Οι εντυπωσιακές think big τσάντες της Έβελυν Σιούπη

Η ενδυματολόγος Έβελυν Σιούπη έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 61 ετών. Η ίδια ξεκίνησε ως σχεδιάστρια μόδας συμμετέχοντας στις Μπιενάλε νέων δημιουργών του 1986, 1987 και 2002, ενώ στη συνέχεια έγινε ευρύτερα γνωστή για τη δουλειά της στο θέατρο και την τηλεόραση. Το 2021 είχε μιλήσει στον Γιάννη Νένε για τις πολύχρωμες τσάντες με τίτλο Cantalar που κατασκεύαζε, την πορεία της στον χώρο και την Αθήνα.

Θέατρα, κινηματογράφοι, τηλεοπτικά πλατό, μπουάτ, συναυλίες, όλα κλειστά. Οι άνθρωποι του θεάματος, όλες οι κατηγορίες τους, περνούν με μεγάλη ανασφάλεια εδώ και ενάμιση χρόνο. Πολλοί από αυτούς αξιοποίησαν το διαδίκτυο και ανέβαζαν όλο τον χειμώνα την αυτοέκφρασή τους με διάφορους τρόπους. Η γνωστή και αγαπημένη ενδυματολόγος Έβελυν Σιούπη, πήρε βελόνα και κλωστή και, ξαφνικά, άρχισε να δημιουργεί τσάντες, μεγάλες και εντυπωσιακές, τόσο που αποτελούν “statement” από μόνες τους. Είναι μία φωτεινή, μοντέρνα, πολύχρωμη “άποψη” που ήδη κυκλοφορεί στα Εξάρχεια, στη Νεάπολη και στο Κολωνάκι (η Έβελυν έβαλε τους φίλους και τις φίλες της να κυκλοφορούν τις τσάντες της στις Αθηναϊκές γειτονιές).

Η Έβελυν Σιούπη, Θεσσαλονικιά αλλά περισσότερο Λονδρέζα (London College of Fashion), με συμμετοχές σε 3 Bienalle, 3 θεατρικά βραβεία, συμμετοχή των κοστουμιών της στα “55 χρόνια ΚΘΒΕ” που έλαβε μέρος στο Αλατζά Ιμαρέτ, είναι από τις λίγες υπογραφές του χώρου της που γνωρίζουν τόσο καλά τη μόδα και την ιστορία της.

Αυτή η γνώση είναι που δίνει και χαρακτήρα στους ρόλους που “ντύνει”, σαν να περιγράφει με μία και μόνο εμφάνιση το παρελθόν τους ή και να κάνει ένα καυστικό, σημαντικό για την εξέλιξη του έργου, σχόλιο.

Η Έβελιν είναι εκείνη που δημιούργησε το look “Γιολάντα Ραγιά” (κάτι ανάμεσα σε Iris Apfel και Joan Collins) για την Ντίνα Κώνστα στη σειρά “Το δις εξαμαρτείν” των Παπαθανασίου και Ρέππα και ακολούθησε η επίσης δική της παραλλαγή για την “Ντένη Μαρκορά”, πάλι για την Ντίνα Κώνστα, στους “Δύο Ξένους” του Αλέξανδρου Ρήγα. Η Έβελιν δημιούργησε τα επεισοδιακά κοστούμια στην ταινία “Το Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο”, το καθένα ένα μονόπρακτο από μόνο του – και φυσικά τις σεταρισμένες εμφανίσεις τουαλέτα-κάπα-αυτοκίνητο της Τζέλας Δελαφράγκα – Μίρκας Παπακωνσταντίνου.

Με το ίδιο κέφι άρχισε να ανεβάζει ξαφνικά στο Facebook τις πελώριες, πολύχρωμες τσάντες που κατασκευάζει με τίτλο Cantalar και όταν αναρωτήθηκα τι είναι αυτά και πώς και τι και πού τις βρίσκουμε η Έβελιν μου χάρισε μία (ασπρόμαυρη) και μου ζήτησε να φωτογραφηθώ κρατώντας την, ως μεταλλαγμένη Δελαφράγκα. Ok. Μπορεί κάποτε να το κάνω. Για την ώρα, όμως, ζήτησα εξηγήσεις.

Πώς προέκυψαν οι τσάντες Τσάνταλαρ; Και γιατί αυτό το όνομα;
12 Μαρτίου 2020, ΠΑΓΟΣ και καλλιτεχνικά και οικονομικά και με τις δουλειές να ακυρώνονται. 8 Νοεμβρίου 2020 – θα έπρεπε να αρχίσω να λιώνω τον προσωπικό μου πάγο… Έτσι προκύπτουν οι τσάντες. Για το τούρκικο όνομα Cantalar, είναι γνωστό το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο –pandemia- κλπ. Αλλά εν τω μεταξύ ανακαλύπτονται νέες λέξεις, lockdown, click in shop κλπ. Στην καθομιλουμένη χρησιμοπο,ιούμε πολλές τουρκικές λέξεις όπως και αλβανικές λέξεις εν αγνοία μας. Η πραγματική μετάφραση της λέξης “τσάντα” είναι φυλάκιο – χαρτοφυλάκιο (briefcase), όρος αχρησιμοποίητος. Κι έτσι έβαλα το Τσάνταλαρ. Cantalar = τσάντα (η) ους.[<τουρκ.canta]. Κωδικός: «Πανδημία»

Φτιάχνεις και ρούχα και αξεσουάρ για τους φίλους σου;
Όχι.

Πώς θα περιέγραφες τις τσάντες σου σε κάποιον που δεν τις βλέπει;
Θα τις περιέγραφα ως εξής: Είναι μοναδικές, δηλαδή δεν επαναλαμβάνω ούτε το σχέδιο ούτε το ύφασμα. Οι χειρολαβές είναι από πλέξιγκλας, τις οποίες επίσης εγώ σχεδιάζω σε διάφορα χρώματα και σχήματα. Είναι πρακτικές, ανθεκτικές και βεβαίως οικονομικές. Η ραφή γίνεται από μένα –όχι ραπτομηχανή – με την τεχνική των τελειωμάτων των μεταξωτών μαντηλιών του Hermes.

Οι τσάντες σου κυριολεκτικά φοριούνται, είναι νοοτροπίας think big. Πού και πώς φοριούνται λοιπόν;
Καθώς είναι και μεγάλες και έντονες χρωματικά (κάτι που λείπει τελευταία) θέλουν μία απλή βάση, δηλαδή ένα απλό λευκό φόρεμα η μία κοντή jean φούστα η μία βερμούδα με σανδάλια (για τους άντρες). Λύνει στυλιστικά θέματα.

Ποια η διαφορά ανάμεσα στις γυναικείες και αντρικές τσάντες σου; Αν όντως υπάρχει κάποια διαφορά, δηλαδή.
Εδώ και 100 χρόνια (Art Deco 1920) οι γυναίκες αντιγράφουν την αντρική μόδα.

Μίλησέ μου για τα υλικά σου, τι χρησιμοποιείς και πόσο εύκολο είναι να τα διαχειριστείς αυτά;
Στο σπίτι δουλεύω, είναι και το νέο κίνημα της πανδημίας. Έτσι ο χώρος μου έγινε ένα καλειδοσκόπιο.

Είσαι από τις Αθηναίες που ξέρουν απ’έξω κι ανακατωτά τα μαγαζιά με τα υφάσματα και τα κουμπιά του ιστορικού κέντρου; Ποια είναι τα αγαπημένα σου μαγαζιά;
Αγαπώ τον κύριο Καλυβιώτη,τον κύριο Ρούπα και τον κύριο Παρασκευόπουλο (κι άλλους όπως ο Οδυσσέας Φωκάς, ο Αλεξανδράκης, ο Μέντης, που όμως δεν βρίσκονται στη ζωή) διότι από τη δεκαετία του ’50, μαζί με το περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ, έμαθαν στην Ελληνίδα την αστική κομψότητα. Από τον Παρασκευόπουλο αγοράζω τα πλαστικοποιημένα υφάσματα για τις τσάντες.

Τις τσάντες σου έχεις αρχίσει και τις παρουσιάζεις στα social media με φωτογραφήσεις που γίνονται στην καθημερινή σου βόλτα για ψώνια. Ποιοι σε φωτογραφίζουν;
«Στηρίζω τα μαγαζιά της γειτονιάς»! Οι φωτογραφίες είναι διάφορων φίλων όπως και του Μιχάλη Γκίνου.

Αξεσουάρ τέτοιου τύπου, κατασκευάζεις και για τα κοστούμια των ρόλων που σχεδιάζεις;
Ναι, θα γίνω η ελληνίδα τσαντού, η Mrs Singer. Αλλά ναι, αυτή είναι η αγαπημένη μου διαδικασία. Μετά από τις μακέτες, ζωγραφίζω υφάσματα, κάνω αξεσουάρ, καπέλα, κοσμήματα και ό,τι άλλο απαιτεί ο ρόλος.

Προτιμάς να “ντύνεις”κωμωδίες; Ποια είδη σε εμπνέουν περισσότερο;
Δεν έχω προτιμήσεις,αγαπώ όλη την ιστορία του ενδύματος. Από τα “μη εμπορικά” έργα που έκανα θα έλεγα ότι ξεχωρίζω τις συνεργασίες μου με το ΚΘΒΕ, το Θέατρο Αμόρε, το Εθνικό Θέατρο. Οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν δικά τους συνεργεία (μοδίστρες, περουκέρηδες, καπελούδες) οπότε είναι πιο συγκεντρωμένα και πιο εύκολα.

Έχεις μία ολοφάνερη αγάπη στη μόδα της δεκαετίας του ‘70. Από πού πηγάζει αυτό; Ντύνεσαι ανάλογα κι εσύ στην προσωπική σου ζωή;
Μύθος. Βέβαια θεωρώ πως η μόδα τέλειωσε το ’80 με αρχές του ’90.

Η τελευταία παράσταση των Παπαθανασίου - Ρέππα, το “Φεγγάρι από Χαρτί” που ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο στο Ρεξ και κόπηκε αναγκαστικά από το lockdown είχε επίσης δική σου ενδυματολογία. Πώς δημιούργησες την εικόνα των “μέσων Αθηναίων του Παγκρατίου” που ήταν οι ρόλοι;
Πολύ ωραίο έργο, αντί να πατήσει στο “Φεγγάρι” έμεινε στο “Χαρτί”. Θα σου στείλω κάποιες μακέτες μου να δεις το αστικό Παγκράτι του 1960 για το συγκεκριμένο έργο.

Φυσικά ήσουν η πρώτη που δημιούργησες το look Γιολάντας Ραγιά, ρόλο που τον απογείωσε η Ντίνα Κώνστα πρώτα στο “Δις Εξαμαρτείν” του Mega. Πού βασίστηκε εκείνη η θεϊκή παρουσία;
Εγώ πάλι νομίζω πως η μουσική επιμέλεια του Γιάννη Νένε απογείωσε τη σειρά (σ.σ. ζήτησα από την Έβελυν να παραλείψουμε αυτή τη φράση από τη συνέντευξη αλλά αρνήθηκε. Την ευχαριστώ τέλος πάντων..) Φυσικά ήταν και η υποκριτική δεινότητα της κυρίας Κώνστα που απογείωσε τον ρόλο. Ενδυματολογικά ακροβατούσε στα όρια του Γκροτέσκ.

Φυσικά θα σχεδιάσεις και τα ρούχα της τηλεοπτικής σειράς που έρχεται στο Mega, “Συμπέθεροι από τα Τίρανα”. Μίλα μου λίγο για τη σειρά και τους βασικούς ρόλους που έχεις να ντύσεις. Τα σημεία που θα δώσεις προσοχή.
Με μεγάλη χαρά θα προσπαθήσω “να απογειώσω” την επιστροφή των Παπαθανασίου – Ρέππα μετά από απουσία 25 χρόνων στην τηλεόραση. Εγώ έχω κάνει αρκετή τηλεόραση όπως την Ντένη Μαρκορά στους “Δύο Ξένους”, την “Ντόλτσε Βίτα”κ.α. Με τους συντελεστές έχω συνεργαστεί πολλές φορές και είμαι σίγουρη πως τα γυρίσματα θα είναι μία μεγάλη εορτή. Ραντεβού τον Σεπτέμβριο.

Είναι διαφορετικά τα ρούχα για μία παράσταση ή για μία ταινία από μία τηλεοπτική σειρά; Με ποιο τρόπο; Και τι προτιμάς εσύ;
Η tv είναι πρέτ α πορτέ περιορισμένων δυνατοτήτων. Δανειζόμαστε τα κοστούμια από την υπάρχουσα αγορά ή, αν είναι εποχής, από βεστιάρια.

Υπάρχει κάποιο έργο που θα ονειρευόσουν να ντύσεις;
Επικίνδυνες Σχέσεις, Καζανόβα, Μαρία Αντουανέτα, Δράκουλα.

Κάποια από τα δικά σου σχέδια κοστουμιών που αγαπάς περισσότερο;
Άννα Παναγιωτοπούλου, θέατρο Βρετάνια, “Οι τρομεροί γονείς”.

Δέσποινα Βανδή, θέατρο Άλσος, “Το δικό μας σινεμά”.

Κάτια Δανδουλάκη, θέατρο Δανδουλάκη, “Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε”.

Ναταλία Δραγούμη, θέατρο Αμόρε, “Μιά μέρα τον Οκτώβρη”.

Από παλιές ελληνικές ταινίες ποια κοστούμια αγαπάς;
Δεν έχω δει ελληνικές ταινίες,η πρώτη ταινία που είδα ήταν το “Γοργόνες και Μάγκες”, όταν έμενα στο Βερολίνο το 1989 και μετά έπεσε το Τείχος.

Ποιοι ενδυματολόγοι σε έχουν επηρεάσει;
Είναι βέρτιγκο γιατί ανακατεύονται ο Piero Tosi με drag queens, o Erte με τον Versace και ο Pollock με τον Armani.

Έχεις κάποιους αγαπημένους Έλληνες σχεδιαστές μόδας; Φοράς δικά τους ρούχα;
Ο Γιάννης Τσεκλένης! Έχω ένα δικό του ασπρόμαυρο φόρεμα που το ονόμαζε “Βάρκες και ηλιαχτίδες”, επίσης η μαθητική μου ποδιά που δεν μου κάνει και το τελευταίο τεντόπανο της Πειραικής-Πατραϊκής που το έκανα τσάντα.

Προσέχεις το ντύσιμο των ανθρώπων στο δρόμο; Τι παρατηρείς; Πώς σου φαίνεται ο τρόπος που ντύνονται οι Αθηναίοι;
Το προσέχω. Αδιάφορο – επίπεδο - χωρίς φαντασία.

Μίλα μου για τη γειτονιά σου στην Αθήνα.
Μένω στα Πινακωτά, μια ξεχασμένη ονομασία της περιοχής. Αναφορά σε αυτή τη γειτονιά κάνουν ο Νίκος Θέμελης, ο Στρατής Τσίρκας στη “Χαμένη Άνοιξη” και ο Ναπολέων Λαπαθιώτης.

Τι σου έχει λείψει πιο πολύ από την πόλη κατά τη διάρκεια του lockdown;
Γυμναστήριο, πισίνες, δανειστικές βιβλιοθήκες και τα καλοκαιρινά σινεμά.

Στο τέλος των ερωτήσεων, ζήτησα από την Έβελυν να μου πει πού μπορεί να βρει κάποιος που ενδιαφέρεται, τις τσάντες της. "Άντε καλέ," απάντησε. "Όπου νά'ναι. Στα Facebook και σ'αυτά". 
Facebook
Instagram