Fashion

Mamadoo: O ράφτης των Εξαρχείων

Το ταξίδι ενός Σενεγαλέζου από την Aφρική ως το ατελιέ της Ασκληπιού

Ο Σενεγαλέζος ράφτης Μαμαντού, μιλά στην ATHENS VOICE για το ταξίδι του απο την Αφρική ως το ατελιέ στα Εξάρχεια

O Μαµαντού άφησε τη χώρα του, τη Σενεγάλη, στα 22 για να εργαστεί ως ράφτης σε βιοτεχνίες της βοριοδυτικής Αφρικής. Όταν το συµβόλαιό του έληξε, αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα και να κυνηγήσει το όνειρό του: τη δηµιουργία ενός ατελιέ µε χειροποίητα ρούχα από προσωπικά του σχέδια. Και τα κατάφερε. Σήµερα έχει τον δικό του χώρο στα Εξάρχεια, ένα µικρό ατελιέ ραπτικής επί της οδού Ασκληπιού, γεµάτο ρούχα και υφάσµατα σε όλα τα χρώµατα του ουράνιου τόξου. Αλλά πώς ξεκίνησαν όλα;

«Μικρός, στη Σενεγάλη, παίζοντας µπάλα και άλλα παιχνίδια µε τα οποία συνήθως σκίζονται τα ρούχα, θυµάµαι τη µητέρα µου να παλεύει συνέχεια να τα επιδιορθώνει. Ήθελα λοιπόν να µάθω να το κάνω αυτό µόνος µου, να παίζω, να τα χαλάω και µετά να τα φτιάχνω. Έτσι πήγα να µάθω να ράβω δίπλα στον θείο µου. Από εκεί βρέθηκα στη Μαυριτανία κι έπειτα στη Λιβύη για να δουλέψω στην παραγωγή και την πώληση έθνικ ρούχων για διάφορες βιοτεχνίες» µου εξηγεί ο Μαµαντού, καθισµένος στη ραπτοµηχανή µε µια µεζούρα περασµένη γύρω από τον λαιµό του, καθώς τελειοποιούσε τις λεπτοµέρειες σε ένα λινό πουκάµισο. Ο πάγκος που δουλεύει είναι γεµάτος πολύχρωµα κοµµάτια ύφασµα και αµέτρητα καρούλια µε κλωστές. Στους τοίχους σχέδια πατρόν και αφίσες του Μποµπ Μάρλεϊ. Ο Μαµαντού άλλωστε ακούει ρέγκε, όταν σχεδιάζει. Κρεµάστρες µε χειροποίητα σύνολα και αξεσουάρ βρίσκονται σε κάθε σηµείο του χώρου.

Στη Σενεγάλη ο κόσµος είναι πολύ πιο εξοικειωµένος µε τα ρούχα που φτιάχνονται στο χέρι απ’ ό,τι εδώ. Όπως λέει ο Μαµαντού, είναι µια πολύ απλή χώρα αλλά µε πολύ ζωηρή κουλτούρα γύρω από το χειροποίητο ρούχο. Στην αγορά διαλέγεις το ύφασµα και το χρώµα που θες και πηγαίνεις σε κάποιον να σου φτιάξει τα ρούχα που θα φοράς. Η φύση, ο ήλιος, η θάλασσα, τα χωριά της χώρας του τού λείπουν, αλλά όπως µαθαίνω την επισκέπτεται και για λόγους δουλειάς.

«Για τις κολεξιόν, χειµωνιάτικη και καλοκαιρινή, χρειάζεται να πάω δύο φορές τον χρόνο στη Σενεγάλη, να κάνω έρευνα αγοράς και να παραγγείλω τα κοµµάτια που θα χρειαστεί να µεταφέρω πίσω στα Εξάρχεια, αφού δουλεύω κυρίως µε αφρικανικά υφάσµατα. Οι Σενεγαλέζες φορούν πολλά φορέµατα ή µάξι φούστες, µε διάφορα χρώµατα και prints. Δεν κάνουν προβλέψιµους συνδυασµούς, συνδυάζουν διαφορετικά υφάσµατα και υφές. Οι Ελληνίδες ίσως είναι πιο συντηρητικές στα σχέδια, αλλά βέβαια ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του στιλ».

Όταν στα 22 του ο Μαµαντού έφυγε από το Ντακάρ, πρωτεύουσα της Σενεγάλης, µε προορισµό τη µεγαλύτερη πόλη της Σαχάριας περιοχής, τη Νουακσότ της Μαυριτανίας, προκειµένου να εργαστεί σε βιοτεχνίες ρούχων µε παραδοσιακές φορεσιές, ήρθε η πρώτη απογοήτευση. Του έλειπε η ελευθερία να εκφραστεί δηµιουργικά, κάτι που τον έκανε να νιώσει ότι το ταξίδι της αναζήτησης δεν µπορούσε να σταµατήσει εκεί, στους πάγκους των τοπικών παραγωγών. Λίγους µήνες µετά ήρθε το πλήρωµα του χρόνου και µετακόµισε στη Λιβύη γιατί ήταν το πλησιέστερο µέρος στην Ευρώπη, εκεί που είχε στραµµένα τα µάτια του. Όταν το 2004 αποφάσισε να φύγει από την Αφρική, θα µπορούσε να πάει στη Γαλλία ή την Ιταλία, όπου οι δουλειές στο χώρο της µόδας είναι περισσότερες από ό,τι στην Ελλάδα και η αγορά πιο ανοιχτή. Ο Μαµαντού όµως είχε περιέργεια να δει πώς είναι η χώρα για την οποία άκουγε ως µαθητής στο µάθηµα της ιστορίας, και το είδε σαν πρόκληση.

«Όταν ήρθα στην Ελλάδα κανείς δεν µιλούσε για κρίση και η γενική κατάσταση πολιτικά και οικονοµικά ήταν διαφορετική σε σχέση µε τώρα. Εστίαζα µόνο στη δική µου εξέλιξη και στους στόχους µου, η πρώτη δυσκολία όµως ήταν η γλώσσα. Πήγαινα σε µαθήµατα ελληνικών στη Δηµοτική Αγορά της Κυψέλης, έκανα έξτρα ιδιαίτερα σε σπίτια και απασχολιόµουν περιστασιακά σε µικρές βιοτεχνίες του κέντρου προκειµένου να µάθω όχι µόνο τα ελληνικά αλλά και να εξοικειωθώ µε τη δουλειά, όπως γίνεται εδώ. Ώσπου αποφάσισα να γραφτώ σε σχολή σχεδίου µόδας και πατρόν, κι έπειτα να το πάω όλο αυτό ένα βήµα παρακάτω. Το ατελιέ µου είναι στα Εξάρχεια γιατί εδώ είναι εύκολη η πρόσβαση για τους πελάτες µου αλλά και γιατί είναι ωραία γειτονιά. Ο κόσµος εδώ, οι φοιτητές, οι νέοι που ασχολούνται µε τις τέχνες, µου ταιριάζει».

Στα ρούχα του αφρικανού ράφτη των Εξαρχείων υπερτερεί η παραδοσιακή σενεγαλέζικη κουλτούρα µε στοιχεία δυτικής αισθητικής για να µπορούν να ταιριάξουν και στις Ελληνίδες. Σήµα κατατεθέν τα african wax prints και τα ζωντανά χρώµατα, που τα εµπνέεται από τα ταξίδια του. Από το σχέδιο µέχρι το ράψιµο και το σιδέρωµα, όλα περνούν από τα χέρια του Μαµαντού, γι’ αυτό και µπορεί να χρειαστεί µέχρι και µια ολόκληρη µέρα για ένα ρούχο.

«Προσπαθώ µόνος µου να εξελίξω το brand µου, να στήνω events για να γνωρίζω κόσµο και να είµαι ενεργός στα social media. Όνειρό µου είναι να δω τα ρούχα µου στην Αφρική και την Ευρώπη. Ως τότε θα βρίσκοµαι εδώ, στο ατελιέ µου στα Εξάρχεια».