Γιατί αγαπώ τον Πιερ Πάολο Πιτσόλι

Hotel Costes, Ιανουάριος 2018. Ο Πιέρ Πάολο απολαμβάνει το δείπνο του μαζί με τη σύζυγό του και από το τραπέζι του περνούν όλοι. Εκείνος μοιάζει ήρεμος και χαλαρός παρόλο που την επόμενη παρουσιάζει την Couture Συλλογή του για το καλοκαίρι. Έχει ήδη δώσει δείγμα της δουλειάς του που σέβεται την παράδοση του Garavani αλλά κοιτά μπροστά. Μου είναι συμπαθής. Πολύ. Τον παρατηρώ, όσο μπορώ, στο ημίφως. Μοιάζει σαν να βρίσκεται στον φυσικό του χώρο. Τον Σεπτέμβριο του 2017 είχε ανοίξει ένα pop up κατάστημα στους χώρους του ξενοδοχείου: «Εδώ και 15 χρόνια είναι το σπίτι μακριά από το σπίτι μου: κάθε φορά που θα μπω, η μυρωδιά, η μουσική, ο φωτισμός, οι θυρωροί και ο πανταχού παρών κύριος Costes με κάνουν πάντα να νιώθω σαν το σπίτι μου. Η δημιουργία ενός αποκλειστικού καταστήματος με Spike Bags επισφραγίζει αυτή τη φιλία», θα πει τότε.
Σκεφτόμουν πως αν ήταν ο Βαλεντίνο ή ο Καρλ, η παρέα θα ήταν τεράστια, οι συνοδοί απ’ έξω άλλοι τόσοι. Έτσι είναι, ο Πιτσιόλι έφερε ένα νέο ήθος στη μόδα αυτού το καλίμπρ: των μεγάλων συμβολαίων, των πανάκριβων παραγωγών, φωτογραφήσεων και των πολύ ακριβών προϊόντων. Ένα προφίλ πιο ανθρώπινο, πιο κουλ που αγκαλιάζει την εποχή, την παίρνει από το χέρι, την περνάει στην αιωνιότητα της μόδας. Ο Pp, όπως υπογράφει, αποτυπώνει το σήμερα, που η αλήθεια είναι ότι στα χρόνια που εκείνος βρίσκεται στο τιμόνι του Valentino έχει ζήσει αρκετές αναταράξεις και το κάνει αέναο.
Η πρόσφατη επίδειξη Valentino πραγματοποιήθηκε στη Βενετία. Στα καρνάγια του Gaggiandre, στα ιστορικά ναυπηγεία που φιλοξενείται και η ομώνυμη Biennale, παρουσίασε μέσα από μια έκρηξη χρωμάτων τη δική του ματιά για την υψηλή ραπτική του χειμώνα που έρχεται. Αγόρια και κορίτσια παρέλασαν σε μια μέρα ζεστή. Είναι η μόδα τέχνη; Όχι, λέει ο ίδιος. Είναι η τέχνη μόδα; Ούτε. Όμως ένα φόρεμα θα μπορούσε να είναι η αρχή για μια συζήτηση μεταξύ τέχνης και μόδας. Με αυτό στο μυαλό, προσκάλεσε 17 καλλιτέχνες (Jamie Nares, Patricia Treib, Francis Offman, Benni Bosetto, Andrea Respino, Wu Rui, Alessandro Teoldi και άλλοι), την τέχνη των οποίων αποτύπωσε στις δημιουργίες του.

Στην αρχή ήταν τα υφάσματα. Έπειτα το κέντημα, η βελόνα, τα ψαλίδια. Τα χέρια και τα μάτια και η ματιά του Πιερπάολο που εμπνεύστηκε όγκους και ντραπαρίσματα και μανίκια γλυπτά. Που δίπλα στο χαρακτηριστικό κόκκινο, έβαλε το χρυσό, το μοβ, το λάιμ, το φούξια και το σπουδαίο μαρόν. Τα μίνι φορέματα με τα καπέλα του Phillip Tracey με τα φτεράκια δίπλα στις καμπαρντίνες, η παγιέτα πριν τη δαντέλα, σ΄ ένα σόου που κύλησε τόσο αρμονικά με τους καλεσμένους στα λευκά καθ’ υπόδειξη του οικοδεσπότη και τη φωνή της Cosima, η οποία ήταν ντυμένη στα μαύρα. Ο Hamish Bowles ήταν παρών και σημειώνει: «μέχρι τη στιγμή που τα μοντέλα εμφανίστηκαν όλα στην πασαρέλα και η Cosima τραγουδούσε το What The World Needs Now, ήμουν πια ειλικρινά τόσο συγκλονισμένος από την υπερβολή της ομορφιάς και των συναισθημάτων και τη χαρά της που δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι από τα μάτια μου έτρεχαν τα δάκρυα». Ο Πιτσόλι βγαίνει να χαιρετήσει. Φορά κοράλλια στον λαιμό, μοιάζει χαρούμενος. Χαιρετά και τρέχει για να χαθεί στο παρασκήνιο.
Ο Πιερπάολο δεν είναι ποτέ μόνος του. Είναι τα μοντέλα, τα μεγάλα μοντέλα που αισθάνεσαι ότι τις επιλέγει για να τις τιμήσει και όχι για να διαφημίσουν τη δουλειά του στα social. Είναι όμως και η ομάδα του: τα κορίτσια και τα αγόρια που ετοιμάζουν τα ρούχα του. Συνήθως είναι οι πιο αυστηροί κριτές: με λόγια ή με μια κίνηση θα δείξουν πάντα τη δυσαρέσκεια ή τον θαυμασμό. Για έναν σχεδιαστή, είναι η αρχή και το τέλος αφού θα μετατρέψει το σχέδιο ή το μουλάζ σε ρούχο φορέσιμο. Είναι ο μόνος που ανεβάζει φωτογραφία το ρούχο με το μοντέλο που το φόρεσε και την πρεμιέρα ή την ομάδα που το έφτιαξε. Διότι ο ΠΠΠ γνωρίζει: η εμπιστοσύνη χτίζεται, ο θαυμασμός κερδίζεται και η αγάπη μοιράζεται. Η Αλεσάντρα, η Καρμέλα, η Ντανιέλα, η Ιρέν, η Σεσίλ, η Κριστίνα, η Ελίντ, ο Πάολο, ο Ιβάν, η Φεντερίκα, η Σερένα, η Νίνο. Επαγγελματίες που με τα χέρια και την ψυχή φτιάχνουν θαύματα. «Σας ευχαριστώ, τίποτα δε θα γινόταν χωρίς εσάς», γράφει στο Instagram μετά τα σόου του. Πράγματι, σ΄αυτή τη δουλειά την κοπιαστική σωματικά ψυχικά, την ανασφαλή και τη χωρίς πρόγραμμα, κανείς δεν τη βγάζει μόνος.