Αυτή είναι μια φωτογράφιση προσβάσιμη σε όλους

Το politically correct θέλει το σημερινό κείμενο να ξεκινήσει με κάτι δακρύβρεχτο ή, τουλάχιστον, συγκινητικό. Να μιλήσει για το πώς μια κοπέλα που μετά από ένα τροχαίο ατύχημα (το 2015, στην Κηφισίας σε ένα αυτοκίνητο που αφού ξέφυγε από την πορεία του έπεσε πάνω στον τοίχο μιας τράπεζας) βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, έχει πάρει τη ζωή στα χέρια της και σήμερα μπορεί με περηφάνια να αποκαλεί τον εαυτό της «motivational speaker» στην προσπάθειά της να τραβήξει στο φως όλους αυτούς και αυτές που αφήνουν τα στερεότυπα να τους βυθίζουν στο σκοταδισμό του «δεν ξέρω αν μπορείς να το κάνεις αυτό στην κατάστασή σου». 

Ωστόσο, όχι. Στην παρουσίαση μιας φωτογράφισης όπως αυτή που ακολουθεί, που κύριο στόχο της έχει την αποδοχή της διαφορετικότητας σε κάθε σημείο, χώρο, σκέψη, δεν μπορούν να μπουν τόσο αναχρονιστικές, κουραστικές πια σκέψεις. Γιατί η ουσία αυτής της φωτογράφισης είναι κάτι παραπάνω από ένα editorial το οποίο, τυχαία, ένα περιοδικό όπως το Just Magazine εντόπισε και δημοσίευσε. Το όλο νόημά της κρύβεται ακριβώς στο γεγονός ότι πλέον η εικόνα αλλάζει. Και ευτυχώς, το μάτι μας αρχίζει να τη συνηθίζει και να την αποδέχεται. Όχι μόνο γιατί όπως είχε ειπωθεί σε ένα κείμενο της ATHENS VOICE «είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι», αλλά γιατί κυρίως είμαστε όλοι διαφορετικοί. Όσο και αν προσπαθούμε να γίνουμε εν δυνάμει ίδιοι. 

Και σε αυτό το σημείο, εμφανίζεται η όμορφη Γεωργία. 

«Θα ήθελα αυτή η φωτογράφιση να γεννήσει πολλά ερωτήματα και να διαπιστώσει ο κόσμος ότι δεν υπάρχουν τόσες πολλές διαφορές όσες πιστεύουν ανάμεσα στον κλασικό τρόπο κίνησης και στη κίνηση με αμαξίδιο πέραν του ότι “εμείς” καθημερινά αντιμετωπίζουμε κάποιους παραπάνω κινδύνους! Η ομορφιά ποικίλλει στις μέρες μας, είναι κρυμμένη σε κάθε τι διαφορετικό ανεξαρτήτως εμφάνισης, κινητικότητας ή οποιουδήποτε άλλου κλασικισμού». Η Γεωργία Καλτσή τον τελευταίο ένα χρόνο κάνει πρωταθλητισμό στην ξιφασκία, ενώ παράλληλα παίζει μπάσκετ στην Α’ Εθνική στο Μαρούσι. Πέντε δικές της λέξεις οι οποίες αντιπροσωπεύουν την προσωπική της ιστορία είναι «αναπάντεχη, περιπετειώδης, απαιτητική, πολυέξοδη και γεμάτη προκλήσεις». 

Η εκπαίδευσή της και η αντίστοιχη προσαρμογή σε μία καθημερινότητα με αναπηρικό αμαξίδιο ήταν κάτι λιγότερο από τρεις μήνες. «Αλλά δεν είναι το σύνηθες. Απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο και κόπο για να γίνεις πλήρως αυτόνομος και ειδικά σε μια χώρα που η προσβασιμότητα θεωρείται είδος πολυτελείας». Το μεγαλύτερο πρόβλημα μιας γυναίκας με αμαξίδιο σήμερα «δεν έχει καμία διαφορά με ενός άντρα. Τα ίδια θέματα θα ταλαιπωρήσουν και τα δύο φύλα και αυτά είναι συνήθως η προσβασιμότητα και η τουαλέτα, που για τους περισσότερους ανθρώπους δεν αποτελούν ούτε έναν μικρό προβληματισμό». 

Μια φωτογράφιση που θα γίνει viral

Για τη Ρία το να κάνει μια φωτογράφιση για role model characters ήταν μια σκέψη που την «παίδευε» καιρό. Με αφορμή έναν διαγωνισμό το πρότζεκτ πήρε μορφή. «Σχεδόν πάντα διαλέγω θέματα τα οποία θέλω να αφυπνίσουν ή να σοκάρουν» θα πει. 

«Η εικόνα που θελω σίγουρα να δουν οι θεατές είναι μια γυναίκα πρότυπο, και να μην ξεχνάνε πως υπάρχουν άνθρωποι που σπάνε τους κανόνες και μας δίνουν μαθήματα ζωής» θα συμπληρώσει. 

«Προσωπικά με ενδιαφέρει η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου και πώς εμείς οι ίδιοι τη διαχειριζόμαστε». Ο Χάρης Σταματόπουλος είναι ο άνθρωπος που ευθύνεται για το υπέροχο styling της Γεωργίας. Στην ερώτηση «τι θα ήθελες να δει ο κόσμος μέσα από αυτήν τη φωτογράφιση» αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας μια ιστορία: «Όταν βγήκε το project και ανέβασα κάποιες από τις φωτογραφίες στο Instagram, συνάντησα τυχαία μια φίλη μου στο δρόμο. Εκείνο που μου είπε ήταν πως όταν είδε τις φωτογραφίες πάτησε like και αμέσως μετά σταμάτησε το scroll down. Έκανε ζουμ, την επεξεργάστηκε. Αυτό, που για λίγα δευτερόλεπτα μέσα στον χαμό της καθημερινότητας σταμάτησε ό,τι έκανε και σκέφτηκε μια εικόνα που είδε, αυτό μου αρκεί».  

Τη Γεωργία πήγε να τη δει λίγες μέρες πριν τη φωτογράφιση γιατί δεν ήταν σίγουροι για τα μεγέθη της. «Σε αυτή τη δουλειά ακόμη και έμπειρα μοντέλα δεν ξέρουν το σωστό νούμερο στο παντελόνι τους» θα εξηγήσει ο ίδιος.

Τι φόρεσε η Γεωργία, Χάρη; «Έβαλα στην φωτογράφιση μόνο Έλληνες σχεδιαστές. Από το neon pink φόρεμα των Miro –σκέφτηκα πως ο τόσος όγκος θα είχε ενδιαφέρον να ξεχυλιζει μέσα από το αμαξίδιο– μέχρι πιο νέους designers που δεν φοβούνται να παίξουν με τη χρωματική τους παλέτα, το πατρόν, τα υφάσματα».

Η μόδα που αργά, αλλά σταθερά αλλάζει
«Θεωρώ πως η μόδα μεταφράζεται με πολλούς τρόπους. Είναι ένας από τους χώρους που πλέον αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα και όσο περνάει ο χρόνος αντιλαμβάνομαι πως αυτό γίνεται ακόμα πιο εμφανές» θα πει η Ρία. Την ίδια ώρα, ο Χάρης θα παραδεχτεί: «Η μόδα μπορεί να είναι ελαφριά αλλά μπορεί και πρέπει να έχει και βαρύτητα». Μόδα και διαφορετικότητα είναι έννοιες ταυτόσημες για τον ίδιο. «Σε αυτό τον χώρο έχεις αυτοδιάθεση, ελευθερία έκφρασης και σκέψης. Μπορείς να είσαι στιλιστικά minimal, maximal ή και τα δυο μαζί. Μπορείς να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πεις “βαρέθηκα τα μαύρα σήμερα θα φορέσω ένα έντονο χρώμα”. Για ένα πράγμα που χαίρομαι σε αυτή τη δουλειά είναι που τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο η μόδα γίνεται αλληλένδετη με την τέχνη». 

Και θα εξηγήσει: «Οι δημιουργίες μεγάλων καλλιτεχνικών διευθυντών στους Οίκους μόδας που δημιουργούν κολεξιόν και με τον τρόπο τους είναι επιδραστικοί στην οικονομία και στην καθημερινότητα με τα trends βασίζεται και έχει αναφορές σε έργα τέχνης, σε καλλιτέχνες, στο οικιστικό περιβάλλον».

Η Γεωργία, λίγο έξω από όλο αυτό αλλά και πολύ μέσα εν τέλει, θα εκφράσει μια διαφορετική άποψη: «Τη σήμερον ημέρα πολλά κορίτσια δυστυχώς δεν έχουν ταυτότητα, τσαλακώνονται για να χωρέσουν σε δύο ή τρία πρότυπα και έτσι χάνουν τηn προσωπικότητά τους». 

Και κάπου εδώ, το βραβείο της παραγράφου της χρονιάς θα απονεμηθεί επάξια στη Γεωργία: «Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας και μοναδικοί ταυτοχρόνως. Με αυτό πρέπει να συμφιλιωθούμε, μια ζωή θα είμαστε σε αυτό το σώμα και οφείλουμε να το φροντίζουμε και το αγαπάμε όπως αντίστοιχα κάνει και αυτό. Ρεαλιστικά μιλώντας, όταν βγαίνεις έξω βλέπεις “κούκλες” με τα ίδια μαλλιά, μακιγιάζ, αξεσουάρ και ρούχα, βέβαια σε άλλα χρώματα αλλά πάραυτα θέλουν να είναι ξεχωριστές. Οπότε ένα μήνυμα που θα ήθελα να περάσω είναι το ότι να είσαι διαφορετικός και να πηγαίνεις αντίθετα με τη ροή του ποταμού δεν είναι απαραίτητα κακό. Αυτό που λέω στις φίλες μου χαριτολογώντας και θα πω και σε όλες τις γυναίκες είναι το "stay cute and sexy”».