Dior στο PFW 2021: 60’s μαγεία από την Μαρία Γκράτσια Κιούρι

Story teller η Μαρία Γκράτσια Κιούρι: κάθε της επίδειξη έχει και μια βασική ιδέα πάνω στην οποία χτίζει τη συλλογή της. Αφηγήτρια μιας ιστορίας με χρώματα, υφάσματα, τεχνικές, αναφορές και μαγεία. Αυτό εξάλλου οφείλει να είναι η μόδα: το χέρι που θα μας σπρώξει σε καλύτερες ημέρες. «Περιέργεια, επιθυμία και έρευνα», θα πει η σχεδιάστρια για την prêt-à-porter συλλογή του Οίκου για το καλοκαίρι του 2022 που παρουσιάστηκε στο Παρίσι και συγκεκριμένα στο Jardin des Tuileries, τοπόσημο της πόλης του Φωτός που ο Dior (μαζί με το Λούβρο) έχει αναλάβει να συντηρεί.

Σε μια πασαρέλα- επιτραπέζιο παιχνίδι των 60’s, υπό την επιμέλεια της 85χρονης Ιταλίδας καλλιτέχνιδας Anna Paparatti, με pop art στολίδια εμπνευσμένα από τη δουλειά της «Il Gioco del Nonsense» έδωσε τον ρυθμό: χρώμα, αισιοδοξία, ελπίδα. Ήταν το πρώτο σόου του Dior στο Παρίσι με καλεσμένους από το ξέσπασμα του κορονοϊού και των καραντινών. Τα στρόμπο φώτα άναψαν και όλα τα μοντέλα παραταγμένα στα πέταλα αυτής της ιδιότυπης τόμπολας και στους ρυθμούς της μουσικής των Il Quadro Di Troisi ξεκίνησαν το παιχνίδι: σ’ αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει νικητής και χαμένος.

Στην υπέροχα χορογραφημένη πασαρέλα (πόσο δύσκολο είναι να καταφέρεις στο Παρίσι να κάνεις πρόβα με τα πολυάσχολα μοντέλα, που πριν και μετά από το σόου στο οποίο συμμετέχουν έχουν κι άλλα), είδαμε να παρελαύνει χρώμα, color blocking, μίνι ρούχα και 60’s αισθησιασμός. Μια βουτιά στο έργο, τα κιτάπια και τις ντουλάπες του Marc Bohan, του μακροβιότερου καλλιτεχνικού διευθυντή του Οίκου (1958- 1989), ο οποίος ζει ακόμη και στα 95 βλέπει την πρωτοποριακή δουλειά του να πρωταγωνιστεί στον 21ο αιώνα. To Slim Look του 1961, το οποίο άλλαξε τη μόδα, όπως άλλωστε και το New Look του 1947.

Μπρος και πίσω μαζί: «καθαρό, μίνιμαλ και θετικό. Γιατί πιστεύω ότι πρέπει να δώσουμε μια αισιόδοξη προοπτική στο μέλλον», θα πει η σχεδιάστρια στη Sarah Mower της βρετανικής Vogue. Σακάκια, μικρές καμπαρντίνες, παλτό, φούστες, βερμούδες και φορέματα συνδυάζονται με διαφορετικούς τρόπους σε μια σειρά από αντιθέσεις. Νάιλον και scuba δίπλα στο μαλλί, τη μουσελίνα το βαμβάκι, τα καπιτονέ σε σχήμα Dior. Στις λεπτομέρειες, τα λιοντάρια σε γραφιστική απεικόνιση αλλά και σε παγιέτες, οι στολές των μποξέρ σε χρώματα ζωντανά, τα κρόσια και τα ζωνάκια στη μέση με κάνουν να αναρωτιέμαι αν είναι Dior. Ίσως η εξήγηση (αν οφείλει να υπάρχει εξήγηση), έρχεται από τη σχεδιάστρια: «σιλουέτες φτιαγμένες να λάμψουν στην πίστα, όπως το περίφημο Piper Club της Ρώμης, ένα έμβλημα ελευθερίας, ένα εργαστήριο που πειραματίστηκε με τις τέχνες και τη μόδα χωρίς προκατάληψη προσφέροντας μια μοναδική αίσθηση δημιουργικότητας, όπως το Le Palace στο Παρίσι». Το Υouthquake, ο νεολογισμός της Vreeland στη δεκαετία του '60 για να περιγράψει την επανάσταση των τότε νέων ίσως να μη λέει τίποτα στους νέους του σήμερα, όμως ακουμπάει σ' αυτήν την πασαρέλα- τόμπολα της Κιούρι και του Dior.