Η Iman διηγείται τη ζωή της μέσα από 17 εμφανίσεις της

Για χάρη της Vogue, η Iman με χιούμορ και στιλ, περιγράφει 17 στιγμές από τη ζωή της, συνδεδεμένες με 17 διαφορετικά look. Όπως λέει, δεν είναι ματαιοδοξία αλλά είναι ωραίο να γυρνάς πίσω και να κοιτάς τη ζωή σου, πώς ήσουν και πώς εξελίχθηκες.

1975. Κυριολεκτικά η πρώτη μου εβδομάδα στη Νέα Υόρκη. Είχα φτάσει στις 15 Οκτωβρίου . Ήμουν ενθουσιασμένη και φθάνοντας από το αεροδρόμιο στην πόλη, βλέπω ότι είχαν απεργία οι σκουπιδιάρηδες. Παντού υπήρχαν σκουπίδια. Στη φωτογραφία δεν ήξερα και πολύ καλά τι πρέπει να κάνω, ήμουν φοβισμένη. Δεν είχα ξαναδεί περιοδικό μόδας στη ζωή μου, δεν είχα φορέσει ποτέ μου τακούνια και μέικ-απ, δεν είχα ιδέα σε τι έμπαινα. Φοράω ένα παραδοσιακό φόρεμα της Σομαλίας, το μαντήλι στο κεφάλι και ένα κολιέ που είχα αγοράσει στην Κένια -πρέπει να μου είχε κοστίσει πανάκριβα. Ακόμα το έχω. Αλλά τώρα είναι σαν γλυπτό, επάνω σε κάποιο τραπέζι.

 

1977. Ήταν η πρώτη μου φωτογράφιση για την Αμερικάνικη Vogue. Μπορείτε να δείτε τη διαφορά μέσα σε δύο χρόνια. Τα καταφέρνω καλά με τα τακούνια, μπορώ να σταθώ ακόμα και στο ένα πόδι φορώντας τακούνια. Εδώ φοράω Halston. Όταν ο Peter (εννοεί τον διάσημο φωτογράφο Peter Beard που την ανακάλυψε στους δρόμους του Ναϊρόμπι και την έκανε top model), με πήγε να δούμε τον Halston, τον βρήκαμε περιτριγυρισμένο από όλους εκείνους τους καθρέφτες, με το ένα χέρι στην τσέπη και με ένα τσιγάρο πάντα στο άλλο χέρι. Με βλέπει και μου λέει “Ντάρλινγκ, ξέρεις να περπατάς;” κι εγώ του απάντησα “Πώς στο καλό νομίζετε ότι έφτασα μέχρι εδώ;”. Δεν είχα ιδέα τι μου έλεγε. Mου έφερε την Pat Cleveland (διάσημο μοντέλο της εποχής) να μου δείξει πώς να περπατάω, ήμουν καταγοητευμένη μαζί της γιατί κάνει όλες αυτές τις στροφές όταν είναι στην πασαρέλα, όμως δεν νομίζω ότι κανένας περίμενε από εμένα να κάνω αυτά. Δεν μπορώ να κάνω τέτοια και φυσικά ποτέ δεν αντέγραψα την Pat. Αποφάσισα ότι εγώ θα έχω τον δικό μου τρόπο να περπατάω.

 

1988, σε επίδειξη του Yves Saint Laurent. Τι καταπληκτικός άνθρωπος! Την πρώτη φορά που τον συνάντησα μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πόσα πολλά μαύρα μοντέλα είχε προσλάβει. Το 90% των μοντέλων του ήταν μαύρα κορίτσια. Και μπορούσε να δημιουργεί, από το τίποτα, ήταν κάτι μαγικό. Πιστεύω ότι αυτή του η συλλογή ήταν επηρεασμένη από τον Mondrian, όπως βλέπετε από τα χρώματα και τα κοψίματα. Πάντα μου έλεγε να χαμογελάω στην πασαρέλα. Τώρα είναι διαφορετικά τα πράγματα γιατί πάντα έχεις στο τέρμα της πασαρέλας έναν τοίχο από φωτογράφους και αναγκαστικά δεν κοιτάζεις δεξιά και αριστερά αλλά κοιτάζεις κατευθείαν μπροστά, προς αυτούς.

 

1989. Εδώ είμαι “χωρίς look”. Μερικές φορές η απουσία των ρούχων και ένα ζευγάρι από τέτοιες τεράστιες μπότες, μιλάνε από μόνα τους. Εδώ είναι όταν είχα ανακοινώσει ότι σταματώ το μόντελινγκ. Αυτή ήταν η τελευταία μου φωτογραφία. Τα ρούχα ήταν προαιρετικά. Αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε αυτές τις καταπληκτικές μπότες του YSL.

 

1990, στην πασαρέλα του Thierry Mugler, ενός από τους πιο αγαπημένους μου. Θα έλεγα ότι κυριολεκτικά ο Mugler ήταν που με έβαλε στην πασαρέλα. Από τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μου όλα άλλαξαν, αρχίζοντας από τα μαλλιά. Πρέπει να σας πω ότι, ειλικρινά, εγώ ήμουν που ανακάλυψα την πρώτη κοπέλα που έκανε extensions και πειραματιζόταν επάνω μου. Κι έτσι τα μαλλιά μπήκαν στο παιχνίδι και η πασαρέλα πια έγινε κανονικά θέατρο.

 

Αρχές 1991, όταν γνώρισα τον David (Bowie). Εκείνη την εποχή κυριολεκτικά φορούσα μόνο Alaia. Ποτέ δεν έχω κάνει “από την κορυφή μέχρι τα νύχια” να φοράω έναν σχεδιαστή εκτός από τον Alaia. Ένα πράγμα που μου αρέσει σε αυτόν είναι οι ζώνες του. Κάνει τις πιο καταπληκτικές ζώνες αλλά έχουν μόνο μία τρύπα. Ένα κιλό να πάρεις και δεν μπορείς να ξαναφορέσεις αυτή τη ζώνη.

 

1991, πηγαίνοντας στο πάρτι γενεθλίων του Herb Ritts. Αυτή τη φωτογραφία την αγαπάω πολύ γιατί ο κύριος που φαίνεται στο βάθος, ο Teddy Antolin, ήταν αυτός που κανόνισε ένα ραντεβού στα τυφλά με μένα και τον David (Bowie). Ήταν ο κομμωτής του David. Μόλις είχα μετακομίσει στο Λος Άντζελες και με κάλεσε στο πάρτι γενεθλίων του, σε ένα εστιατόριο. Φθάνοντας είδα ότι ήμασταν μόνο τέσσερις άνθρωποι: αυτός με τον σύντροφό του και ο David με μένα. Έτσι γνωριστήκαμε. Ο Teddy, o θεός να τον αναπαύει, ήταν αυτός που μας σύστησε.

 

1996 στο Met Gala. Φοράω Christian Lacroix. Κυκλοφορεί ένα βίντεο που ένας δημοσιογράφος με ρωτάει “Τι είναι αυτό που σας φέρνει εδώ απόψε;” κι εγώ του απαντώ “Αυτό το φόρεμα”. Όταν έχεις αυτό το φόρεμα ΠΡΕΠΕΙ να βγεις! Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα αλλά ποιός σκοτίστηκε γι’αυτό;

 

1996, στα εγκαίνια της μπουτίκ Chanel στη Νέα Υόρκη. Θυμάμαι ότι ήθελα να φορέσω αυτό το φόρεμα γιατί μου αρέσει πολύ, είναι Versace, από πάνω μέχρι κάτω. Τσάντα, παπούτσια, όλα. Ήμουν πολύ προσεκτική, ήθελα να δείξω σεβασμό προς τον Karl (Lagerfeld, που σχεδίαζε τις κολεξιόν της Chanel) αλλά, δεν μου είχε στείλει ένα Chanel να φορέσω, τι να κάνω; Του άρεσε όμως, είπε ότι ήταν πολύ chic και κομψό και ότι “σε κάνει να δείχνεις πολύ νέα”…

 

1997, στο Met Gala αφιερωμένο στη μνήμη του Gianni Versace. Δεν φοράω Versace, φοράω Gianfranco Ferre που ήταν πολύ καλός μου φίλος και θα ήταν κι αυτός στην εκδήλωση. Του είχα πει ότι αν μου σχεδίαζε κάτι που θα ήταν φόρος τιμής στα σχέδια του Versace, τότε θα το φορούσα. Κι έτσι έγινε. Στη φωτογραφία είναι μαζί μου η Donatella θαυμάζοντας το φόρεμα.

 

1999, το εξώφυλλο της Vogue για το τεύχος του millennium. Το βράδυ πριν από αυτή τη φωτογράφηση ήταν το πάρτι των βραβείων του MTV και πολλές από αυτές τις κοπέλες ήταν εκεί, τις είδα και τους έλεγα “μην αργήσετε αύριο”. Αυτό που βλέπετε δημιούργησε μεγάλη αναταραχή στο στούντιο της φωτογράφησης, γιατί πήγα με αυτό το άφρο, κατακόκκινο μαλλί. Κανείς δεν το περίμενε, όλοι νόμιζαν ότι ήταν περούκα και γελούσαν. Η Annie Leibovitz που ήταν η φωτογράφος μου λέει, “ωραία, βγάλ’το τώρα να κάνουμε τη φωτογράφηση” και της λέω “δεν είναι περούκα”. Ο λόγος που το έκανα είναι επειδή ήξερα ποιά θα ήταν τα άλλα μοντέλα στη φωτογραφία και επειδή ήξερα ότι είναι τεύχος millenium, ήθελα αν κάποιο νέο μαύρο κορίτσι έβλεπε αυτή τη φωτογραφία στο μέλλον, να έβλεπε και κάποια με σγουρά μαλλιά και να ένοιωθε ότι εκπροσωπείται. Γιατί ήξερα ότι η Naomi θα είχε ίσια μαλλιά, αυτό είναι το τυπικό της λουκ, οπότε ήθελα να δώσω κάτι εναλλακτικό από αυτό. Και η Annie μου είπε ότι τα λάτρεψε τα μαλλιά μου.

 

2009, στο Met Gala με θέμα “Το Μοντέλο ως Μούσα”, μία μεγάλη έκθεση αφιερωμένη στα μοντέλα, χάρη στην Anna (Wintour). Το φόρεμα αυτό είναι custom made από την Donna Karan, ένα υπέροχο μονοκόμματο ρούχο σαν γλυπτό. Δεν υπήρχε χώρος για εσώρουχο με αυτό. Πας έτσι, όπως είσαι. Το λάτρεψα. Πέρασα υπέροχα εκείνη τη χρονιά στο Met γιατί υπήρχαν πολλά μοντέλα. Για να πούμε την αλήθεια, τα μοντέλα είναι πολύ καλύτερα από τους σελέμπριτις. Διασκεδάζουμε περισσότερο.

 

2009, με φόρεμα Oscar De la Renta στο Gala του American Ballet Theater. Το καλό με αυτό το φόρεμα και αυτό το χρώμα είναι ότι μπορώ να το φορέσω όποτε θέλω να ποζάρω για την Ημέρα του Αγίου Πατρικίου (17 Μαρτίου, ημέρα εθνικής και θρησκευτικής γιορτής για την Ιρλανδία, με επίσημο χρώμα το πράσινο). Πρέπει να πω ότι ήταν ένα από τα λίγα φορέματα που με κούρασε φορώντας το επειδή ήταν πολύ μεγάλο. Συνήθως δεν με κουράζουν τα μεγάλα φορέματα, αλλά το διασκέδασα αν και έπρεπε να το “δουλεύω” όλη τη βραδιά. Ήταν πολύ Σταχτοπούτα. Και σκεφτόμουν πώς τα καταφέρνει η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, μισή στο ύψος μου, και φοράει αυτά τα μεγάλα φορέματα χωρίς να δείχνει ότι προσπαθεί; Είναι ένα είδος τέχνης κι αυτό.

 

2015, στο amfAR Gala, όπου φοράω Balmain. Νομίζω ότι ήταν μόλις είχα γνωρίσει τον Olivier (Rousteing, σχεδιαστή του οίκου Balmain) και ήθελα για αυτή την εκδήλωση, για πρώτη φορά, να φορέσω κάτι “καινούργιο”για βραδινό. Κάτι που να μην είναι ακριβώς tuxedo, ούτε ακριβώς φόρεμα, ούτε και τουαλέτα. Μου άρεσε αυτό το ρούχο γιατί, καταρχάς, όλες αυτές οι ρίγες είναι πολύ κολακευτικές, δίνουν ύψος στη σιλουέτα και κάνουν πολύ εφέ.

 

2019, στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Φοράω Valentino Couture. Πανέμορφο. Και πρέπει να σας πω ότι ήταν πραγματικά “dramatic” να προσπαθώ να μπω στη βάρκα που μας μετέφερε – όπως ξέρετε δεν υπάρχουν αυτοκίνητα στη Βενετία. Όλα αυτά τα φτερά γύρω γύρω ήταν δύσκολο να τακτοποιηθούν.

 

2019, στο Women’s Wear Daily αφιερωμένο στον Valentino και φυσικά φοράω Valentino. Ήταν λίγο δύσκολο αυτό το φόρεμα γιατί μου έφτιαξαν μία μεγάλη υφασμάτινη ζώνη για να ξεχωρίζει λίγο το στήθος επειδή ένοιωθα να με πνίγει τόσο πολύ ύφασμα. Όταν με είδε ο κόσμος, απορούσαν πώς μπορώ να μεταφέρω όλο αυτό το φόρεμα. Αλλά ήταν σαν φτερό, ένοιωθα σαν να φοράω ένα απλό T-shirt. Και αυτό είναι το σπουδαίο με τον Pierpaolo (Pierpaolo Piccioli, σχεδιαστής του Valentino), ότι τα ρούχα που σχεδιάζει, όσο περίπλοκα και να είναι, όσο τεράστια και να είναι, πάντα είναι πολύ άνετα για να τα φοράς.

 

2020, στο amfAR Gala στη Νέα Υόρκη, όπου θα δεχόμουν ένα βραβείο. Ήθελα πραγματικά να αξιοποιήσω την γκαρνταρόμπα μου γιατί έχω πραγματικά, θαυμάσια κομμάτια. Αυτό το ρούχο είναι Donna Karan που το λατρεύω γιατί είναι ένα υπέροχο φόρεμα – tuxedo με μακριά μανίκια, του 1990. Δεν έχω ιδέα τι είδους μαγικά έκανα και χώρεσα μέσα σε αυτό το φουστάνι. Η μεγαλύτερη όμως χαρά της βραδιάς ήταν η έκφραση στο πρόσωπο της Donna Karan όταν με είδε να το φοράω. Δεν το πίστευε ότι έχω ακόμα αυτό το κομμάτι.