Τα κοστούμια του «Little Women» αξίζουν την υποψηφιότητα για Όσκαρ

Η νέα κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος «Μικρές Κυρίες» είναι τρομερά ερωτεύσιμη. Το δημιούργημα της νεαρής και υπερταλαντούχας σκηνοθέτη-σεναριογράφου Greta Gerwig είναι γεμάτο ισχυρά συναισθήματα, άριστες ερμηνείες, αισθητική τόσο προσεγμένη που μοιάζει αβίαστη, ζωηρά χρώματα, απέραντα πλάνα και μία εξαιρετικά λεπτεπίλεπτη ευαισθησία. Το φιλμ ακολουθεί τις αδερφές March όσο προσπαθούν να βρουν την θέση τους στον κόσμο, ενώ ως θεατές μεταφερόμαστε στην εποχή της αθώας παιδικής τους ηλικίας μέσα από μία σειρά από πετυχημένα flashbacks.



Ένας από τους πιο βασικούς παράγοντες που συμβάλουν στο τόσο όμορφο οπτικό αποτέλεσμα είναι φυσικά η ενδυματολογία. Τα κοστούμια όχι μόνο αντιπροσωπεύουν τον ανδρικό και γυναικείο ρουχισμό της εποχής αλλά καταφέρνουν να περιγράψουν ακριβώς τον εσωτερικό κόσμο του κάθε χαρακτήρα και ταυτόχρονα κρύβουν μοντέρνες πινελιές και αναφορές στα πάντα από έργα τέχνης μέχρι τον David Bowie.

Υπεύθυνη για την αναβίωση όλου αυτού του κόσμου είναι η ενδυματολόγος Jacqueline Durran, η οποία μόλις προτάθηκε για έβδομη φορά για το Όσκαρ στην κατηγορία Best Costume Design (και έχει ήδη κερδίσει το 2012 για την δουλειά της στο Anna Karenina).

Η τεχνική της Durran είναι ουσιαστικά το «κόψε-ράψε»: παρόλο που ειδικεύεται στις ταινίες εποχής, η ίδια δεν φαίνεται να λυπάται τα παλιά υφάσματα και τα ακριβά vintage ρούχα, μη διστάζοντας να τα κόψει σε κομμάτια και να τα συναρμολογήσει διαφορετικά μέχρι να πετύχει το αποτέλεσμα που επιθυμεί.



Σκοπός της είναι οι χαρακτήρες να φαίνονται σαν όντως να ζούνε μέσα στα ρούχα τους και τίποτα δεν πρέπει να μοιάζει σαν θεατρικό κοστούμι.
Ένα τρανό παράδειγμα είναι η εντυπωσιακή κρεμ κάπα της Amy March όταν, πια σε ηλικία γάμου, πηγαίνει να συναντήσει έναν πλούσιο εργένη με την ελπίδα να της ζητήσει το χέρι. Η νεότερη March φαίνεται να έχει κάνει υπερπροσπάθεια με τα ρούχα της, έτσι ώστε να εμπνεύσει μία πρόταση γάμου, και παρόλο που το φόρεμά της είναι τεράστιο, φουσκωμένο και βαρύ, εξακολουθεί να κινείται μαζί της. Τα υφάσματα τσαλακώνονται και πηγαινοέρχονται αρμονικά με τις κινήσεις της, ακόμα και όταν πρέπει να σκαρφαλώσει σε μία μικροσκοπική άμαξα και να χωρέσει την υπέρογκη φούστα της στην θέση.



Η Jo March από την άλλη προτιμάει να γράφει θεατρικά έργα στην σοφίτα του σπιτιού της από το να βάζει τα καλά της και να δέχεται προσκλήσεις σε χορούς. Αντί για μεταξένιες κορδέλες και κορσέδες, η Durran έδωσε στην ηθοποιό Saoirse Ronan να φορέσει φαρδιά βαμβακερά φορέματα και άνετες μάλλινες φούστες, συνδυασμένες με ανδρικές ζώνες και εργατικά πουκάμισα. Η μόνη της πολυτέλεια είναι η «συγγραφική ζακέτα της», ένα βαθύ πράσινο στρατιωτικό παλτό το οποίο φοράει σαν πανοπλία κάθε φορά που κάθεται να γράψει υπό το φως του κεριού. Η Durran ήθελε το συγκεκριμένο ρούχο να φαίνεται σαν η Jo να το έχει κλέψει από κάποιον άνδρα της οικογένειας, μάλλον τον μπαμπά της.
Ένα ακόμα στοιχείο που κάνει την Durran να ξεχωρίζει σαν μία από τις πιο περιζήτητες ενδυματολόγους του Hollywood είναι ο άρτιος τρόπος με τον οποίο «ανακυκλώνει» τα ίδια κομμάτια σε διαφορετικές σκηνές. Κάτι τέτοιο γίνεται εμφανές από τα κοστούμια της Jo και του παιδικού της φίλου Laurie (αχ, βρε Timothee Chalamet), οι οποίοι ανταλλάσσουν συχνά κομμάτια ρουχισμού μεγαλώνοντας. Σε μία σκηνή η Jo γονατίζει και κάνει πως ζητάει τον Laurie σε γάμο, δίνοντάς του ένα ψεύτικο δαχτυλίδι. Φοράει ένα καφέ ανδρικό γιλέκο ενώ ο Laurie ένα ζωηρό κίτρινο. Χρόνια αργότερα, όταν η Jo αρνείται την αληθινή πρόταση γάμου του Laurie, η κοπέλα φοράει το ίδιο γιλέκο κάτω από ένα φαρδύ καραμελέ blazer.

Μία διακριτική λεπτομέρεια που όμως δηλώνει πολλά: την ανάγκη της Jo να αντιστρέψει τους ρόλους και να αποχωριστεί τα δεσμά του φύλου της, την απίστευτη οικειότητα που μοιράζεται με τον Laurie, την ιδέα πως αρνείται τα ρομαντικά του συναισθήματα αλλά τον κρατάει ακόμα κοντά της. Η Jo προτιμάει να ντύνεται σαν άνδρας από το να αφήσει έναν να την περιορίσει.

Η Durran έδωσε αρκετά μεγάλη ελευθερία στους ηθοποιούς να συνδυάσουν τα κοστούμια τους όπως ήθελαν, κυρίως στον Chalamet. Εκείνη είπε στον νεαρό ηθοποιό να κάνει έρευνα στα ρούχα των Βρετανών Teddy Boys του ’50 ενώ η σκηνοθέτης Greta Gerwig τον διέταξε να διαβάσει τα ποιήματα του Σαρλ Μπωντλαίρ. Το αποτέλεσμα είναι ρομαντικό, ροκ και τελείως φρέσκο.

«Ο Timothee έχει έναν τόσο μοναδικό τρόπο να κάνει styling στα ρούχα του και φορούσε ό,τι του έδινα έτσι όπως ήθελε», είχε να δηλώσει η Durran. 

Μία ακόμα επιθυμία της είναι να κάνει τα ρούχα εποχής να φαίνονται γνώριμα στο μάτι του σύγχρονου θεατή. Για παράδειγμα η Meg (Emma Watson) έχει ένα λαχανί χειμωνιάτικο κασκόλ που σε πιάνει απροετοίμαστο. Όταν το πρωτοείδε η Garwig ρώτησε αν είναι πολύ νέον για ένα κορίτσι του του 19ου αιώνα, αλλά η ενδυματολόγος την επιβεβαίωσε πως ταιριάζει ιστορικά με την εποχή. Η βαφή με ανιλίνη είχε μόλις εφευρεθεί και το πράσινο του αψέντη ήταν η τελευταία μόδα.



Κάπως έτσι λοιπόν η Durran καταφέρνει να εναρμονίζει τους χαρακτήρες των ταινιών που αναλαμβάνει με την εποχή στην οποία ζουν, ενώ προσφέρει μία τελείως καινούργια ενδυματολογική ματιά και προξενεί στο κοινό μία ανάγκη να μείνουν για λίγο ακόμα στον κόσμο που δημιουργεί.