Τα Χριστούγεννα μου αρέσουν πολύ

Τα Χριστούγεννα μου αρέσουν. Ακόμα και με πορτοφόλι υποψήφιο για Όσκαρ στην κατηγορία δράμα. Μου αρέσουν για πολλούς λόγους. Φυλλομετρώντας το χριστουγεννιάτικο καλεντάρι και τρώγοντας το ένα σοκολατάκι πίσω από το άλλο απαριθμώ τα κάμποσα «γιατί» μου αρέσουν, χωρίς σειρά, χωρίς ειρμό. 

Πρώτα απ’ όλα η ατμόσφαιρα. Μου αρέσει τρελά. Λίγο οι θερμοκρασίες που έχουν πέσει. Λίγο το ’να, λίγο τ’ άλλο, λίγο η αυθυποβολή. Μυρίζει χειμώνας. Δεν ξεχνάς ότι έρχονται γιορτές. Από τον Νοέμβριο μετράς τις μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα. Είναι κι όλων των λογιών οι στολισμοί. Φιόγκο δέθηκαν η προσμονή με την προσδοκία. Ανάσες αισιοδοξίας. Παρά τις καθημερινές κακουχίες και τον κάματο της καθημερινότητας. Είναι και οι αργίες. Χουχουλιάζεις και ξεκουράζεσαι. Βλέπεις και τα σίριάλ σου. Μου αρέσουν τα Χριστούγεννα γιατί αρέσουν και στα παιδιά. Είναι η χαρά των παιδιών. 

Αυτό που δεν μου αρέσει, αυτό που μου τη σπάει, είναι η τζακίλα, αυτή η «καπνιά», το smog, όπως το αποκαλούν οι πιο εκλεπτυσμένοι.  Αλλά θα υποχωρήσει, διότι είναι βέβαιες οι μετακινήσεις των πληθυσμών και εμείς που θα μείνουμε Αθήνα θα απολαύσουμε καθαρό, παγωμένο αέρα. Κι αν χιονίσει; Ακόμα καλύτερα. Θα ασβεστωθεί η ασχήμια της πόλης. 

Μου αρέσουν τα Χριστούγεννα για τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες, τα χοιρινά με τα πορτοκάλια και τα μέλια στη γάστρα, τις μελωμένες πατατούλες. Από τη γαλοπούλα, μου αρέσει περισσότερο η γέμιση. Ο κιμάς με τα κάστανα, τα κουκουνάρια και τις νότες κονιάκ. Μου αρέσουν και όλα τα γιορτινά σερμπέτια των Χριστουγέννων. Η θαλπωρή, έστω και σκηνοθετημένη. Οι σοκολάτες με πολλή σοκολάτα. Τα οικονομικά πουλοβεράκια με τον Ρούντολφ το ελαφάκι από τα H&M και οι ζαλιστικές μυρωδιές από τα καινούργια χαρμάνια των καφέδων.

Μου αρέσουν γιατί ανυπομονώ τα κρατήσω στα χέρια μου και να ρουφήξω με λαχτάρα το άρωμα του δέρματος της σούπερ τσάντας μου Grecian Chick. Τσάντες κομψότατες, ελληνικότατες και απόλυτα φορέσιμες. Αυτό είναι το δώρο που θα μου κάνω για τα Χριστούγεννα. Ρίξτε μια ματιά και θα με θυμηθείτε. 

Μου αρέσουν, λοιπόν, τα Χριστούγεννα και με δώρα και χωρίς δώρα. Σκαλωμένο το βλέμμα στα στολισμένα δέντρα στις βιτρίνες των «εποχικών» και στον παραδοσιακό, πλέον, καρυοθραύστη. Σκαλωμένο το βλέμμα στις κούπες με τους καλικάντζαρους και τα χριστουγεννιάτικα θέματα. Σκαλωμένο στις στολισμένες βιτρίνες, στις πόρτες των καταστημάτων με τους φιόγκους, στα σπίτια με τα λαμπιόνια και τον κρεμασμένο στα μπαλκόνια Αϊ-Βασίλη να αγκομαχά σε μια σκαλίτσα. Ήταν τρομερά της μόδας πριν από λίγα χρόνια, ευτυχώς ξεπεράστηκε και σπανίζει. Μέσα στη νύχτα είναι λίγο σκιαχτικός. Τα αληθινά δέντρα, τα κομμένα, λυπάμαι. Και για άλλα λυπάμαι. Αλλά τώρα δεν είναι ώρα για λύπησες. Είναι ώρα για να μαζευτούμε στο γιορτινό τραπέζι με την οικογένεια και τους φίλους μας. Να μαγειρέψουμε, να παίξουμε επιτραπέζια με τα παιδιά και να βγούμε βόλτα μέχρι τελικής πτώσης. Καφέ στο Zonars (ο καφές σερβίρεται με σοκολατάκι μέντας), θέατρο και σινεμά, εκθέσεις, κονσέρτα και βόλτες στον χριστουγεννιάτικο κόσμο του Σταύρος Νιάρχος. Δώσε μου ένα κουραμπιέ. Με πολύ βούτυρο και καβουρδισμένο αμύγδαλο. Πάρε κι εσύ έναν. Έλα, μη μιζεριάζεις. Από το «δώρο» δεν θα απομείνει ούτε σεντ. Το ξέρω. Φύσα την άχνη ζάχαρη. Καλά Χριστούγεννα!