Ο Jean Charles De Castelbajac είναι ο Πάπας του Πάπα

Aπό τον αριθμό 15 της rue Cassette στο Παρίσι, ο Jean Charles De Castelbajac έχει διακτινιστεί για πρώτη φορά στην Αθήνα, με αφορμή την πρόσκληση του Αντώνη Κιούκα να είναι ο «νονός» της 8ης Ελληνικής Εβδομάδας Μόδας ATHENS COLLECTIONS.

Χαρακτηρισμό που επαληθεύει καθώς εισέρχεται στο κάδρο, κομψά αργοπορημένος και ντυμένος με ακρίβεια ραφής.Το γκρι κοστούμι γυαλίζει αρμονικά με τις χειμαρρώδεις κινήσεις του, ενώ το ατσαλένιο κινητό με τη σπασμένη οθόνη προκύπτει ως βασικό αξεσουάρ ταξιδιού.Προσπαθείς να ταυτίσεις τη μάτσο εικόνα του φρέσκου πενηντάρη που έχεις μπροστά σου με το παλτό με τα αρκουδάκια που φόρεσε η Christensen στο Prêt-à Porter, αλλά ύστερα από τον πειραματισμό του με τον Snoopy και τον Μickey Mouse πίσω στις αρχές του 1982 έχουν μεσολαβήσει πολλά.

Γεννημένος στην Casablanca από Γάλλους γονείς, με νομικές σπουδές και δύο γιους,ο Castelbajac συνεχώς εκπλήσσει το χώρο με τον άψογο συγχρονισμό του με το κάθε επόμενο βήμα της μόδας, της τέχνης και της μουσικής, τομείς που ο ίδιος θεωρεί αλληλένδετους. «Θέλω να κάνω ένα installation show. Να καλέσω τους Tim & Barry (σσ. φωτογράφοι), τους Teddy Bear (σσ. συγκρότημα) που παίζουν με Nintendo, να φωτίσω με χρώματα τη νύχτα» σημειώνει για τη βραδιά της έναρξης στην Τεχνόπολη, ενώ ρουφάει κοφτά τον espresso του. Ένας γιάπης που σερφάρει στο myspace, ένας μεγαλοαστός που θα χωρούσε στα αθηναϊκά πάρτι των Amateur Boyz, ένας Σούπερμαν με μεταμφίεση Κλαρκ Γκέιμπλ, σκέφτεσαι σε συννεφάκι που βγαίνει από το κεφάλι σου.

Ανάμεσα στους σταθμούς της καριέρας του φιγουράρει η συνεργασία του με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β΄,για την οποία έντυσε 5.000 ιερείς και 500 μοναχούς με χρώματα του ουράνιου τόξου σαν αναφορά στην κιβωτό του Νώε. «Νεαρέ, χρησιμοποίησες το χρώμα ως σύμβολο πίστης» ήταν η ευχαριστήρια φράση του Πάπα, καθώς έμπαινε και το δικό του όνομα στο πελατολόγιο του Jean Charles De Castelbajac, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη Madonna, τον Mick Jagger, τους Talking Heads και τον Elton John. Ο Castelbajac είναι παντρεμένος με τη Miss Tahiti του ’98, είναι ανορθόδοξα cool, έχει συνεργαστεί με τον οίκο Courréges, πιστεύει στον Θεό, ταξιδεύει λίγο,έχει μεγαλώσει εσώκλειστος σε καθολικό σχολείο, σχεδιάζει έπιπλα, βιώνει το απόλυτο comeback και συνεχίζει «να κρατά το χέρι του παιδιού που κάποτε υπήρξε». Ακόμα και εάν, φαινομενικά, κάθε φορά που σηκώνει το χέρι του για να απαντήσει το τηλέφωνο ορκίζεσαι πως θα μιλήσει για limit up μετοχών και προθεσμιακές καταθέσεις στην Ελβετία.

Γιατί σας φωνάζουν JC/DC;
Οι νέοι με φωνάζουν έτσι γιατί τους αρέσει, τους διευκολύνει… Το Castelbajac είναι πολύ μεγάλο και ξεπερασμένο…

Πώς έχετε συνδυάσει κάτι τόσο διαφορετικό, όπως η Madonna και ο Πάπας;
Δεν είναι θέμα συνδυασμού. Όλοι μου συνιστούσαν να μην πάω στον Πάπα, να μη δεχτώ την πρότασή του, αλλά το πρόβλημα δεν ήταν δικό μου. Ήταν του Πάπα! Αυτός ήρθε σ’ εμένα. Και αποδείχθηκε μια φανταστική εμπειρία,να σχεδιάζεις t-shirts για 1 εκατομμύριο νέους.Αυτό είναι δημοκρατία στη δουλειά μου.Αργότερα με κάλεσε ο Marilyn Manson λέγοντας ότι λάτρεψε τη δουλειά που έκανα στον Πάπα και ήθελε να ντύσω και τον ίδιο. «Αν θες να δουλέψεις για τον Διάβολο κι όχι για τον Θεό, έλα σε μένα» είπε. Αλλά εγώ έχω αποκλειστικότητα στον Θεό. (γέλια)

Αναρωτιόμαστε ποιο είναι το επόμενο μεγάλο βήμα μετά από αυτό;
Το μεγάλο project τώρα έχει να κάνει με τη νέα γενιά. Αυτή την περίοδο στήνω, μεταξύ άλλων,και το μουσικό μου label, γράφω μουσική για διάφορους καλλιτέχνες… Και θα παρουσιάσω τα πρώτα έργα μου ζωγραφικής, σε έκθεση τον Σεπτέμβριο,στο Λονδίνο.

Ποιο θα είναι το θέμα;
Πρόκειται για την επιρροή του χρήματος στην τέχνη. Αναφέρομαι σε μια φράση που είχα πει πριν από 20 χρόνια: «Δεν υπάρχει υψηλής ποιότητας εμπορική τέχνη χωρίς την επιμέλεια ενός καλλιτέχνη». Στη νέα εποχή, τα πάντα πρέπει να επιμελούνται από καλλιτέχνες. Μπορείτε να δείτε τα παραδείγματα των Louis Vuitton, Chanel, Hermès. Ανοίγουν gallery και συνεργάζονται με καλλιτέχνες. Έκανα το ίδιο 25 χρόνια πριν, με τον Keith Harring και τον Basquiat. Ο κόσμος απορούσε. «Είναι τέχνη; Είναι μόδα;Δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που κάνεις». Τώρα όμως ο κόσμος ξέρει. Και αν απαριθμήσετε όλα τα μεγάλα καταστήματα στο Λονδίνο, για παράδειγμα, κανένα δεν έχει μεγαλύτερες πωλήσεις από το κατάστημα της Tate Gallery.

Άρα τέχνη και μόδα είναι ένα…
Η μόδα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την τέχνη, και η τέχνη δίνει στους αριστοκράτες μια νέα έννοια στο χρήμα. Ζούμε σε μια εποχή με υπερβολικά πλούσιους ανθρώπους που τους αρέσει η πρόκληση, το να μην μπορούν να πουν με σιγουριά αν κάτι είναι έργο τέχνης ή φόρεμα, αν είναι καρέκλα ή γλυπτό… Συχνά βλέπεις κοσμήματα που μοιάζουν με γλυπτά –όπως εκείνα του οίκου Dior– και καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν κοιτάζω το παλτό teddy bear που έχω σχεδιάσει, και σκέφτομαι ότι αυτό το έκανα το ’82 κι έχει εκτεθεί ως παλτό, ως γλυπτό, ως παιχνίδι, αναρωτιέμαι τι είναι στ’ αλήθεια. Καταλήγω ότι όλα είναι θέμα συσσώρευσης, κι αυτό με ικανοποιεί.

Θεωρείτε ότι αυτό είναι το ζητούμενο;Να διαχειριζόμαστε πολλά; Nα είμαστε πολυπράγμονες;
Η Ελλάδα είναι μια εξαιρετική χώρα με μεγάλη ιστορία, αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ νέα.Υπάρχουν μέρη,εδώ,που έχεις το συναίσθημα ότι όλα είναι πιθανά.Πρόσφατα, δέχτηκα κάποια θετικά «σημάδια» από την Ελλάδα –όπως τη συλλογή μοντέρνας τέχνης του Δάκη Ιωάννου, που λατρεύω, τη δουλειά της Σοφίας Κοκοσαλάκη, την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων που έμοιαζε με τεράστια ντίσκο– που με κάνουν να νιώθω ότι στη χώρα σας υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι οι οποίοι επιζητούν και προσμένουν κάτι φρέσκο. Έτσι, θέλω να δώσω ένα μεγάλο σινιάλο στις νέες γενιές.

Εννοείτε μέσω της έναρξης της Εβδομάδας Μόδας;
Ο Αντώνης (Κιούκας) είναι εξαιρετικός γιατί θέλει να κάνει τα οράματά μου πραγματικότητα και ψάχνει αγωνιωδώς σπόνσορες. (γέλια) Ο Γάλλος πρέσβης ενδιαφέρεται εξαιρετικά,καθώς δεν θέλω να παρουσιάσω αποκλειστικά μόδα αλλά να τη συνδυάσω με τέχνη, με πνεύμα, με άλλους καλλιτέχνες (performing artists). Να τοποθετήσω ακτίνες laser, να βάλω «φωτιά» στην πόλη. Θα είναι ιδανικό εάν έχουμε το budget και φέρουμε τους Crystal Castles, φίλους από μεγάλα περιοδικά, djs και γενικά πολύ cool κόσμο.Θέλω να εισάγω το μοντερνισμό στο Γκάζι.

Αυτή η γιορτή που περιγράφετε, είναι για όλους;
Φυσικά. Για όλους τους νέους. Που θα παρακολουθήσουν ένα λέιζερ show και θα δουν σε αυτό έναν οργανοπαίκτη στο μπουζούκι να παίζει Nintendo. Αυτή είναι η οπτική μου για την Ελλάδα… Θέλω να παίζει κάποιος στο μπουζούκι μουσική από ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αυτός είναι ο κόσμος τού σήμερα. Ισορροπεί ανάμεσα στην παράδοση και την παγκοσμιοποίηση.

Πώς περνάτε αυτές τις ιδέες στα ρούχα σας; Δεν θεωρείτε ότι, πιθανώς, η τέχνη και το κίνημα που αναφέρετε υπερισχύουν, ενώ το ρούχο παραγκωνίζεται;
Η μόδα σήμερα είναι, πραγματικά, το σταυροδρόμι όλων των μορφών έκφρασης. Ένα κολάζ.Γι’ αυτό και συνέχισα τη μόδα: από τη μία γράφω μουσική,από την άλλη είμαι παραγωγός σε μπάντες, αλλά η μόδα παραμένει κάτι το απίστευτο,εξαιτίας της οπτικής της επίδρασης.Δεν σχεδιάζω απλά για την πασαρέλα, έχω υπόψη μου ένα installation. Η μόδα είναι μια μορφή έκφρασης της τέχνης, έτσι και στη δουλειά μου η μόδα συνυπάρχει με το ντεκόρ, τη μουσική, το συγκρότημα που παίζει… Κι όταν βλέπω πως οι καλλιτέχνες που ντύνω,όπως η Mia και οι Ebony Bones, είναι σταρ που φοράνε ένα ρούχο και μεταμορφώνονται,εκφράζουν κάτι αρτιστίκ, τότε είμαι σίγουρος ότι έχω δίκιο. Ότι είναι έτσι.

Πιστεύετε ότι εξελισσόμαστε ή αναπαράγουμε συνθετικά τάσεις περασμένων δεκαετιών;
Επιτέλους, μπαίνουμε σ’ έναν κόσμο pop! Μέσα από το διαδίκτυο, το myspace, τα blogs. Η δυνατότητα δημιουργίας μιας ολόκληρης γενιάς βρίσκεται εδώ.Όταν ξεκίνησα το ’80 ήμασταν 10 σχεδιαστές.Τώρα υπάρχουν εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο.

Μιλήστε μας λίγο για το come back σας.
Α! Είναι πολύ απλό. Οι νέοι, απλώς, ανακάλυψαν τη δουλειά μου! (γέλια) Ανακάλυψαν ότι είχα ντύσει τη Farah Fawcett, τον Πάπα, ότι ήμουν φίλος με τον Warhol,τον Basquiat. Αυτή είναι η ζωή μου.Τώρα έχω πιο πολύ όρεξη από πριν, γιατί τη δεκαετία του ’80 ήμουν μόνος μου. Τώρα είμαι «ο Πάπας του Πάπα»! (γέλια)

Πιστεύετε στον Θεό;
Ναι.

Σχετικά με το κατάστημά σας στο Λονδίνο; Ποιo είναι το target group;
Είναι φανταστικό γιατί είναι πολύ ευρεία η γκάμα πελατών: από όλες τις μεριές του πλανήτη, 16-50 ετών. Οι Άγγλοι βρίσκουν τη δουλειά μου πολύ ξεχωριστή… Πολλοί μαύροι την αγαπούν, όπως o Dizzee Rascal, η Mia, ο Lupe Fiasco. Τους αρέσουν τα καρτούν που χρησιμοποιώ, τα σύμβολα. Πολλές φορές τα αντιμετωπίζουν ως «τελετουργικά», συμβολικά, ως κάτι πολύ ισχυρό.

Γιατί τώρα στο Λονδίνο;
Γιατί δεν είχα τα χρήματα πριν. Και το Λονδίνο δίνει βήμα για τη Νέα Υόρκη. Πάντα λέω:«Το Παρίσι μιλάει, το Λονδίνο περπατάει και η Νέα Υόρκη πραγματοποιεί».

Στελεχώσατε το νέο κατάστημα με ανειδίκευτους νέους φοιτητές από το Central Saint Martins. Ποια ήταν τα κριτήρια επιλογής;
Η κουλτούρα, το look, τα κίνητρα και η ενέργεια. Έτσι, έχω 4 υπέροχους νέους που είναι πολύ χαρούμενοι με αυτό που τους συμβαίνει.

Αν η Αθήνα ήταν μοντέλο, τι ρούχο θα της σχεδιάζατε;
Σίγουρα κάτι πολύχρωμο.Δεν βλέπω χρώμα στους δρόμους και η ενέργεια που εκπέμπει η Αθήνα είναι ότι περιμένει ένα ουράνιο τόξο, αδημονεί για το χρώμα! Ακόμα κι όταν αντίκρισα την Ακρόπολη σκέφτηκα ότι, αν μου το επέτρεπαν, θα τη γέμιζα χρώμα,με ένα show από φώτα και λέιζερ. Θέλω να κάνω την Αθήνα μια technicolor πόλη.Με εμπνέει το γεγονός ότι είναι μια χαοτική πόλη.

Και από Έλληνες δημιουργούς; Έχετε ξεχωρίσει κάποιους;
Τη Σοφία Κοκοσαλάκη,την οποία θεωρώ εξαιρετικά ταλαντούχα. Μ’ αρέσει η περιπλοκότητα στη δουλειά της, η διαυγής ταυτότητα των ρούχων της και το ότι έχει μετατρέψει αρχαία μυθολογικά στοιχεία σε μοντέρνα. Μ’ αρέσει και ο νέος Filep Motwary.Είναι ένας πολύ γλυκός,δραστήριος και δημιουργικός χαρακτήρας. Επίσης,ο Βασίλης Ζηδιανάκης, που είχε επιμεληθεί την έκθεση «Χράαατς! Μόδα από χαρτί».

Ποια Ευρωπαία γυναίκα θεωρείτε ως πρότυπο στιλ;
Γενικά, μ’ αρέσει ο τύπος της Παριζιάνας,“La Parisienne”.Αγαπώ τις Παριζιάνες, όχι λόγω γούστου, αλλά επειδή φροντίζουν να έχουν πάντα κάτι λάθος στην εμφάνισή τους.Το ρίμελ έχει τρέξει, το κραγιόν δεν είναι τέλεια φορεμένο… Μισώ την τελειότητα.Η πραγματικότητα είναι στην ατέλεια.Αν κάνεις μια τρύπα στο καλσόν σου και μπορείς να το υποστηρίξεις, τότε αυτό είναι στιλ.

Ένας από τους «ήρωές» σας είναι ο Τιμ Μπάρτον…
Τον γνώριζα από την πρώην γυναίκα του, μια πανέμορφη γυναίκα… Και τον αγαπώ γιατί «κρατάει πάντα από το χέρι το παιδί που ήταν». Μ’ αρέσουν αυτοί οι άντρες που παραμένουν παιδιά.

Ακολουθήσατε κάποια στρατηγική στην καριέρα σας; Προχωρήσατε βήμα-βήμα;
Καθόλου… Προγραμμάτισα μόνο ένα πράγμα. Το ’99 αποφάσισα να κάνω ένα comeback, καθώς κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, λόγω του μινιμαλισμού, ήμουν εκτός. Έτσι ξεκίνησα να οργανώνω όλες μου τις collection μία μία, να φτιάχνω πιο θηλυκές φόρμες, να κάνω στρατηγικές κινήσεις και να σκέφτομαι το σωστό timing. Πολύς κόσμος δεν ήξερε καν τη δουλειά μου και μετά την αναδρομική έκθεσή μου στο Λονδίνο πολλοί αναρωτήθηκαν: «Αυτό είχε γίνει και πριν από τον Castelbajac;».

Νιώθετε ότι έχετε προχωρήσει πιο πολύ απ’ αυτό που περιμένατε;
Αυτό που είναι διασκεδαστικό τώρα είναι ότι, ακόμα και χωρίς διαφήμιση, όλα είναι πιθανά. Ο κόσμος δεν με βλέπει αποκλειστικά σαν σχεδιαστή, κι εγώ αυτό ακριβώς θέλω κι από τη ζωή μου.

Δεν σκέφτεστε ότι σε μερικά χρόνια θα κουραστείτε με όλα αυτά και θα τα παρατήσετε; Όχι, γιατί είναι τρόπος ζωής,είναι ο τρόπος που κάνω τα πράγματα.Πριν ήταν υπερβολικά νωρίς να κάνω αυτά που ήθελα.Αλλά τώρα είναι η εποχή μου.

Θα προτιμούσατε για τα ρούχα σας τον όρο cool ή στιλάτα;
Στιλάτα. Γιατί εγώ έχω στιλ.Cool στιλ…

Μερικές λέξεις. Πείτε μας τι σκέφτεστε για την καθεμία...

Μπούρκα: Πόσο διαφορετική ερμηνεία μπορεί κανείς να δώσει σε γραπτά ή λεγόμενα.

Yves Saint Laurent: Ήταν παραπάνω από ένας άντρας, ήταν gentleman. Και δημιούργησε κάτι ξεχωριστό και πολύ προσωπικό. Ένας πολύ μοναχικός άνθρωπος,που υπέφερε.

Μοναξιά:Μ’ αρέσει.

Smiley Face: Είναι το μόνο που παραπέμπει στα ναρκωτικά… Των περασμένων χρόνων, στο ’70… Και τώρα που είμαι ένας κύριος, επανέρχομαι με αυτά τα σύμβολα. (γέλια)

Αμερική: Μ’ αρέσει, γιατί βλέπουν τη δουλειά μου ως πρωτοποριακή. Δεν αντέγραψα ποτέ κανέναν και τους αρέσει αυτό.