά της Αμερικής

Στους αγαπημένους ρόλους που έχει ενσαρκώσει συγκαταλέγεται η Παναγία των Παρισίων όσο βρισκόταν στην Ελλάδα, γιατί έχει μια ιδιαίτερη σχέση με την περιπλάνηση ενώ στην Αμερική η Σίλα στο Chorous Line. Σίγουρα μελλοντικά θα ήθελε να παίξει ως Sally Bowles στο Cabaret, Ηλέκτρα του Σοφοκλή και Νάρα στο Κουκλόσπιτο του Ίψεν.

«Η κολλητή μου η Μαρία στην Ελλάδα είναι αυτή που καλώ πρώτα ότι κι αν μου συμβεί γιατί δεν υπάρχει κάποιος εδώ που να έχουμε έρθει τόσο κοντά. Αισθάνομαι αρκετή μοναξιά εδώ αλλά έχω μάθει να ζω με αυτή, μου αρέσει».

Τα πρώτα επαγγελματικά βήματα στην Ελλάδα και το κίνημα “Metoo”

Η απουσία ακροάσεων στην Ελλάδα από σκηνοθέτες, και οι συνεργασίες που ενδεχομένως θα ήθελε να δοκιμάσει έμοιαζαν πολλές φορές ένα δύσβατο μονοπάτι.  «Ήμουν ένα παιδί που αισθανόμουν ότι είχα πράγματα να δώσω αλλά οι ακροάσεις γινόταν μια ή δυο φορές όλο το χρόνο. Στη Νέα Υόρκη είναι όλες ανοιχτές οι ακροάσεις, μπαίνεις σε ένα site, δεν τους ενδιαφέρει ούτε τι σχολή έχεις βγάλει ούτε ποιος είσαι, κάνε απλώς το μονόλογο σου και τραγούδα. Αν κρίνουν ότι τους κάνεις τότε βλέπουν και την εμπειρία σου και όλα τα άλλα.

Εδώ η νοοτροπία είναι παλιά, σου βάζουν ταμπέλες με βάση τη σχολή που έχεις βγάλει ως προς το τι άνθρωπος μπορεί να είσαι, τι ηθοποιός, ποιες είναι οι παρέες σου για να δουν αν μπορούν τότε να δουλέψουν μαζί σου. Αυτό θα ευχόμουν πραγματικά για τον τόπο μου να αλλάξει, όχι για μένα που ενδεχομένως έχω επιλέξει μια άλλη πορεία, αλλά για τα παιδιά που μένουν πίσω. Το βλέπω, το ακούω και το διαβάζω το παράπονο των παιδιών από την Αμερική. Πρέπει να έχεις την όρεξη να δεις κόσμο και μετά όποιος προλάβει και διεκδικήσει τη θέση».

Όσον αφορά το κίνημα του “Metoo” στην Ελλάδα η Ελεάννα εξομολογείται: «Δεν έχει παραβιάσει κάποιος τα όρια μου στη δουλειά, προσπαθούσα πάντα να ξεκόψω γρήγορα από ότι δεν μου ταιριάζει. Έχω υπάρξει σε περιβάλλον όπου έχω δεχτεί λεκτική και οριακά σωματική βία. Στην Ελλάδα στα πρώτα μου βήματα όταν ήμουν μόλις 18 χρονών θυμάμαι ότι ο σκηνοθέτης μου ούρλιαζε στις πρόβες. Είχα πει στον συγκεκριμένο άνθρωπο “τόλμα να σηκώσεις το χέρι σου και την επόμενη ημέρα θα είσαι στη φυλακή”, δε θέλω καν να τη θυμάμαι εκείνη τη φάση. Στα 23 μου είχα κλείσει δουλειά σε δύο παραστάσεις ταυτόχρονα γιατί δεν μπορούσα να οικονομικά να ανταπεξέλθω. Ο τότε σκηνοθέτης είχε ενοχληθεί και μου έλεγε συνέχεια ότι θα χάσω τη θέση μου και τότε έφυγα από το θέατρο.

Όταν είχε ξεκινήσει το “Μetoo”στην Ελλάδα με είχαν πάρει τηλέφωνο και εμένα να μιλήσω αλλά δεν το έκανα τελικά, αφήνω κάποια πράγματα πίσω μου. Τουλάχιστον σε αυτή τη φάση θέλω να πιστεύω ότι έχουν μπει στη θέση τους κάποια πράγματα. Οι άνθρωποι επαναπροσδιορίζουν τη θέση τους, ακόμη και αν δεν έχουν μάθει να σέβονται, έχουν μάθει να φοβούνται το τίμημα εδώ στην Ελλάδα. Στη Νέα Υόρκη φυσικά δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο, υπάρχει ο κανόνας του σεβασμού τον ορίων, σε ρωτάνε στην πρόβα για να σε αγγίξουν όταν θέλουν να σου δείξουν κάτι».

Επιστροφή για λίγο στην Ελλάδα και πάλι πίσω στη Νέα Υόρκη

«Τώρα στην Ελλάδα ήρθα κυρίως για διακοπές, μου έχουν λείψει πολύ οι φίλοι και η οικογένεια μου. Αυτές τις μέρες που είμαι στην Ελλάδα περνάω πολύ χρόνο μαζί τους, με τα παιδιά τους, την φύση ενώ θα εμφανιστώ και στην εκπομπή "Η αυλή των χρωμάτων", της Αθηνάς Καμπάκογλου.

«Στις 13 Ιουνίου θα συμμετέχω στην συναυλία “Mozart Requiem” στο Carnegie Hall, με την ομάδα τραγουδιστών Sava Singers της Bettina Sheppard που ήταν η πρώτη δασκάλα μου στο Broadway Dance Center και είναι τιμή που με επέλεξε στην ομάδα της. Έλεγα στη μαμά μου από μικρή να μου ευχηθεί το συγκεκριμένο πράγμα και τώρα που συμβαίνει είναι μεγάλη μου χαρά. Θεατρικά κάνω πρόβες για την παραγωγή “Tea with the Stars” από την Get Write Productions με το ρόλο της Concubine που έχει πρεμιέρα 16 Ιουλίου στο θέατρο Rosen Performing Arts Center.Είμαι μέρος ενός καινούργιου μιούζικαλ που θα λέγεται “Goodbye New York”, με επιτελείο από το Broadwayαλλά και νέα παιδιά που σχεδιάζεται να τρέξει και “off Broadway”. Έχω κλεισμένες αρκετές ακροάσεις και ζωντανές εμφανίσεις. Συγκεκριμένα, στις 5 Ιουλίου θα ανοίξω το φεστιβάλ στην Astoria ενώ ακολουθούν επαγγελματικά ταξίδια στο Λος Άντζελες και τον Καναδά»

Και καταλήγει: «Στην Ελλάδα θα γυρνούσα ίσως μετά από 10 με 15 χρόνια ή ίσως για κάποιο διάστημα ώστε να κάνω κάποια σημαντική δουλειά. Δεν αποκλείω τίποτα στην ζωή μου».