Η Φιλίππα στην πόλη

Σε ένα διαμέρισμα στο Περιστέρι, ένα κοριτσάκι στις πρώτες τάξεις του Λυκείου σημειώνει σε ένα μπλε τετράδιο πού βλέπει τον εαυτό της μέσα στην επόμενη διετία. Φαντασιώνεται να ανακαλύψει περισσότερο την πόλη της, να περάσει στη σχολή της επιλογής της με σκοπό να γίνει αυτό που πάντα ονειρεύονταν, δημοσιογράφος δηλαδή, και να γίνει «άνθρωπος του κέντρου». Υπηρετώντας την αστική κουλτούρα από τη θέση της συντάκτριας εναλλακτικών μέσων για μία 6ετία σχεδόν, το κορίτσι, δηλαδή η υπογράφουσα, που μετά από πολλά χρόνια άνοιξε ξανά εκείνο το μπλε τετράδιο και χαμογέλασε γλυκά στον 16χρονο εαυτό της, προβληματίζεται.

Τα κατάφερα, Φιλίππα από το Περιστέρι! Έγινα «άνθρωπος του κέντρου»! Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε οποιαδήποτε άλλη πόλη κι ας έχω ερωτευτεί παράφορα κάμποσες. Ωστόσο, αναρωτιέμαι μήπως η αγάπη μου για την Αθήνα, αλλά και η δουλειά μου που συνδέεται άρρηκτα με αυτήν, θολώνουν την κρίση μου ώρες - ώρες. Όποτε κάνω σκέψεις σαν κι αυτή η Αθήνα φροντίζει να μου υπενθυμίζει ότι είναι η πιο ζεστή, pop, ιδανική πόλη για ένα κορίτσι. Τι να μας πει η Κάρυ Μπράντσο και η Νέα Υόρκη! Για αυτό θα μοιραστώ μαζί σας γωνιές της, που αγαπώ και έχουν διαμορφώσει την ταυτότητά μου.

Στην αρχή ήταν για λόγους μπάτζετ, στη συνέχεια διαμόρφωσε την αισθητική μου (βέβαια εξακολούθησε να υπάρχει θέμα μπάτζετ) και έγινε μία συνήθεια που δεν μπορώ να αποβάλω με τίποτα. Τα βιντατζάδικα είναι οι δικές μου εκκλησίες. Νιώθω τόσο άνετα με τα ρούχα άλλων δεκαετιών, που πολλές φορές δυσκολεύομαι να βρω κάτι να μου αρέσει στα μεγάλα πολυκαταστήματα. Αγαπημένες μου διευθύνσεις είναι το Outlet Store Vintage στην οδό Αθήνας, το Βoho vintage clothing στην Ηπείρου και η λαϊκή της γειτονιάς μου. Ξεπεράστε οποιαδήποτε προκατάληψη και πηγαίνετε μια βόλτα στη δική σας. Οι πάγκοι με στοίβες από ρούχα ίσως κρύβουν θησαυρούς. Προσωπικά θεωρώ ότι τα βιντάτζ, αν και ανώτερα ποιοτικά από ό,τι υπάρχει στις αλυσίδες καταστημάτων, δεν πρέπει να είναι υπερτιμημένα.

Μου αρέσει να συνδυάζω τα vintage ρούχα που ανακαλύπτω, με κομμάτια νέων ελλήνων designers, που αγαπώ να στηρίζω όποτε έχω την οικονομική δυνατότητα, όπως τις El Rocks στην Πρωτογένους που διαθέτουν μία συγκεκριμένη street wear αισθητική με πολλές αναφορές στα 90s και κομμάτια που προσαρμόζονται στην γκαρνταρόμπα σου ανεξαρτήτως τάσεων.  

Όταν αναφερόμαστε σε κάτι στο παρελθόν με τις φιλές μου, προσπαθούμε να θυμηθούμε «τι μαλλιά είχα», για να θυμηθούμε τη χρονολογία. Αυτό συμβαίνει αφενός γιατί βαριέμαι πολύ εύκολα και αφετέρου γιατί έχω μία κομμώτρια που ό,τι κι αν της ζητήσω το κάνει πραγματικότητα με την πρώτη. Για χάρη της επιστρέφω στο Περιστέρι και στο industrial αισθητικής κομμωτήριο White Peacock.

Πίσω στο κέντρο, οφείλω να σας μιλήσω για το φετίχ μου με τα δαχτυλίδια. Την τελευταία φορά που μέτρησα, έχω σταματήσει στα 76. Τα προμηθεύομαι από τους πάγκους των πλανόδιων κοσμηματοποιών στην Αιόλου, από όπου τελευταία αγοράζω και τις βέργες για τα χέρια που είναι η νέα μου εμμονή. Όταν αναζητώ κάτι πιο ειδικευμένο, ξέρω ότι μία βόλτα στον πολυχώρο Neon Raum θα με δικαιώσει. Άλλωστε μία εκ των ιδιοκτητριών του είναι η σχεδιάστρια κοσμημάτων Cat Black.  

Τα τελευταία χρόνια απέκτησα δύο ακόμα στιλιστικά φετίχ, τα γυαλιά ηλίου και τα καπέλα. Στον Σβολώπουλο στη Χρήστου Λαδά βρίσκω εξαιρετικά και κυρίως οικονομικά βίντατζ γυαλιά, ενώ από τότε που αποφάσισα ότι το καπέλο δεν είναι αξεσουάρ - ταμπού, ψωνίζω αποκλειστικά από το Giorgio Hatter της οδού Βορέου.

Όσοι με γνωρίζουν πολύ καλά, ξέρουν και την τάση μου να σκοντάφτω συνέχεια. Εκτός από γόνατα, έχω καταστρέψει και παπούτσια. Από τη μέρα όμως που γνώρισα τα παιδιά στο Takouni Star στην οδό Σκουφά, χρειάζεται να ανησυχώ μόνο για τις μελανιές, αφού τα υποδήματά μου –αν χρειαστεί– είναι πλέον στα καλύτερα χέρια.

Στο κέντρο τα μπαρ και τα εστιατόρια λογικής comfort food ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια με τις επιλογές να είναι σχεδόν αστείρευτες. Στα ιερά πράγματα όμως, όπως είναι το φαγητό και το ποτό, υπάρχουν σταθερές. Έτσι, όσο κι αν δοκιμάζω νέες γεύσεις, πάντα επιστρέφω στην ασύγκριτη Feyrouz, Αγάθωνος και Καρόρη για το ομώνυμο λαχματζούν και σούπα μαχλούτα. Αργά τη νύχτα πάλι, η αμαρτία έχει πλέον όνομα, Crust, η καλυτερότερη πίτσα του κέντρου στην οδό Πρωτογένους. 

Με δυo-τρεις ανθρώπους της ζωής μου, όταν μιλάμε για μπαρ (δεν κάνει να μοιράζεσαι με παραπάνω το αγαπημένο σου μπαρ), αναφερόμαστε σταθερά στην τριπλέτα Galaxy - Low - Au Revoir, τρία ιστορικά μπαρ του κέντρου. Το καλοκαίρι οι παρέες ανοίγουν, οι νταλκάδες που εξομολογούμαστε χαμηλόφωνα στις μπάρες λιγοστεύουν και το αθηναϊκό καλοκαίρι προστάζει αυλές. Υπάρχει τίποτα καλύτερο από μία δροσερή κοριτσοπαρέα στα τραπεζάκια του Cabezon στον Κεραμικό, εν μέσω καύσωνα;

Στις προβολές «Η Χαμένη Λεωφόρος του Ελληνικού Σινεμά» στο Άστορ εμπλουτίζω για δεύτερη σεζόν τις  γνώσεις μου πάνω στον ανεξάρτητο ελληνικό κινηματογράφο που αγαπώ βαθιά και κάθε καλοκαίρι στο σινέ Παρί, στο Εκράν και στο Φλέρυ της τωρινής γειτονιάς μου, της Καλλιθέας, νιώθω σαν ηρωίδα τραγουδιού του Φοίβου Δεληβοριά.

Πολλές φορές πιστεύω ότι τα στέκια και οι διευθύνσεις «που μου έχουν σώσει τη ζωή», είναι μόνο δικά μου και πως πρέπει να τα κρατάω μυστικά. Για αυτό φοβάμαι λίγο να σας μαρτυρήσω πως, τέλος, αγοράζω τους δίσκους μου από το Υπόγειο της Καπλάνων, αλλά και το Δισκάδικο στην Αγίας Ελεούσης, αλλά μετά θυμάμαι ότι αυτό μας κάνει Αθηναίους. Ότι μοιραζόμαστε τα μυστικά μας.