Όταν τα μελομακάρονα γίνονται δαχτυλίδι: Η Ηλιάννα Νίτσικα σχεδιάζει φαγώσιμα κοσμήματα

Στον μικροσκοπικό μαγικό κόσμο της Ηλιάννας Νίτσικα, όλα μικραίνουν έτσι ώστε να μπορούν να χωρέσουν στα δάχτυλα ενός χεριού. Η ίδια, σχεδιάζει μινιατούρες φαγητών, γλυκών και ένα σωρό ακόμα αντικειμένων με έμφαση ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Έπειτα τα προσαρμόζει σε κοσμήματα, είτε δαχτυλίδια, βραχιόλια, σκουλαρίκια και κρεμαστά για τον λαιμό! Αν και πέρασε Νοσηλευτική, σπούδασε Μοντάζ και Φωτογραφία και αποφάσισε παράλληλα να επικεντρωθεί στην μεγάλη της αγάπη, τις χειροτεχνίες και τις μινιατούες. Έστησε το εργαστήρι της μέσα στο σπίτι της και έκτοτε ξυπνά με ένα μεγάλο χαμόγελο και ξεκινά την λεπτοδουλειά. Για κάθε μια από τις δημιουργίες της εμπνέεται μεταξύ άλλων από τα αγαπημένα της φαγητά και γλυκά, βάζοντας τα δυνατά της ώστε να μοιάζουν όλα με αληθινές λιχουδιές όχι μόνο στην όψη αλλά και την υφή και την όσφρηση! Έτσι προκείπτουν γυναικεία, ρομαντικά και αξιαγάπητα σχέδια που συνδυάζουν αντικέ στοιχεία, δαντέλα και αντίστοιχο άρωμα. Οι πελάτες της συλλέγουν τα σχεδιά της και τα προσέχουν σαν θυσαυρούς, ενώ την ίδια ώρα στα social media λαμβάνει εκατοντάδες μηνύματα θαυμασμού για τις μινιατούρες της. Πως όμως ξεκίνησαν όλα; Η ίδια μας διηγείται την όμορφη ιστορία της!

«Όλα ξεκίνησαν από το πρώτο μου ταξίδι με τον άντρα μου στο εξωτερικό όταν ήμουν 19 χρονών! Ήμασταν στο Παρίσι και σ'ενα κατάστημα με σουβενίρ βλέπω έναν μαγνήτη ψυγείου με μια πλαστική μπαγκέτα .. εκεί κάτι σκίρτησε μέσα μου. «Θέλω να το φτιάξω αυτό!» είπα και το ‘κανα! Γύρισα σπίτι και ζήτησα από τη μαμά μου 30 ευρώ "δανεικά" για να πάρω πηλό. «Τι έπαθες παιδάκι μου ξαφνικά;» μου απάντησε. «Θέλω να κάνω κάτι.. θα δεις!» της είπα και όντως μετά από αυτή τη μέρα η κακομοίρα τα είδε όλα: Είχα κάνει κατάληψη στο φούρνο της κουζίνας για μήνες, μετά όμως κατάφερα και πήρα το δικό μου φουρνάκι και έπειτα δεν υπήρχε γυρισμός. Εκείνα τα χρόνια δούλευα συνεχώς στον υπολογιστή, έφτιαχνα ψηφιακά άλμπουμ γάμου-βάπτισης, επεξεργαζόμουν φωτογραφίες και βίντεο ανελλιπώς αλλά δεν άντεχα πια να πρέπει να βάζω κάτι στην πρίζα και να κοιτάω μια οθόνη για να δημιουργώ. Οπότε βρήκα τη διέξοδο που αναζητούσα στον πηλό, στη μινιατούρα και στα κοσμήματα!

Εκεί που κάποιοι μπορούν να δουν ένα απλό καθημερινό αντικείμενο , εγώ μπορώ να δω το επόμενο μου σχέδιο! Αντλώ ιδέες από παντού και φυσικά πρώτα απ'όλα από το φαγητό και από τις σχετικές αναμνήσεις που έχω από τα παιδικά μου χρόνια. Προσπαθώ να φτιάχνω σχέδια που κυρίως κάνουν χαρούμενο τον κόσμο, που τα κοιτούν και λάμπουν τα μάτια τους, που όταν τα φορούν λατρεύουν τις φιλοφρονήσεις από τους γύρω τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που έφτιαξα το κολιέ «Δίσκος με μελομακάρονα και κουραμπιέδες» τον Νοέμβρη του 2015. Το κοίταξα ολοκληρωμένο και έκλαψα, ήμουν τόσο περήφανη! Ή τα κοσμήματα παγωτά «Πατούσα-Μπανάνα» το 2016. Θυμαμαι καθαρά και με λεπτομέρεια πότε και πως «γεννήθηκε» κάθε σχέδιό μου γιατί πραγματικά τ'αγαπώ σαν παιδιά μου, γι'αυτό και ποτέ δεν σταματούν να κυκλοφορούν με τα χρόνια. Όσο έχω χέρια και μάτια, θα τα φτιάχνω. Το πρώτο μου χαρακτηριστικό ελληνικό φαγητό-μινιατούρα ήταν το πιτογυράκι μου: Το 2013, την πρώτη χρονιά που έφτιαχνα μινιατούρες το αφεντικό μου στο φωτογραφείο που δούλευα τότε, με προκάλεσε αστειευόμενος να φτιάξω πιτόγυρο. Φυσικά και δεν φανταζόταν ότι θα το κάνω πράξη… Μια εβδομάδα μετά του το έφερα, το είδε και τρελάθηκε! Πολλά χρόνια μετά μεταξύ άλλων έχω φτιάξει από γλυκό βυσσινάκι και χωριάτικη σαλάτα μέχρι πορτοκαλόπιτα και τζατζίκι. Μάλιστα ένας Βρετανός κάποτε έκανε πρόταση γάμου στη μνηστή του που λάτρευε την Ιταλική κουζίνα στη Ρώμη, με δικό μου δαχτυλίδι «Πίτσα»! Του πρότεινα να την φτιάξω μιση-μισή, με αγαπημένα του υλικά και την υπόλοιπη με τα δικά της. Λίγους μήνες μετά μου έστειλαν φωτογραφία του δαχτυλιδιού σ'ένα γυάλινο θόλο στο σπίτι τους. Δε θα το ξεχάσω ποτέ!

Νιώθω ότι το να φτιάχνω κοσμήματα-μινιατούρες είναι η επέκταση του εαυτού μου και τα εργαλεία μου η επέκταση των χεριών μου! Δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω κάτι διαφορετικό. Όσο πιο δύσκολο και πολύπλοκο είναι κάτι τόσο περισσότερο εξιτάρομαι μαζί του και αφιερώνομαι σε αυτό! Κάθε σχέδιο μπορεί να πάρει από μία μόλις ώρα ως και μέρες. Ορισμένα έχουν πολλές φάσεις ψησίματος και για να τελειώσω για παράδειγμα τέσσερα τεμάχια θα ξεκινήσω τη Δευτέρα και θα ολοκληρωθούν την Τετάρτη. Είναι τόσα πολλά τα σχεδία μου και τόσες διαφορετικές οι μέθοδοι που ακολουθώ στο καθένα που δεν μπορώ να ορίσω καν το μέσο όρο χρόνου ολοκλήρωσης τους.

Το να έχω επιχείρηση-εργαστήριο στο σπίτι είναι και ευχή και… κατάρα. Από τη μία είναι φανταστικό να μπορείς να ξυπνάς και να είσαι κατευθείαν στη δουλειά, από την άλλη είναι πανεύκολο να χάσεις την μπάλα και να μην αντιληφθείς ότι δουλεύεις παραπάνω από όσο πρέπει ή αντέχεις. Ευτυχώς μετά από σχεδόν δέκα χρόνια ενασχόλησης μου με το αντικείμενο έχω καταφέρει να βρω τις ισορροπίες μου και να κρατάω τα ωράρια μου σταθερά, αν και πολλές φορές νιώθω την ορμή να ξαναχωθώ μέσα στο δωματιάκι και να ξεκινήσω κάτι καινούργιο, κι ας έχω «σχολάσει».

Τα social media με βοήθησαν να ξεκινήσω και όχι μόνο. Το Facebook πίσω στο μακρινό 2013 ήταν ακόμα πολύ μουδιασμένο σχετικά με τις ηλεκτρονικές αγορές. Οι φίλες μου με παρότρυναν να κάνω μια σελίδα εκεί για ν' ανεβάζω ο,τι φτιάχνω και παράλληλα βοήθησε πολύ η ενασχόληση μου με το αντικείμενο της φωτογραφίας-γραφιστικής που αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι των διαδικτυακών πωλήσεων. Εφόσον δεν έχω ακόμα κάποιο φυσικό κατάστημα , δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τα social media. Με βοηθούν πέρα από το να προωθώ ο,τι φτιάχνω, να κρατάω επαφή με όλους τους ανθρώπους που ακολουθούν την πορεία μου και ενδιαφέρονται να δουν τι καινούργιο θα φτιάξω. Αυτό που ίσως δεν ξέρει ο κόσμος είναι το πόσο δύσκολο είναι να διατηρηθούν οι αριθμοί, το να ποστάρεις συστηματικά, να φωτογραφίζεις, να μοντάρεις, ν’ απαντάς στα σχόλια και στα μηνύματα, ιδιαίτερα αν όλα τα κάνεις μόνη σου.

Αυτό που ονειρεύομαι για το μέλλον είναι να εδραιώσω καλύτερα την επιχείρηση μου, να μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις και τα έξοδά μου χωρίς ανασφάλειες και φόβο και κυρίως χωρίς να βασίζομαι μόνο στις σεζόν των εορτών. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις ένα σταθερό εισόδημα κάνοντας αυτό που κάνω. Θέλω να βελτιώσω το e-shop μου, να το μεταγλωττίσω στ' αγγλικά και να μπορέσω κάποια στιγμή ν' ανοίξω το δικό μου παραμυθένιο μαγαζάκι! Μπορεί να φαντάζει ουτοπικό όλο αυτό και πολλές φορές νιώθω πως αποκλείεται να το καταφέρω .. αλλά κάθε φορά που πελαγώνω και φοβάμαι, κλείνω τα μάτια και θυμάμαι αυτό το 19χρονο κοριτσάκι που κατάφερε από τα δανεικά 30 ευρώ που της έδωσε η μαμά της, να γίνει αυτό που ονειρευόταν: Χαρούμενη κάνοντας αυτό που αγαπάει!»

Παρακάτω ακολουθούν κάποια από τα πανέμορφα δείγματα δουλειάς της Ηλιάννας ενώ περισσότερες πληροφορίες μπορεί να βρει κανείς εδώ.