Tο κίνημα του Fashionism

Ένα e-shop κι ένα blog – μάλλον όχι: μια 9μελής δημιουργική ομάδα (myfashionfruit.com) επιχειρεί με επιτυχία και μια νέα μητέρα /σύζυγος /εργαζόμενη ξεκινάει ένα ολόκληρο κίνημα (Fashionism).

Χρήσιμα μαθήματα οικονομικών, οργάνωσης και διοίκησης από γυναίκες και παιδιά της Αθήνας του 2013; Στην πιο αντιεπιχειρηματική χώρα στον κόσμο μετά τη Β. Κορέα; Ναι, ναι, και να ‘ναι καλά το ίντερνετ - και διαδίκτυο λέγεται, βλάχο!(Κράτα το λεύτερο και δίκαιο). Πήγαινε στην εφορία για να ξεκινήσεις ένα e-shop και θα σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Ε, μα η μόδα είναι πολιτισμός – η γυναίκα-θεά της Γης δεν είχε ανάγκη από ρούχα κι από την άλλη η γυναίκα-άγριο ζώο, υποταγμένο στον άντρα – φιλόσοφο – δημιουργό - στρατιώτη, φορούσε λουρί. Για να κατανοήσει κανείς λοιπόν τη γυναίκα που αναδύθηκε από τον αφρό των μητροπόλεων, τη σημερινή, πολυδιάστατη και πιο ανθρώπινη γυναίκα, δε μπορεί να τη διαχωρίσει και τόσο εύκολα από τα ρούχα της. Παρακαλώ πολύ, μήτσουλες και πειραχτήρια παντός τύπου, πριν εκφράσετε την οποιαδήποτε αντίρρηση, ας λάβετε υπ’ όψιν σας ότι πρόκειται για λόγια του Μπωντλέρ κι όχι κάποιου ακραίου ισλαμι... ε, συγνώμη, φεμινιστή.

«Το Fashionism έχει παραπάνω επισκεψιμότητα από τα blogs του είδους του», μου λέει η Χρύσα Οικονομοπούλου, δημιουργός του blog. «Τον Οκτώβριο έκλεισε τα τρία χρόνια, αισίως». Καλά τώρα, για πολλούς η μόδα είναι κάτι σαν την αβαντγάρντ της κυρίαρχης αγοράς - παιδάκια που ράβουν ψεύτικες Λουί Βιτόν σε πειρατικά φέρυμποτ, αγγλοσάξονεςcelebrities και white trash, στολές ναζί και ύφος βαριέμαι-που-είμαι-17-και-ζω-στο-Κεφαλάρι, ευγονική και πλαστικές, ανορεξία και πλήρης άρνηση, μοντέλα και πειραματόζωα. Από τη Μάρθα (τούρτα) στη Νανά (κεράκι) - προσθέστε και την κρίση για κερασάκι – κι αυτό παιδιά μου λέγεται κα-νι-βα-λισ-μός ! (Σε κάποιες κοινωνίες ήταν μια αποδεκτή τελετουργία).

Η ανωμαλία είναι ότι ο όρος metrosexual αφορά πάντα σ’ ένα μέρος του ανδρικού πληθυσμού κι όχι του γυναικείου. Ρωτάω τη Χρύσα «το facebook και το blog τι σχέση έχουν;» «Λοιπόν, καλή ερώτηση. Στην αρχή το facebook page ήταν μια σελίδα που αναπαρήγε αυτά που έγραφα στο blog. Μετά, επειδή είδα ότι στις αναγνώστριες (και τους αναγνώστες) ερχόταν κάπως πιο εύκολο να σχολιάζουν στο facebook λόγω εξοικείωσης με το format, αποφάσισα ότι το page πρέπει να έχει τη δική του ζωή, που πάσχιζε διακριτικά να αποκτήσει. Πλέον έχει απογειωθεί. Λειτουργεί ως μίνι γυναικείο site με μικροειδήσεις, και τα σχόλια των αναγνωστών είναι, ειλικρινά, από τα πιο αστεία που έχω διαβάσει σε site. Είναι κάτι κορίτσια που δεν έχω δει ποτέ, αλλά νομίζω ότι άνετα τις έκανα φίλες. Έξυπνες, αστείες, αυτοσαρκαστικές. Φανταστικές.»

---

«Ο ανταγωνισμός είναι παγκόσμιος» μου λέει η Αμαρυλλίς Τσιτούρη που το 2010 ξεκίνησε με τον αδερφό της τον Ορέστη μια μικρή επιχείρηση, το e-shop ονόματι My Fashion Fruit, με ρούχα, τσάντες και κοσμήματα. Τα παιδιά είναι νέα και με όρεξη, έχουν το know how, η μαμά Κατερίνα, εκτός από τη μικρή μπουτίκ που κρατάει , τους πηγαίνει και φαί στο γραφειάκι/ αποθηκούλα στη Νέα Σμύρνη για το lunchbreak, καλό ε; Τ’ αδέρφια σπούδασαν marketing και οικονομικά και μαζί με το creative team,δουλεύουν 8ωρο και καμιά φορά λίγο παραπάνω.

Πολλά αγγλικά ε; Επιτρέψτε μου λίγο ακόμα γιατί το απαιτεί το θέμα. Έχετε ακουστά το λεγόμενο Santa Clauss effect; Λοιπόν πρόκειται για τη χαρά να παραγγέλνεις ένα ρούχο «και την άλλη μέρα νά ‘ρχεται σα δώρο στο σπίτι σου. Εξάλλου στην Αγγλία, στα υπερκαταστήματα ρούχων, έχουν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για online ψώνια έτσι ώστε να συνηθίσει ο κόσμος το νταλαβέρι» καταλήγει η Αμαρυλλίς.«Στις φωτογραφήσεις που κάνουμε για τα προϊόντα, τις κάνουμε μόνες μας, χωρίς μοντέλα!»

---

Η γυναίκα και στην τουαλέτα να πάει θα το κάνει με χάρη – δεν ξέρω, ο Λάγκερφελντ τό ‘πε αυτό; Μπορεί να το ‘πε κι ο κος Ψαριανός που φοράει κυνηγετικό γιλέκο στη Βουλή ή η κα Ρεμπούση που προκαλεί (;) με το ριγέ της καλτσόν.

-Χρύσα μου, έχεις μπλέξει ποτέ με κάτι που έγραψες;

«Ναι, μια φορά σχολίασα ένα βιντεάκι ενός τύπου από αυτούς που τους σπρώχνουν τα media μελύσσα. Δεν έγραψα κακίες, αντιθέτως δήλωνα ρητά πόσο ωραία ήταν τα ρούχα του, αλλά με τρόπο κάπως αστείο. Εκείνος έπαθε υστερία, μου έστελνε μέιλ, με απείλησε με μήνυση (!), κάτι το οποίο φυσικά (το έψαξα) δεν έστεκε γιατί επρόκειτο για ένα κοσμιότατο, θετικό ως προς εκείνον, κείμενο. Αυτά δεν γίνονται πουθενά αλλού, κοτζάμ καλλιτέχνες, όχι ο xyz επηρμένος στιλίστας, κριτικάρονται με τα αυστηρότερα λόγια και δεν ανοίγει μύτη. Εδώ κάποιοι βασίζουν καριέρες στην πεποίθηση ότι κάνουν κάτι ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ, επειδή κάποιοι άλλοι τσιμπάνε. Το κείμενο το κατέβασα. Αμφιταλαντεύτηκα, γιατί δεν είχα λόγο να το κατεβάσω, πέρασαν από το μυαλό μου και τα γνωστά περί ελευθερίας έκφρασης, λογοκρισίας στο internet κ.λπ, αλλά στο τέλος σκέφτηκα μόδα είναι, σιγά τα αβγά. Δεν είμαι και η Πασιονάρια της δαχτυλήθρας».

Από την αυτοκρατορική αισθητική, στη γαλλική επανάσταση – ή το αντίστροφο; Τέλος πάντων, όταν άρχισαν τα λούσα να τ’ αγοράζουν και οι κοινοί θνητοί, οι αστοί, οι έμποροι, οι καλλιτέχνες και οι γυναίκες τους, συνέχισαν την αντουανετική υπερβολή, πιο χοντροκομμένα και σε μισή τιμή. Βάζοντας πιο πολλά φτερά και πιο πολλά μπλιμπλίκια, νόμιζαν πως θα ανέβουν κάνα δυο τάξεις παραπάνω, αλλά που; Κι εδώ είναι που οι άντρες δανδήδες, ντυμένοι κομψά και συνάμα απλά, λυρικά και μοντέρνα, χλευάζοντας την αποκοτιά της ανερχόμενης μάζας, αναποδογύρισαν το τραπέζι, πριν κι από τις σουφραζέτες. Αυτά τα αρσενικά και μαυροντυμένα άνθη του κακού αγκάλιασαν τη μόδα ως απόλυτη έκφραση, εικαστική και πνευματική, της μοντέρνας εποχής.

-Τι είναι το fashion και το style, Χρύσα;

«Η μόδα είναι κάτι μαζικό, το στυλ κάτι προσωπικό, και το ιδανικό είναι να βρίσκεις την τομή. Λίγες είναι εκείνες που έχουν έμφυτο αυτό το ταλέντο, ωστόσο υπάρχουν: βλέπω μερικές στον δρόμο και θέλω να τους σφίξω το χέρι. Εγώ δεν είμαι μια από αυτές. Οι φορές που μου έχει αρέσει το ντύσιμό μου, είναι εκείνες που έκανα δυο ώρες να συνδυάσω ό,τι φοράω. Τι να κάνεις.»

Γυναίκα ή άντρας (καλά για τα παιδιά δε το συζητάω), τοπ μόντελ ή προλετάριος, από το βορρά ως το νότο κι από τη δύση στην ανατολή – το fashion και το style είναι αυτό που κυριαρχεί σήμερα, ως έκφραση/ δήλωση δικιά σου ή της ομάδας σου. Είναι πολύ αστείο, όταν κάποιος προσπαθώντας να ξεφύγει από το κοπάδι, δημιουργεί άθελά του άλλο ένα trend (όπως το λένε οι ειδικοί) με αποτέλεσμα από τους hobos του ’30, να φτάσουμε στο boho του σήμερα: καταναλωτές που αντί για κυριλέ ρούχα αγοράζουν πιο μποέμ κομμάτια. Φυσικά και το «ταγάρι» είναι πολιτισμός, μάλιστα πολιτισμός με πολύ ζουμί, όπως καθετί πρακτικό που κρατάει από τ’ αρχαία χρόνια.

Όταν αναλαμβάνει η βιομηχανία, τότε γεννιέται ο φασισμός. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται να συμπεραίνει ο Αντόρνο όταν γράφει για την πολιτιστική βιομηχανία και τη θεωρία της ημιμόρφωσης. Η βιομηχανία της μόδας, αν και ξεκίνησε σε Ευρώπη κι Αμερική, παγκοσμιοποιήθηκε τόσο γρήγορα που τώρα πια «μια εταιρεία μπορεί να προμηθεύεται την πρώτη ύλη από την Κίνα, να τα ράβει στο Βιετνάμ, να τα στέλνει για φινίρισμα στην Ιταλία, να τα μεταφέρει με πλοία σε μια αποθήκη στις Η.Π.Α. κι από κει να τα μοιράζει σ’ όλο τον κόσμο» (Wikipedia). Από την άλλη μεριά (για να πούμε και του στραβού το δίκιο), αν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει κάτι χειρότερο από μια υποθετική πασαρέλα με μοντέλα φέροντα μπούργκες, ίσως αυτό να είναι μια υποθετική παραλία γυμνιστριών με μαντίλες.

-Έγραφες από πάντα; Ποιες άλλες δουλειές κάνεις /έχεις κάνει στο παρελθόν;

«Έγραφα», απαντά η Χρύσα, «αλλά ποτέ ως βασική απασχόληση, πάντα ως ένα επιπλέον έσοδο. Θαυμάζω αυτούς που το κάνουν ως επάγγελμα, και από αυτούς πιο πολύ θαυμάζω τον Γιάννη Νένε. Δηλαδή, ΠΩΣ το κάνει; Εμένα η έμπνευσή μου στερεύει πανεύκολα. Έχω δουλέψει ως δασκάλα σε φροντιστήριο, κειμενογράφος σε μικρή διαφημιστική, αρχισυντάκτρια μικρού μουσικού free press (μου άρεσε πιο πολύ από όλα), δημοσιογράφος στην τηλεόραση για δύο χρόνια, και τώρα έχω αναλάβει το Γραφείο Επικοινωνίας στο Gagarin 205.»

«Γιέ μου, μη φοράς ότι νά ‘ναι επειδή ακούς, ξέρω γω, χιπ χοπ». Οι Wu Tang Clan, η αξιοσέβαστη αυτή μπάντα που ξεκίνησε από το μηδέν κάνοντας την πιο βρώμικη κι όμορφη μουσική, που κάθε μέλος της επιτέθηκε δισκογραφικά σόλο καριέρα με άλμπουμ διαμάντια, που ξανάριξε το είδος στη γη όπου ανήκει, που απέδειξε ότι οι ουρανοί είναι το μόνο όριο κι ας «κυβερνάνε τα λεφτά», έχει λανσάρει ολόκληρη σειρά με ρούχα και υποδήματα, Wu Wear, baby! Παρ όλα αυτά δεν αντέχει το μάτι σου να βλέπει wannabie rappersστους δρόμους και στην TV, ούτε με σφαίρες που λέει ο λόγος. Οι Wu όμως ντύνονταν γαμάτα από τότε που ήταν ακόμα φτωχοί. Πώς γίνεται αυτό; Τα λεφτά δεν κάνουν τον άντρα, αλλιώς η κα Σταμάτη θα ήταν fashion icon. Aν θέλεις κάτι από 5 ευρώ, όπως ένα βραχιόλι, μέχρι 60, όπως ένα τζάκετ, επισκέψου το MyFashionFruit.Ρίχνε και καμιά ματιά στο Fashionism για να ξέρεις που πας ρε παιδί μου.

Για να ξεκινήσουν το e-shop τους, τα αδέρφια Τσιτούρη έκαναν 6 μήνες έρευνα, βρήκαν καλή, μικρή και σταθερή εταιρία για το σχεδιασμό της σελίδας, (προτίμησαν το λευκό χρώμα και την απλότητα, όπως κι η Χρύσα στο blog της), πηγαίνουν ταξίδια στο εξωτερικό και φέρνουν ρούχα, οικονομικά κι όχι ψυχαναγκαστικά μες τη μόδα, κρατάνε κι ενημερώνουν συγχρόνως Facebook, Instagram, Pinterest, Twitter και Youtube, φτιάχνουν lookbooks, συνεργάζονται με Έλληνες σχεδιαστές, βγάζουν δικές τους σειρές, ετοιμάζουν ένα blog και σκέφτονται να επεκταθούν στην Κύπρο καλύπτοντας ένα σημαντικό κενό που υπάρχει στη χώρα μας όπου όλα γίνονται πρόχειρα και τεχνοφοβικά. Η ομάδα τους αποτελείται από φωτογράφο, γραφίστα, web designer, σκηνοθέτη /μοντέρ, υπεύθυνο μηχανοργάνωσης, υπεύθυνο marketing, υπεύθυνο εξυπηρέτησης πελατών και last but not least τα μοντέλα.

-Δε μου λες Χρύσα, ποιους φοβερούς έχεις γνωρίσει μέσω του blog;

«Η λίστα είναι ατέλειωτη. Θα σου δώσω και links:

Βασιλική Σύρμα, ενδυματολόγος (http://www.vasilikisyrma.com/ )

Valisia Odel, τραγουδίστρια και στυλιστικό τοτέμ,

Βερονίκη Χαριτάτου, από τις ομορφότερες γυναίκες στην Αθήνα (http://tikoitare.tumblr.com/)

Αλεξάνδρα Κ*, συγγραφέας και Role Model Μάνας (http://whoisalexandrak.com/)

Νάνσυ Μπλέτσα βασίλισσα του vintage

Έφη Ανέστη, η γνωστότερη beauty editor «στα περιοδικά» (http://www.beautydiaries.gr/)

Στέλλα Παναγοπούλου, ταλέντο, γενικώς

Μαίρη Κιτσοπάνου, πολύτιμη συνεργάτιδα

Βάλια Παπαγεωργίου, πλέον φίλη.»

Online window shopping: Μια άλλη παρέα παιδιών έχει δημιουργήσει το εξαιρετικό site/βόλτα στα e-shops, και λέγεται Fascinating.gr. Και Fascinating.com για την Αγγλία. Μπαίνεις, ψάχνεις, παραγγέλνεις.

Θα κλείσω με ένα στίχο του JayZ: “I’m not a businessman, I am a business, man!”

Μπράβο στα παιδιά!