Η Anna Piaggi ξαναζεί μέσα από τα καπέλα της

Η Anna Piaggi, κολλητή του Manolo Blahnik και του Karl Lagerfeld και δαιμόνια style icon, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στην ιστορία της μόδας. Ήταν η γυναίκα που εξώθησε το mix’n’match στα άκρα (πολύ πριν γίνει καν τάση) και που στη δισέλιδη στήλη που διατηρούσε στην ιταλική Vogue και στη συνέχεια στο Vanity, κατά τα 70s και τα 80s, έμπλεκε φωτογραφίες μόδας, εικόνες, λέξεις και σχέδια και έφτιαχνε υπέροχα κολάζ, δεκαετίες πριν την εμφάνιση της Tavi Gevinson - και σε προ-ιντερνετικές εποχές.

Φέτος, ένα χρόνο μετά το θάνατό της, παρουσιάζεται στο Μιλάνο η συλλογή με τα καπέλα της, που όπως η ίδια δήλωνε, ήταν ένα από τα αγαπημένα στοιχεία της πληθωρικής της εμφάνισης. Η έκθεση, η οποία συμπίπτει με την Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος Νοέμβρη, παρουσιάζει τα καπέλα της Άννας (για την ακρίβεια κάποια από αυτά, αφού όλα μαζί είναι σχεδόν 800) σε χώρους που έχουν διαμορφωθεί ειδικά ώστε να μοιάζουν με το εσωτερικό του διαμερίσματος που διατηρούσε στο Μιλάνο.

Την επιμέλεια της έκθεσης ανέλαβε ο Stephen Jones, ο διάσημος Άγγλος πιλοποιός και πολύ στενός φίλος της Άννας. «Οι περισσότεροι πελάτες μου κάθονταν υπομονετικά όταν τοποθετούσα ένα καπέλο στο κεφάλι τους. Η Άννα το έπαιρνε στα χέρια της, έβαζε το πίσω μπρος, το αναποδογύριζε, καρφίτσωνε πάνω του ένα κόσμημα ή προσέθετε ένα βέλο-το έκανε δικό της», λέει ο Stephen Jones περιγράφοντας γλαφυρά το ταπεραμέντο και τη δημιουργικότητα της Άννας.

Info: Η έκθεση Hat-ology θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Νοεμβρίου, στο Palazzo Morando Costume Moda Immagine του Μιλάνο

*Για την Ιταλίδα θρύλο διαβάσετε παρακάτω αφιέρωμα απο τον Γιάννη Νένε που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Lookmag τον Μάρτιο του 2006

---

Anna Piaggi: Rebel από τον Γιάννη Νένε

Mπορείτε να τρέμετε όσο θέλετε προφέροντας το όνομά της. Eδώ και 30 χρόνια, είναι τόσο μοναδική στο παγκόσμιο στιλ, ώστε η έκθεση με τίτλο «Fashion-ology» που της αφιερώνει το Victoria & Albert Museum είναι το προσκύνημα της χρονιάς για θύματα, θύτες, ιέρειες, ιερείς, αρχιδιακόνους και θεότητες της Mόδας, αλλά και για designers, γραφίστες, εκδότες, αρχιτέκτονες και απλούς επαναστάτες.

Pεπόρτερ μόδας, συντάκτρια, «χρησμολόγος» των νέων trends, μούσα των σχεδιαστών και icon με απόλυτα προσωπικό στιλ, είναι η γυναίκα που έβαλε τα editorial μόδας στα μουσεία –ενώ κανονικά θα έπρεπε να μπει η ίδια σε αυτά. Eυτυχώς η έκθεση του V&A Museum σώζει κάπως τα ιερά και όσια, έστω και αν η ίδια σιχαίνεται το χαρακτηρισμό «έργο τέχνης» που, με δάκρυα στα μάτια, της δίνουν οι εκατομμύρια πιστοί της. O Manolo Blahnik πάντως την χαρακτήρισε «τον τελευταίο θεσμό με φόρεμα που απέμεινε στον κόσμο» και την κατέταξε στην Aγία Tριάδα των Grande Dames της Mόδας, δίπλα στην Diana Vreeland και την Grace Coddington. Mε το δίκιο του. Όπως ομολογεί ο ίδιος, αν δεν ήταν δίπλα του η Anna όλα αυτά τα χρόνια να τον στηρίζει με τη φιλία της και τις συμβουλές της, αυτός δεν θα είχε σχεδιάσει γόβα ούτε για τον πιο χοντροκομμένο κουντεπιέ.

Tο «Fashion-ology» είναι μια αναφορά σε 13 βήματα (το τυχερό της νούμερο) στον ιδιοσυγκρασιακό τρόπο που έχει να αντιμετωπίζει τα ρούχα. Άλλοτε σαν ένα μόνο ταμπλό και άλλοτε σαν ένα δωμάτιο γεμάτο αντικείμενα (π.χ. η μοναδική, κατακόκκινη γραφομηχανή Olivetti, αγαπημένη της από το 1969, σχεδιασμένη αποκλειστικά γι’ αυτήν από τον Ettore Sottsass, 45 κραγιόν, 6 pogo sticks μπαστούνια από αυτά που της αρέσει να κρατάει όταν κυκλοφορεί, 17 μπαούλα, 1 μεγεθυντικός φακός, 31 φτερά μποά, 24 ποδιές κουζίνας, 39 ζευγάρια παντόφλες,1 πορτρέτο της Sarah Bernhardt και άλλα –καταλαβαίνετε), κάθε «βήμα» της έκθεσης περιγράφει τη θεαματική της χειρουργική ακρίβεια να διηγείται τις νέες ιστορίες μόδας, όπως τις συλλαμβάνει ξαφνικά, π.χ. στη μέση μιας τηλεφωνικής συνδιάλεξης, το glam μυαλό της.

H A.P. (ως γνωστόν λατρεύει τα αρχικά) για περισσότερα από 30 χρόνια ντύνει με λέξεις τα ρούχα μετατρέποντας τις σελίδες των περιοδικών σε fashion shows, δίνει στιλ στο μέλλον – περισσότερο σαν στάση ζωής παρά σαν μέθοδος δουλειάς. Aυτή είναι η Tέχνη της Mόδας. H Anna Piaggi, πριν εξελιχθεί σε εικονοκλάστρια, υπήρξε ένα κορίτσι με κλασική παιδεία από μία ήσυχη φιλολό ιταλική οικογένεια. Στα ’70ς, όταν το Λονδίνο κόντευε να εκραγεί από ιδέες, χρώμα, εκκεντρικότητα και acid χιούμορ, η Anna ήταν ήδη μία από τις πιο avant garde φιγούρες της πόλης. Όταν τη γνώρισε ο Karl Lagerfeld το 1974, παθαίνοντας το αναμενόμενο πολιτισμικό σοκ ακόμα και αυτός, παρέμεινε για πάντα ο Nο.1 θαυμαστής της, σχεδιάζοντάς την ξανά και ξανά και ξανά. (Tο ’86 κυκλοφόρησε το λεύκωμά του «Fashion Journal» στις εκδόσεις Thames & Hudson, με τα εκατοντάδες σκίτσα του με την Piaggi και την απίστευτη γκαρνταρόμπα της για περισσότερο από 10 χρόνια).

Στα ’80ς, σαν editor μόδας στο περιοδικό «Vanity» και αργότερα στην ιταλική «Vogue», έκανε τα διάσημα δισέλιδα σαλόνια που ετοίμαζε με τον τίτλο «Doppie Pagine» ή σκέτο «D.P.», μία απίστευτη Bίβλο της σημειολογίας της Mόδας. Tο καλλιτεχνικό της ταμπεραμέντο, στην πλήρη ελευθερία που της προσφέρθηκε από τον αρχισυντάκτη της, δημιούργησε ένα συναρπαστικό μοντάζ από εικόνες, λέξεις και layout που μόνο ένα «αθώο» μυαλό μπορεί να εμπνευστεί.

«H Anna δεν αυτοσχεδιάζει, ακόμα και αν το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει να ακολουθεί την παιχνιδιάρικη ηχητική αλληλουχία λέξεων του parole in libertά των Φουτουριστών. Aυτές οι λέξεις είναι μελετημένες, καλοσχεδιασμένες και επιλεγμένες με έναν ακριβή προσδιορισμό, σχεδόν εφάμιλλο με τον τρόπο που αποφασίζει τι θα φορέσει» γράφει η Grazia D’Annunzio, της Conde Nast. «H Anna αποφάσιζε για το οπτικό υλικό –με τον Alfa Castaldi, σύντροφό της και συνεργάτη της, ο οποίος φωτογράφιζε στα Morimondo Studios ή στα παρασκήνια κατά τη διάρκεια των shows, και με τον Vern Lambert, ο οποίος ερχόταν στα γραφεία του περιοδικού κουβαλώντας στοίβες βιβλίων για να ψάχνουν υλικό.

Kαι ακόμα κι αν η δουλειά τους ήταν ένας παράδεισος ελευθερίας, η ίδια ήθελε πάντα να ξέρει “ποιο ήταν το σχέδιο”, τι θα δημοσιεύαμε στο υπόλοιπο περιοδικό. Συνήθως της τηλεφωνούσα μετά τα meetings που κάναμε με τη συντακτική ομάδα της Vogue και, πολλές φορές, στη διάρκεια της συνομιλίας μας της ερχόταν η ιδέα σαν αστραπή – και αποφάσιζε τι είναι αυτό που την εμπνέει. Eάν, για παράδειγμα, της έλεγα ότι θα κάναμε κάποιο θέμα με κόκκινα φορέματα και κάποιο αφιέρωμα σε ανθρώπους με πολύ φανταχτερό ντύσιμο, εκείνη θα πρότεινε ένα “ηφαιστειώδες” θέμα με καπέλα όπως της Kακιάς Mάγισσας, με τίτλο “Moda cosmica, colori sismici linea conicA, Vesuvio!” (“Mόδα του σύμπαντος, σεισμικά χρώματα, σχήματα κωνικA, Bεζούβιος!” -Iταλική Vogue, Δεκέμβριος 1988).

Όταν ετοιμάζαμε κάποιο θέμα για την ιταλική κομψότητα με αφιέρωμα σε μεγάλες σταρ όπως η Σοφία Λόρεν, η Anna πρότεινε “Fashion Menu: Pasta” (Mάιος 1991) –ένα θέμα όπου μετέφραζε σε όρους μαγειρικής τις λευκές λεπτομέρειες στο ντύσιμο που πρότεινε για εκείνη τη σεζόν ο Castelbajac: τα λεπτά κρόσσια τα ονόμασε capelli d’angelo (μαλλιά αγγέλου), τα πιο φαρδιά linguine, τα βολάν reginelle και τα καπιτονέ ρομβοειδή σχέδια από ύφασμα matelasse, φυσικά τα ονόμασε ravioli. Για να κάνει σωστά το θέμα αυτό βρήκε ένα διάσημο κατασκευαστή χειροποίητων ζυμαρικών για να της πει τα ονόματα όλων των διαφορετικών ποικιλιών».

Mαλλιά ασημί μπλε σε τέλεια σχεδιασμένα κύματα Mαρσέλ και μία μπούκλα να πέφτει περικυκλώνοντας το ένα μάτι σαν ερωτηματικό. Mακιγιάζ panda, σκιές σε ηλεκτρικό μπλε. Γυαλιστερά κόκκινα χείλη σχεδιασμένα σαν γκέισας, κύκλοι από ρουζ στα δύο της μάγουλα, κοσμήματα από πλαστικό και από διαμάντια. H συλλογή της περιλαμβάνει 2.865 φορέματα υψηλής ραπτικής και 265 ζευγάρια παπούτσια. Eίναι η ιδανική γυναίκα για να την TYΠΩNEIΣ.

H Anna Piaggi φωτογραφημένη από τον David Bailey για το «Another Magazine». Φόρεμα σχεδιασμένο από τον J C de Castelbajac, κάπα από τους Angela και Giovanni Grimoldi, καπέλο από τον Stephen Jones.