Μάρκελλος Νύκτας 2020: Το Σόου

Η κολεξιόν έχει τίτλο «Το κόκκινο και το μαύρο», κινείται πάνω σ’ αυτά τα δύο χρώματα, και μπράβο της. Τα ρούχα, από εξαντρίκ μέχρι «θα το φόραγα άνετα αυτό», έχουνε κάτι από Λονδίνο και ΄80ς όπως σωστά παρατήρησε ο Γιώργος Χρονάς… κι αν αναρωτηθεί κανείς πώς άραγε ο Χρονάς πήγε σε επίδειξη μόδας, δεν έχει υπόψη του (ο κανείς) περί τίνος πρόκειται: το σώου πήρε το όνομά του από το έργο του συγγραφέα με το ψευδώνυμο Σταντάλ, και το σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Πάντος, υπερ-στυλίστας στα περιοδικά από τα ΄90ς μέχρι σήμερα, από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς του. Αναλόγου (ταλέντου) είναι και ο κομμωτής Στέφανος Βασιλάκης, διάσημος για τα «μαλλιά-στην-πίστα» του, ο μακιγιέρ Freddy Kalobratsos, ο δημοσιογράφος-οργανωτής Δημήτρης Λυμπερόπουλος, ακόμα και τα μοντέλα του παραδοσιακού πρακτορείου Koutoulias – αν μας έλεγαν ότι ήμασταν σε φωτογράφιση μόδας για περιοδικό τεράστιας, αλλοτινής κυκλοφορίας, δεν θα ξαφνιαζόταν κανένας. Σίγουρα όχι η Μάρα Δεσύπρη, η Απολλώνια ή οι σχεδιαστές Βασίλης Ζούλιας και Απόστολος Μητρόπουλος, που ήταν επίσης εκεί, μαζί με κόσμο που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα «στο χώρο της μόδας»…

Όλα αυτά δεν λένε τίποτα, μεταξύ μας – στα κοσμικά σάιτ είδα πχ κι άλλα πρόσωπα, την Σάσα Σταμάτη που νόμιζα ότι ήταν σκέτο ψευδώνυμο αλλά είναι κουκλάρα, την Λόλα Νταιφά, ένα σωρό διάσημους και καλοντυμένους ανθρώπους. Το θέμα είναι τα ρούχα της κολεξιόν, που «λένε»: μαύρα, θεατράλε και απλά μαζί, με κόκκινες πινελιές, με πολύ όμορφα μοντέλα που δεν σε ενδιέφερε το φύλο τους καθόλου… κι αυτό ήτανε άλλη μια πρωτοτυπία, ότι διάλεξε μοντέλα του μέλλοντος. Με την έννοια ότι στο μέλλον το φύλο (γέννησης) θα είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια, κι ο Μάρκελλος βάζει αυτό το στοιχείο στην κολεξιόν 2020, με πολλή επιτυχία…

Η επίδειξη έγινε στο ξενοδοχείο «Grecotel Pallace Athena», στο οποίο δεν είχα ξαναμπεί ποτέ, παρόλο που είναι τσακ-μπαμ μέσα στην αγορά – είναι ανάλαφρο, άσπρο και αεράτο μέσα, με προσεγμένες πινελιές αν και δεν μου αρέσει η λέξη πινελιές, κι ας παραπέμπουν σε πίνακες. Οι οποίοι πίνακες που πλαισίωναν το σώου ήτανε της εικαστικού Λίλης Ιατρούλη, με πολλές πινελιές όντως, στις αποχρώσεις του κόκκινου, ταιριαστές με την γενική ιδέα. Ήταν μια ωραία επίδειξη – ακόμα κι αν δεν λέγεται κάτι τέτοιο για τις επιδείξεις. Φαντάζομαι χρειάζεται λεπτομέρειες για την υφή των υφασμάτων, τις κόπιτσες, την κοπή των υλικών και τέτοια. Δυστυχώς δεν ξέρω (τέτοια), πήγα για την ατμόσφαιρα, την παρέα, το ΣΟΟΥ το ίδιο… το οποίο ήταν τέλειο.

*Σταντάλ (Stendhal) : λογοτεχνικό ψευδώνυμο του συγγραφέα Marie-Henri Beyle, (1783-1842) που μεταξύ άλλων έγραψε το κλασσικό, ρεαλιστικό για την εποχή του μυθιστόρημα «Το Κόκκινο και το Μαύρο» και το κάτι-πολύ-παραπάνω-από-εγχειρίδιο «Περί έρωτος», με τους τύπους των ερωτευμένων. Το «Περί έρωτος» υπήρξε έμπνευση χιλιάδων άρθρων για τους περιοδικατζήδες, ή ίσως για εμένα.