Τα μεταξωτά φουλάρια της Πηνελόπης Βλαχογιάννη έχουν κάτι από Ελλάδα

Η Πηνελόπη Βλαχογιάννη γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, είναι μάχιμη δικηγόρος από το 1991. Ξεκίνησε τη ζωγραφική μόνη της και από το 2007 μαθήτευσε στα Εργαστήρια Τέχνης Αγίας Παρασκευής, δίπλα στις εικαστικούς Ελένη Ζούνη, Μαρουσώ Λαουράκη και το γλύπτη Στέλιο Σάρρο. Από το 2014 ξεκίνησε την ιδέα του «EverydayArtConcept» με εικαστικές παρεμβάσεις σε καθημερινά χρηστικά αντικείμενα. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και είναι μέλος της ομάδας Artway. Έργα της υπάρχουν στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, τη Βουλή των Ελλήνων και σε ιδιωτικές συλλογές. Η ίδια έχει δηλώσει πολλές φορές ότι της αρέσει να πειραματίζεται και να εξελίσσεται. Έτσι, πρόσφατα,  κυκλοφόρησε μια υπέροχη συλλογή από ολομέταξα φουλάρια με διαχρονικές ελληνικές φιγούρες, όπως ο Ήλιος, η Αφροδίτη, η Θέτις και ο Διαδούμενος, οι οποίες μεταφέρονται με τις πιο σύγχρονες τεχνικές πάνω σε πολύτιμο σουφλιώτικο μετάξι. Μυρίζουν θάλασσα, δροσερό αεράκι και υγρή άμμο. Σχέδια και χρώματα που ταξιδεύουν το νου σε καλοκαιριάτικες νύχτες, βόλτες σε γραφικά σοκάκια, ηλιόλουστες μέρες και καταγάλανους ουρανούς…

Πώς αποφασίσατε να ζωγραφίσετε για φουλάρια ;

Μάλλον θα φταίνε τα μοσχομυριστά συρτάρια της κοκέτας γιαγιάς μου, γιατί εκεί πρωτοείδα φουλάρια. Τότε πρωτογνώρισα τη σαγήνη του μεταξιού, μαγεύτηκα από τα χρώματα, συνειδητοποίησα τη μαγική ικανότητα ενός κομματιού υφάσματος να φωτίζει και να μεταμορφώνει ακόμη και το πιο απλό ή συνηθισμένο ρούχο. Τα σχέδια των φουλαριών μου ξεκίνησαν ως έργα ζωγραφικής ή σπουδές σε κάρβουνο. Στο φουλάρι, ως φορέα, κατέληξα όταν διάφορες φαινομενικά άσχετες σκέψεις σταδιακά συνδέθηκαν και ωρίμασε η ιδέα.

Καταρχάς, το φουλάρι είναι το μόνο «ρούχο» που είναι τόσο κοντά στον καμβά του ζωγράφου. Όντας ρούχο, προσφέρεται από τη φύση του να «κοινωνήσει» την τέχνη, εφόσον τη βάζει στο κέντρο της καθημερινής ζωής. Η αποτύπωση του εικαστικού έργου στο φουλάρι, προσφέρει μυστήριο, χαρά και έκπληξη: δεμένο στο λαιμό, αφήνει μόνο ένα μέρος του έργου να φαίνεται ή και τίποτε συγκεκριμένο, μόνο χρώματα ― μετά, όταν ξεδιπλώνεται και αποκαλύπτεται το έργο, αισθάνεσαι την έκπληξη και νιώθεις τη χαρά.

Επιπλέον, το φουλάρι είναι ένα προσωπικό και φορτισμένο αντικείμενο: όσο λίγο χώρο πιάνει, τόσο κατάφορτο είναι με αναμνήσεις από αρώματα και στιγμιότυπα. Γι’ αυτό το αποχωριζόμαστε δύσκολα, και, για τον ίδιο λόγο, το διαλέγουμε με μεγάλη ευκολία για δώρο. Με αυτά και άλλα τέτοια να τριγυρίζουν για καιρό στο μυαλό μου, μαζί και με την πίστη ότι καθένας μας οφείλει μέσα από τη δουλειά του να κάνει αυτό που χρειάζεται η χώρα, δηλαδή ανάπτυξη και εξωστρέφεια, ξημέρωσε μια μέρα που κοιτούσα τους πίνακες και τα σχέδιά μου κι έβλεπα φουλάρια!

Ποια είναι η πηγή έμπνευσης για την πρώτη σας συλλογή;

Στη ζωγραφική πάντα με μάγευε το πόσο διαφορετικά βλέπει το ίδιο πράγμα ο κάθε καλλιτέχνης. Στις σπουδές σχεδίου περνάς πολύ χρόνο με κλασικά και ελληνιστικά γλυπτά. Γνωρίζεσαι, συγχρωτίζεσαι μαζί τους και τελικά αποκτάς μια πολύ προσωπική σχέση με το κεφάλι της Αφροδίτης, του Διαδούμενου, της Θέτιδας, του Λαοκόοντα ή του Οδυσσέα. Στην αρχή είναι τα ακίνητα, υπομονετικά μοντέλα σου, αργότερα συνομιλείς μαζί τους. Κάθε φορά που τα αποτυπώνεις στο χαρτί ή στον καμβά, αποκαλύπτεται μια άλλη πλευρά ― δική τους και δική σου.

Μετά σκέφτηκα ότι εκατομμύρια άνθρωποι έρχονται στον τόπο μου από κάθε άκρη του κόσμου για να δούν και να μάθουν την ιστορία μας και τη δική τους, και σίγουρα θα ήθελαν να πάρουν μαζί τους και να κρατήσουν για πάντα ένα κομμάτι Ελλάδας. Μου φάνηκε ότι, αν υπήρχε ένα φουλάρι με την Ελλάδα επάνω του, από το μετάξι μέχρι τις διαχρονικές μας εικόνες, θα άρεσε και θα προχωρούσε. Έτσι οδηγήθηκα στη δημιουργία της πρώτης μου συλλογής φουλαριών, ως αποτέλεσμα του δικού μου σύγχρονου διαλόγου με γνωστά γλυπτά σύμβολα του πολιτισμού μας. Δεν είναι μικρό το ρίσκο για τις δυνάμεις μου, αλλά ειλικρινά χαίρομαι και απολαμβάνω όλη τη διαδικασία.

Τελευταία βλέπουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία στο σουφλιώτικο μετάξι, τι το κάνει τόσο ιδιαίτερο;

Η εξαιρετική ποιότητά του ― είναι ό,τι πιο απαλό έχουν αγγίξει τα χέρια μου. Οι ιδανικές κλιματικές συνθήκες σ' αυτή την ακριτική γωνιά της Ελλάδας, δίνουν τη δυνατότητα να παράγεται μεταξοκλωστή ανθεκτική, με μοναδική λάμψη και υφή. Την τέχνη του μεταξιού οι Σουφλιώτες την κατέχουν άριστα από πολύ παλιά. Σήμερα, με επενδύσεις σε νέες παραγωγικές τεχνολογίες και σκληρή δουλειά, παρά το αντίξοο για την επιχειρηματικότητα κλίμα, κατάφεραν να κάνουν προσιτό το ξεχωριστό αυτό προϊόν στο ευρύ κοινό. Σε μια εποχή που η ανάπτυξη είναι το κλειδί της επιβίωσης της χώρας, το μετάξι Σουφλίου παραμένει ένας ακόμη αναξιοποίητος θησαυρός. Θεωρώ τιμή μου να συμμετέχω στην αξιοποίησή του, έστω και με τις ελάχιστες δυνάμεις που διαθέτει ένας άνθρωπος.

Πού μπορούμε να βρούμε τα φουλάρια σας;

Το όλο εγχείρημα είναι πολύ καινούργιο ― τα φουλάρια μόλις ξεκίνησαν το ταξίδι τους. Αυτή τη στιγμή διατίθενται κυρίως σε επιλεγμένα gift shops ξενοδοχειακών μονάδων. Μπορείτε να τα βρείτε στην ιστοσελίδα www.pvlachogianni.com, και, σε φυσική μορφή στην Αθήνα, στα Επίκαιρα (Αγίου Ιωάννου 41, Αγία Παρασκευή) και στο Free Thinking Zone (Σκουφά 64 & Γριβαίων).

Επόμενα σχέδια;

Σε λίγες μέρες γυρνώ στη βασική μου αγάπη, τη ζωγραφική, με τη νέα ατομική μου έκθεση, 14-23 Ιουλίου, στα Χανιά. Θέμα μου αυτή τη φορά είναι οι ζωές μας «κάτω από τον ίδιο Ήλιο», που είναι και ο τίτλος της έκθεσης: οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις, με κοινό στοιχείο σε όλα τα έργα εικόνες ελληνικού καλοκαιριού. Στο πλαίσιο αυτής της έκθεσης, επέλεξα δύο έργα μου, το «Not a Summer Camp» και την «Άφιξη», που θα γίνουν μεταξωτά φουλάρια και θα παρουσιαστούν κατά τη διάρκειά της.

Για το φθινόπωρο ετοιμάζω μια νέα σειρά φουλαριών, που θέλω, αν είμαστε καλά, να παρουσιάσω τον Οκτώβριο. Ο μήνας αυτός έχει ξεχωριστό νόημα και για μένα και για όλες τις γυναίκες ― όχι στιλιστικό, αλλά νόημα ζωής: είναι ο μήνας πρόληψης και ενημέρωσης για τον καρκίνο του στήθους. Εύχομαι να έχουμε την πολύτιμη υγεία μας και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Καλό καλοκαίρι!

Η Πηνελόπη Βλαχογιάννη