Aπό τον Τσεκλένη στους Zeus+Δione, ολόκληρη η περιπέτεια της ελληνικής μόδας πέρασε από τις σελίδες της ATHENS VOICE. Σ' αυτά τα 15 χρόνια οι άνθρωποι της μόδας αλλά και όσοι κινούνται γύρω απ' αυτήν, μας μίλησαν για τις δημιουργίες και τους προβληματισμούς τους, για την πόλη και τη γειτονιά που ζουν, για όλα όσα λατρεύουν και κάποια άλλα που λατρεύουν να μισούν.
Γιάννης Τσεκλένης
«Ήταν ευτυχής συγκυρία! Τον έλεγαν κακοντυμένο, αλλά γιατί; Είχε κοστούμια στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, στον Σκορπιό, και ταξίδευε συνέχεια. Ό,τι έβρισκε στην ντουλάπα του σπιτιού του σε κάθε πόλη το φορούσε, δεν τα ανανέωνε. Είχε άλλα στο μυαλό του…Όμως είχε φοβερό αισθητήριο για το ντύσιμο, όλες τις σωστές παρατηρήσεις για τις στολές τις είχε κάνει ο ίδιος. Στα ντε πιες παντελόνια κομμένα από χοντρό μπλε ζέρσεϊ που είχα κάνει για την Oλυμπιακή, τα σακάκια ήταν λίγο πιο κοντά. Μου λέει: “Ρε συ, δεν τα κατεβάζεις λίγο, γιατί έχουμε και κώλους στην Ελλάδα;”. Έτσι! Τον απασχολούσε να κάνει πιο κομψές τις γυναίκες».
(Για τη συνάντηση του με τον Ωνάση το 1972 με αφορμή τις στολές των αεροσυνοδών της Ολυμπιακής) - Οκτώβριος 2006
Deux Hommes
Γιατί διαλέξατε αυτή τη γειτονιά;
«Το Κολωνάκι της εφηβείας μας ήταν ο παράδεισος για όποιο νέο ονειρευόταν να γίνει σχεδιαστής μόδας. Οι πρώτες αναμνήσεις από βιτρίνες που πρέσβευαν το "νέο" και αυτό που θα φορεθεί "αύριο"».
Τεύχος 609, 6.4.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Θέλω να είναι υπερήφανοι οι άνθρωποι που κεντάνε και που φτιάχνουν τα "Zeus and Dione", με τον ίδιο τρόπο που εμείς είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτούς και τη συνεργασία μας. Θέλουμε να ξέρει ο κόσμος την ιστορία του κάθε ρούχου».
Τεύχος 659, 17.5.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Από το θρανίο του σχολείου μέχρι μια βίδα, τα ήθελα όλα clean, τέλεια φτιαγμένα, άψογα φινιρισμένα. Σ’ έναν κόσμο που όλα ήταν πρόχειρα και βιαστικά και φτηνά φτιαγμένα».
«Από το θρανίο του σχολείου μέχρι μια βίδα, τα ήθελα όλα clean, τέλεια φτιαγμένα, άψογα φινιρισμένα. Σ’ έναν κόσμο που όλα ήταν πρόχειρα και βιαστικά και φτηνά φτιαγμένα».
Minas
Τεύχος 669, 6.9.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ορσαλία Παρθένη
«Γεννήθηκα στην Ομήρου, έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στην Σόλωνος και αφού μετακομίσαμε στα Βόρεια η καθημερινότητά μου ήταν πάντα στο κέντρο λόγω του μαγαζιού. Επιστρέφοντας από τις σπουδές μου στο εξωτερικό όπου έζησα για 7 χρόνια, επέλεξα να ζήσω πάλι στο Κολωνάκι. Ο βασικότερος λόγος εκτός από τη δουλειά ήταν ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τα πόδια και να κοινωνικοποιείσαι πολύ εύκολα. Τώρα πια που έχω οικογένεια εξακολουθώ να μένω στο κέντρο αλλά επέλεξα του Φιλοπάππου».
Τεύχος 609, 6.4.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Βασίλης Ζούλιας
Δύο λόγοι που σας έκαναν να διαλέξετε αυτή την γειτονιά;
1.Δεν το διάλεξα...με διάλεξε. Δεν ήμουν ούτε 17 όταν μετακόμισα στην πρώτη μου γκαρσονιέρα στην οδό Μαρασλή... Έκτοτε έχω ζήσει σχεδόν σε όλους τους δρόμους και συνεχίζω.
2. Ήταν και είναι το μέρος όπου συνέβαιναν όλα...ακόμη και εγκλήματα....εξ ου και η ταινία «Έγκλημα στο Κολωνάκι».
Τι αγαπάτε πιο πολύ στο δρόμο που μένετε και γιατί;
Τη θέα στον κήπο των Ανακτόρων, στην Ακρόπολη και στον Λυκαβηττό
Μια «κρυφή γωνιά» στο Κολωνάκι;
Το παμπάλαιο διατηρητέο κουρείο στη γωνία της Μαρασλή.
Τι δεν βρίσκετε στο Κολωνάκι;
Τη χαμένη ποιότητα.
Αν το Κολωνάκι ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν;
Εύκολο... «Λαός και Κολωνάκι», ποιο άλλο;
Τεύχος 609, 6.4.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Λουκία
«Είναι λίγο ασχημομούρα η Αθήνα μας, αλλά την αγαπώ. Από το οικείο Κολωνάκι μού αρέσει να κατηφορίζω την Ερμού προς το Μοναστηράκι, στην οδό Αδριανού, να βλέπω την Ακρόπολη και τα τρένα να περνούν, και αν αντέξω κι άλλο την πεζοπορία να φθάσω σε πιο cult περιοχές (Κουμουνδούρου, γύρω από την Ομόνοια, Κεραμεικό), υποβαθμισμένες μεν, αλλά βιωμένες και γεμάτες ενέργεια».
«Ένα είναι το δόγμα σήμερα: Οφείλουμε να ξαναηδονιστούμε! Από θετικά πράγματα, όχι αρνητικά. Δηλαδή, ακούς τον υπουργό να σου λέει "άντε πηδήξου"; Εσύ το παίρνεις και λες "για κάτσε, μου είπε να πάω να πηδηχτώ. Με ποιο τρόπο μπορώ να το κάνω καλύτερα;" Και σκέφτεσαι τη θετική πλευρά της προτροπής».
Τεύχος 600, 2.2.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Δωροθέα Μερκούρη
Δωροθέα Μερκούρη: «Το γυμνό, το πιο ωραίο πράγμα σε έναν άνθρωπο».
Δωροθέα Μερκούρη
Δωροθέα Μερκούρη: «Το γυμνό, το πιο ωραίο πράγμα σε έναν άνθρωπο».
Δωροθέα Μερκούρη
Τεύχος 627, 21.9.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Τάκης Τσαντίλης
«Σπάνια στην Αθήνα μού κάνει κάτι κλικ. Προτιμώ να παρατηρώ τις εναλλαγές του ουρανού της. Τα σύννεφα, τα χρώματα τις διάφορες στιγμές της ημέρας. Επίσης η αττική γη παραμένει ακόμα γλυκιά και συγκινητική».
Τεύχος 363, 6.10.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Το denim έχει περάσει σαν ένα υλικό καθημερινότητας και παράλληλα έχει εμπνεύσει πολλούς σημαντικούς σχεδιαστές. Εγώ το χρησιμοποιώ σαν καμβά για να παρουσιάσω τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την εκάστοτε συλλογή μου και έτσι μετατρέπω το denim jacket σε ένα ρούχο, το οποίο μπορεί να φορεθεί από το πρωί μέχρι σε μια βραδινή δεξίωση αλλάζοντας μόνο τα στοιχεία που το συνοδεύουν. Αυτό το κάνει ιδιαίτερα προσφιλές σε γυναίκες δυναμικές με ένα πολύ έντονο πρόγραμμα που θέλουν πάντα να ξεχωρίζουν».
Τεύχος 680, 22.11.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
«Για τριάντα χρόνια δούλευα στην οδό Χάριτος όπου είχα το μαγαζί μου την Μαγεία και ήταν ο δρόμος που αγαπούσα πιο πολύ. Είχε την γοητεία του απόκρυφου με μια έντονα δημιουργική υπόγεια ζωή. Σιγά σιγά ο δρόμος ερήμωσε και οι άνθρωποι που αγαπούσα έφυγαν. Έτσι αποφάσισα να αλλάξω στέκι κι εγώ και να βρεθώ πιο κοντά στην ζωντάνια της Πατριάρχου Ιωακείμ που τώρα πια είναι πολύτιμη».
Τεύχος 609, 6.4.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Ποιο είναι το πιο περίεργο που σας έχει ζητηθεί στη δουλειά σας; Να κάνω μία νύφη «γλάστρα».
Ποιο είναι το πιο περίεργο που σας έχει ζητηθεί στη δουλειά σας; Να κάνω μία νύφη «γλάστρα».
Γιώργος Δουδέσης
Τεύχος 609, 6.4.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Irene Mamfredos
Ποια είναι τα στοιχεία που αντιπροσωπεύουν το παριζιάνικο στοιχείο στo brand Kimale;
Παριζιάνικο είναι το attitude. Το να φοράμε έντονα εμπριμέ ρούχα αλλά με φλατ παπούτσια και χωρίς μακιγιάζ. Το να παίζουμε με τη μόδα αλλά να μη γινόμαστε θύματά της. Το να είμαστε σοβαροί στη δουλειά και μποέμ στις διακοπές. Το να γυρεύουμε το αυθεντικό, στο Παρίσι, στα ελληνικά νησιά ή στην άκρη του κόσμου.
Τεύχος 659, 17.5.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.
Τα πρώτα χρόνια δούλευα κλασικά φιλμ, κόντακτ, τυπώματα, ρετούς στο χέρι. Περνώντας στο digital, έγινε μια ριζική αλλαγή στον τρόπο που δουλεύουμε, σαν να είναι άλλο επάγγελμα. Ένα πράγμα δεν άλλαξε όμως, η καταγραφή της ψυχής στην φωτογραφία.
Τα πρώτα χρόνια δούλευα κλασικά φιλμ, κόντακτ, τυπώματα, ρετούς στο χέρι. Περνώντας στο digital, έγινε μια ριζική αλλαγή στον τρόπο που δουλεύουμε, σαν να είναι άλλο επάγγελμα. Ένα πράγμα δεν άλλαξε όμως, η καταγραφή της ψυχής στην φωτογραφία.
18°
