Η Μάρω Κοντού είναι είδωλο

Την έχουμε δει σε ταινίες, θεατρικά και σειρές της τηλεόρασης από την δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα, είναι μοντέρνα και απλή σαν ηθοποιός, στρέητ, με την απλότητα του σούπερ καλλιτέχνη που δεν θέλει να το κάνει θέμα: η Μάρω Κοντού παίζει σαν να μην παίζει, από τότε που άρχισε να παίζει. Πρώτη φορά την είδα στο θέατρο «Βρετάνια», πιτσιρίκα (και αυτή και εγώ – βαριά να ήμουν 11-12 χρονών) σε ένα έργο το οποίο δεν θυμάμαι καθόλου, με τον Γιάννη Βογιατζή και τον Γιάννη Βόγλη. Μας είχε πάει ο παππούς μας ο Αθηναίος σε επίσκεψη στην Αθήνα κάποιες Γιορτές, η Μάρω Κοντού έβγαινε στη σκηνή και ήθελα να ανέβω όρθια στην καρέκλα να την χειροκροτήσω: ήταν πολύ ψηλή, πραγματικά, τους έριχνε όλους ένα κεφάλι, πολύ κομψή, με ωραία κίνηση, με τέλεια, αριστοκρατικά χέρια, μακριά δάχτυλα, λεπτούς καρπούς. Μετά την πρώτη εκείνη φορά, δεκαετία του '70, την έψαχνα πάντα στις ταινίες - έπαιξε σε 61 ταινίες και σε 90 θεατρικά έργα, παίζει ακόμα στην τηλεόραση «όταν την ενδιαφέρει ο ρόλος», και είναι ακόμα μοντέρνα, μια μοντέρνα, σύγχρονη ηθοποιός, νεότατη και δροσερότατη έστω κι όταν παίζει τη γιαγιά.

Ο Γιάννης Πολυκανδριώτης με τον Κώστα Καρρά, τη Μάρω Κοντού, τον Σωτήρη Μουστάκα και τον Φώτη Μεταξόπουλο στην «Παλιά Αθήνα» στην Πλάκα το 1974 © ΑΠΕ-ΜΠΕ/STR

Η Μάρω Κοντού έχει κλείσει τα 90 της χρόνια (γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1934). Τη βλέπω όποτε δίνει συνεντεύξεις σε τηλεοράσεις, την ακούω και τη διαβάζω όταν μιλάει κάπου – γιατί μιλάει υπέροχα. Απλά, πάντα, στρέητ, χωρίς τζιριτζάντζουλες, χωρίς κανένα τεράστιο Εγώ, χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς καμία ψωνίαση. Με τόσα χρόνια καριέρας, θα έλεγε κανείς ότι την δικαιούται την ψωνίαση, αλλά δεν την ενδιαφέρει, σκασίλα της, δεν θέλει να δείξει ούτε ότι είναι κάτι που δεν είναι, ούτε όλα όσα είναι: μόνον όσα χρειάζεται, τα απολύτως απαραίτητα, κι αυτά, με ευγένεια, κομψότητα και χάρη. Πήγα να γράψω «χάρη μπαλαρίνας», και όντως υπήρξε χορεύτρια, σπούδασε χορό, ανάμεσα σε πολλά άλλα.

H Μάρω Κοντού με τη Βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας το 2005 © ΑΠΕ/ΠΑΡΙΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Είδα μια συνέντευξή της σε εκπομπή της τηλεόρασης πρόσφατα, είπε ότι δεν της λείπει η συντροφικότητα, δεν αισθάνεται μοναξιά, έχει ζήσει τους μεγάλους έρωτες, τα μεγάλα δράματα, δεν τα χρειάζεται. Έχει πολλά χόμπι, πολλές φίλες και φίλους, και κυρίως τα πάει καλά με τον εαυτό της, πράγμα που φαίνεται, είτε υποδύεται κάποιον ρόλο είτε όχι. Ζωγραφίζει εδώ και χρόνια, έχει κάνει εκθέσεις, τα έργα της είναι κομμάτι της ζωής της… η οποία ζωή είναι γεμάτη, πολύχρωμη και ενδιαφέρουσα χωρίς στιγμή πλήξης. Άρχισε να ψάχνεται, είπε στη συνέντευξη όταν έκλεισε τα 50 («Πενήντα με εξήντα είναι μια ιδιαίτερη περίοδος στη ζωή μιας γυναίκας»), και δεν σταμάτησε ποτέ από τότε.

«Δεν θέλω να με χάσω τώρα που με έχω βρει» απάντησε στην ερώτηση «τι εύχεστε» ή «τι θα θέλατε για το μέλλον». Το είπε τσαχπίνικα, γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι, με χαμόγελο, με τα υπέροχα, κομψά χέρια της σα να δείχνανε τον δρόμο… και σκέφτηκα ότι αυτή η γυναίκα, η Μάρω Κοντού, η «ψηλή» του ελληνικού σινεμά, η ηθοποιός που έπαιζε «αμερικάνικα» πριν τους Αμερικάνους, που παίζει ακόμα έτσι, που είναι τόσο μα τόσο υπέροχη, η Μάρω Κοντού λοιπόν θα έπρεπε να είναι κολλητή μας φίλη, όσο χρονών και αν είμαστε.

© ΑΠΕ

Ίσως αυτό να είναι το μεγάλο χάρισμα μιας καλής ηθοποιού: να σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είναι φίλη σου, ότι μιλάει σε εσένα προσωπικά και για εσένα, και ότι τα λέει τόσο πολύ καλύτερα από όσο θα τα έλεγες εσύ, με τόσο περισσότερη χάρη, ειλικρίνεια, σεμνότητα και κυρίως, κομψότητα…