Όταν οι Ιρανές ήταν ελεύθερες να φοράνε ό,τι θέλουν (εικόνες)

Το 1979, έλαβε χώρα η Ιρανική Επανάσταση – γνωστή και ως Ισλαμική -, η οποία έφερε την ανατροπή του μέχρι τότε μονάρχη της χώρας, Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί. Η εξουσία πέρασε σε έναν εκ των αρχηγών της επανάστασης, τον Ρουχολάχ Χομεϊνί, ο οποίος προσπάθησε να διατηρήσει την εξουσία με την βοήθεια του ιερατείου.

Για να επιτευχθεί το τελευταίο, η νέα κυβέρνηση έγραψε από την αρχή πολλούς νόμους, προκαλώντας ριζικές αλλαγές σε τομείς, όπως η οικονομία, η εξωτερική πολιτική και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όσον αφορά τα τρίτα, το μεγαλύτερο πλήγμα δέχτηκαν οι γυναίκες, με τον έμμεσο αποκλεισμό τους από την επαγγελματική ζωή, ο οποίος επιτεύχθηκε με πρόωρες συντάξεις των κυβερνητικών υπαλλήλων γυναικών, με το κλείσιμο των παιδικών σταθμών και με την απαγόρευση στις γυναίκες να σπουδάσουν σε 140 διαφορετικά ακαδημαϊκά πεδία.

Επιπλέον, σταδιακά επιβλήθηκε σε όλες τις γυναίκες να φοράνε χαλαρά ρούχα, που δεν θα διαγράφουν την γραμμή του σώματος τους, και χιτζάμπ. Συγκεκριμένα, το ’79 ο Ρουχολάχ Χομεϊνί δήλωσε ότι είναι καλό οι γυναίκες να προσέχουν να τηρούν τον ισλαμικό κώδικα ενδυμασίας, ενώ το ’80 όρισε υποχρεωτικό το χιτζάμπ σε όλα τα κυβερνητικά και δημόσια γραφεία, νόμος που το ’83 επεκτάθηκε σε όλες τις γυναίκες και σε όλους τους δημόσιους χώρους.

Σήμερα, η νομοθεσία παραμένει ίδια και το μόνο που έχει μείνει να θυμίζει την ελευθερία ένδυσης των ιρανών γυναικών είναι φωτογραφίες και εξώφυλλα περιοδικών από περασμένες δεκαετίες. Σε αυτά, βλέπουμε γυναίκες των δεκαετιών του ’50 και του ’60 να φοράνε μοντέρνα ρούχα, αλλά την ίδια στιγμή να είναι αρκετά ντυμένες, ώστε να δείχνουν όσο το δυνατόν λιγότερο δέρμα.

Αυτό αλλάζει την δεκαετία του ’70, οπότε και ο δυτικός τρόπος ζωής αποτελεί πρότυπο. Οι γυναίκες δεν διστάζουν να φορέσουν σορτσάκια, μίνι φούστες, στενά παντελόνια και μπικίνι, επιθυμώντας πολλές φορές να προκαλέσουν εσκεμμένα τα μουσουλμανικά και παραδοσιακά πρότυπα του Ιράν.







Ωστόσο, μπορεί στην χώρα να υιοθετήθηκε ο δυτικός τρόπος ντυσίματος, αλλά το ίδιο δεν έγινε και με την φιλοσοφία των ανθρώπων. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις και επιθέσεις σε δημόσιους χώρους, ακόμα και μέσα στη μέρα, να μην αποτελούν σπάνιο φαινόμενο, ενώ σε καμία περίπτωση δεν βοήθησαν οι ταινίες που γυρίστηκαν τότε και παρουσίαζαν τις γυναίκες ως δελεαστικά και επιπόλαια σεξουαλικά αντικείμενα.