Balenciaga: Υψηλή ραπτική με τζιν και t-shirt

Το πρώτο μοντέλο μπαίνει στη σάλα του ανακαινισμένου ατελιέ του Balenciaga που έκλεισε το 1968 και οι θεατές δεν καταλαβαίνουν ότι το σόου ξεκίνησε. Μουσική δεν υπάρχει και το πρώτο μανεκέν είναι ένας άνδρας στα μαύρα μ’ ένα γαρύφαλλο στο χέρι. Στην πρώτη σειρά, η Μπέλα Χαντίντ, η Άννα Γουίντουρ, ο διευθυντής της Βρετανικής Vogue, Έντουαρντ Ένινφουλ, o Λούις Χάμιλτον, ο ιδιοκτήτης του Οίκου, Φρανσουά Ανρί Πινώ με τη σύζυγό του, Σάλμα Χάγιεκ. Στη σιωπή που σιγά-σιγά απλώνεται, ο Ντέμνα ξεδιπλώνει το όνειρό του για την Υψηλή Ραπτική του Κριστομπάλ Μπαλενσιάγκα στο 2021 κι ακόμη πιο μακριά. Στο μέλλον.

Τα υφάσματα παίζουν μουσική: τα ανδρικά κοστούμια θροΐζουν καθώς τα μοντέλα περπατούν με τακούνια στην παχιά μοκέτα. Όλα μαύρα, όπως παλιά. Κι έπειτα ένα μωβ παλτό, μάλλινο και στιβαρό. Το μοντέλο κρατά μια σακούλα Balenciaga. Φοράει τζιν. Ακολουθούν δερμάτινες φούστες, καπέλα που μοιάζουν με φωτιστικά Flos (διά χειρός Φίλιπ Τρέισι). Κοστούμια loose, υπερμεγέθη παλτό αλλά και φορέματα γλυπτά ή κεντημένα στο χέρι. Με μανίκια ψηλά, μέχρι τα μπράτσα να φέρνουν στο σήμερα τα τερτίπια του Οίκου. Έντονο πορτοκαλί, αστραφτερό φούξια και ροζ, πράσινο της μέντας. Τα υφάσματα, τα βήματα και τα βαριά πανωφόρια συνθέτουν πια τη δική τους μουσική. Σουλούπια που τόλμησε ο Balenciaga αναβαπτίζονται στην ανάγκη για μοναδικότητα, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, σωματότυπου. Ένα φόρεμα με υπέροχο ντεκολτέ και full skirt αποκαλύπτει, καθώς το μοντέλο περπατά, ότι είναι ένα μπούστο με παντελόνι. T-shirts από μετάξι, αστραφτερά κοσμήματα και ασημένια κουμπιά σε τζιν με πέντε τσέπες. Το νυφικό σημαίνει το τέλος και μια νέα αρχή για τον Οίκο: η couture χωράει στις κούκλες και τα μανεκέν της τζιν, συνθετικά υλικά και ανδρικά κοστούμια.

Το σόου τελειώνει, το live streaming όχι. Έτσι βλέπουμε τον Πινώ να σηκώνεται και να αναζητά μάλλον τον CEO, Σεντρίκ Σαρμπί, ο οποίος κατευθύνεται προς την Άννα Γουίντουρ για να της ζητήσει να πάει προς τον σχεδιαστή ενώ εκείνη χαιρετά τον Λουίς Χάμιλτον, τη Μπέλα Χαντίντ και τον τουλπανοδεμένο Κάνιε Γουέστ με τα αστεία του παπούτσια και το puffer jacket που έκανε για το Gap. Λίγο μετά, θα δούμε και τον σχεδιαστή να μιλά με την Καρίν Ρόιτφελντ. Η Μόνα Βον Μπίσμαρκ δεν ήταν εκεί. Πέθανε το 1983 ενώ δεκαπέντε χρόνια πριν είχε βιώσει την απώλεια του «προσωπικού» της σχεδιαστή: ήταν το 1968 όταν ο Μπαλενσιάγκα αποφάσισε να κλείσει το ατελιέ και η πιο πιστή του πελάτισσα μένει κλεισμένη στο παλάτσο της στο Κάπρι για μέρες για να συνέλθει από το σοκ.

Πενήντα χρόνια μετά, το ατελιέ ανακαινίστηκε, παλάτσα και πελάτισσες που αγοράζουν όλη τη συλλογή δεν υπάρχουν, Μόνες δεν υπάρχουν. Ο Ντέμνα πήρε μια στρατηγική απόφαση, την οποία στηρίζει πλήρως η διοίκηση: να μελετήσει την ιστορία του Μπαλενσιάγκα και να γράψει μια νέα γλώσσα. Πώς θα είναι η Υψηλή Ραπτική μετά την πανδημία, μετά την ανάγκη της κοινωνίας να εκπροσωπείται και να ονειρεύεται πέρα από στερεότυπα. Ο Μπαλενσιάγκα άλλαξε τη φιγούρα της γυναίκας με όγκους σε σημεία που κανείς δεν τολμούσε να «χτίσει». Δημιούργησε μια νέα εικόνα μακριά από το New Look του Dior που ήταν κυρίαρχο τότε. Το sack dress που εξαφάνιζε τη μέση το είδαμε σήμερα στη σημερινή του μετάφραση.

«H couture είναι η πιο πνευματική εμπειρία που είχα ποτέ στη μόδα», είπε στον Tim Blanks και το BοF ο σχεδιαστής. Προσωπικά, αισθάνθηκα αμήχανα με κάποια looks, αλλά καταλαβαίνω ότι θέλουμε χρόνο για αυτό το shift. Καταλαβαίνω από όσα λέει την πρόθεσή του αλλά δεν την αναγνωρίζω πλήρως στο catwalk. «Ζούμε μια ψηφιακή αντάρα, όλα είναι άμεσα διαθέσιμα, δεν μπορείς να αναγνωρίσεις ποιος brand είναι ποιο. Η Couture είναι το άγιο δισκοπότηρο. Πρέπει να πάμε στην αρχή, από κει που ξεκίνησαν όλα», συνεχίζει στο BoF για να τον ρωτήσει ο δημοσιογράφος: τι πιστεύεις ότι θα έλεγε ο Μπαλενσιάγκα; «Είναι ακριβώς η ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου: θέτοντάς το στο πλαίσιο του 2021, θα ενέκρινε τη συλλογή; Βλέποντας από τη δεκαετία του '60, φυσικά όχι, δεν θα ενέκρινε ποτέ ένα τζιν με πέντε τσέπες».