Τα skinny μοντέλα κάνουν δυναμικό comeback

Nα τι χρειάζεται να ξέρεις για τα fashion weeks που πραγματοποιούνται αυτή τη στιγμή ανά τον κόσμο:

Οι οίκοι Prada και Tom Ford φέρνουν το παρελθόν στο παρόν με nostalgia συλλογές. Ο οίκος Fendi κατάφερε να τραβήξει την προσοχή με τα ρούχα του αυτήν τη φορά, και όχι με τις τσάντες του. Η Burberry προσπάθησε να κάνει rebranding χωρίς όμως τα σχέδιά της να έχουν ιδιαίτερο βάθος. Και αυτό που παρατηρήθηκε στα περισσότερα (σε όλα, μα όλα τα) shows είναι πως τα υπερβολικά αδύνατα μοντέλα είναι και πάλι στη μόδα…  

Παραδοσιακά, η υψηλή ραπτική έχει συμβάλει στη φετιχοποίηση ενός αρρωστημένα λεπτού σώματος. Φυσικά, το 2010, ήταν μια χρονιά αμφισβήτησης του status quo απέναντι στην εμμονή με τα λεπτά και τέλεια σώματα ανοίγοντας την πόρτα σε ομάδες που μέχρι τότε δεν εκπροσωπούνταν από κανέναν οίκο – εκτός της Benetton (η οποία όμως δεν κάνει υψηλή ραπτική). Η δεκαετία που ακολούθησε, έφερε ραγδαίες κοινωνικές μεταστροφές στις οποίες ο χώρος της μόδας δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ζητηθεί από τη βιομηχανία της μόδας να αμφισβητήσει τον εαυτό της και να επαναπροσδιοριστεί μέσα από τα κοινωνικά αιτήματα για συμπερίληψη. Το μήνυμα ήταν και παραμένει απλό: Όλοι φοράμε ρούχα, όλους μάς αφορά η μόδα και θέλω να δω το ρούχο πάνω σε κάποιον που να με αντιπροσωπεύει κι όχι αποκλειστικά σε ένα μοντέλο 45 κιλά και 1.85… Στόχος των brands μέχρι τότε ήταν να πουλήσουν μια πολυτελή φαντασίωση και ξαφνικά τους ζητήθηκε να πουλήσουν την πραγματικότητα. Η Gen Z απαίτησε να αναγνωριστούν παράγοντες όπως η φυλή, το φύλο, το βάρος, το ύψος, η αναπηρία.

Όλα αυτά φυσικά μέχρι χτες. Από τα περσινά fashion weeks μέχρι σήμερα πολλά όλα έχουν αλλάξει. - και μεταξύ μας, δεν άνοιξε ρουθούνι. Η επανάσταση έγινε, νικήσαμε, τέλος, τώρα ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο. Και έτσι, φέτος όλοι οι οίκοι στην πλειοψηφία τους με ελάχιστες εξαιρέσεις (Chanel-Moschino) παρουσίασαν εντυπωσιακές συλλογές χρησιμοποιώντας one size μοντέλα και πιο συγκεκριμένα τα πολύ (πολύ) αδύνατα.

Το σύνηθες νούμερο που φοράει ένα μοντέλο είναι 0 ή 2 τη στιγμή που η μέση Αμερικανίδα φοράει 16. Στον απόηχο της καραντίνας άρχισε να εκπροσωπείται στην πασαρέλα ένα ευρύτερο φάσμα σωματότυπων και plus size μοντέλα όπως οι Ashley Graham και Paloma Elsesser (που φοράνε νούμερο 12) που άρχισαν να απολαμβάνουν τους προβολείς του μαγικού κόσμου της μόδας. Φέτος κανένα μοντέλο στην κατηγορία plus size δεν περπάτησαν στις επιδείξεις των πιο γνωστών ονομάτων της υψηλής ραπτικής συμπεριλαμβανομένων των Saint Laurent, Louis Vuitton, Dior, Fendi, Gucci, Prada και Moschino.

Mειώθηκε ο αριθμός των medium και plus size μοντέλων που συμμετείχαν σε επιδείξεις μόδας 

Σύμφωνα με στοιχεία που συγκεντρώθηκαν στις εβδομάδες μόδας για τις fall – winter συλλογές την άνοιξη που μας πέρασε από τη μηχανή αναζήτησης μόδας Tagwalk, ο συνολικός αριθμός μοντέλων medium ή plus size που συμμετείχαν σε επιδείξεις μειώθηκε κατά 24%. Μόνο 68 brands περιελάμβαναν ένα μοντέλο από οποιαδήποτε κατηγορία, σε σύγκριση με τα 90 brands της περασμένη σεζόν. Για την ιστορία, μια τυπική επίδειξη πασαρέλας έχει 50 έως 75 looks.

Από τη δεκαετία του 1940 μέχρι και τις μέρες μας, η μόδα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ψυχική και σωματική υγεία μεγάλου αριθμού γυναικών. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, αρχές της δεκαετίας του 1950, η γυναίκα έπρεπε να έχει καμπύλες όπως τα μοντέλα Sabine and Janet Stevenson και οι ηθοποιοί Marilyn Monroe και Brigitte Bardot. Ο κορσές και τα μυτερά επιθέματα στο στήθος ήταν απαραίτητα στη γυναικεία γκαρνταρόμπα.

Στα 60s και 70s έγινε μια τεράστια στροφή της μόδας όπου μεσουράνησαν μοντέλα όπως η Βρετανή Twiggy που είχε μακριά λεπτά πόδια για να μπορεί να φοράει τις μίνι φούστες που έγιναν must εκείνη την εποχή ενώ το physique της ήταν σχεδόν εφηβικό.

Η δεκαετία του 1980 δημιούργησε μια καινούργια κατηγορία μοντέλων, τα super models. Με λίγα λόγια, από τις ιδανικές, οι ιδανικότερες! Naomi Campbell, Linda Evangelista, Claudia Schiffer, Cindy Crawford γίνονται οι σούπερ σταρ στον χώρο της μόδας και κάθε οίκος υψηλής ραπτικής τις είχε στα shows του. Εκείνες έκαναν για πρώτη φορά το modeling επάγγελμα και όχι έναν τρόπο να βγάζουν οι γυναίκες το χαρτζιλίκι τους. Sex symbols της εποχής, η κάθε μία τους παρουσίαζε ένα δυνατό και υγιές αλλά παρόλα αυτά, μη ρεαλιστικό σώμα που κάθε γυναίκα εκείνης της εποχής λαχταρούσε.   

Η μόδα έπιασε πάτο όταν στα τέλη των 90s και στην αυγή των 00s καθώς έφερε στο προσκήνιο το heroin chic με βασική εκπρόσωπο την Kate Moss. Το πρόβλημα μάλιστα ήταν τόσο μεγάλο που ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος Bill Clinton είχε πει: «Οι εικόνες που παρουσιάζονται τα τελευταία χρόνια στον χώρο της μόδας κάνουν την εξάρτηση (σ.σ. από ουσίες) να μοιάζει glamorous και sexy. Αυτό είναι επικίνδυνο και πρέπει να σταματήσει». Η γενιά μας μεγάλωσε με εξώφυλλα του τύπου «Nothing tastes as good as skinny».

Τα σημερινά μοντέλα έχουν ένα υψηλό celebrity status με τις Kendall Jenner, Bella και Gigi Hadid να ηγούνται της κούρσας. Στην εξίσωση πρέπει να προσθέσουμε και τα social media καθώς κάθε ένα από τα σημερινά μοντέλα έχει εκατομμύρια followers και ασκεί τρομερή επιρροή στο τι αποτελεί πρότυπο θηλυκότητας στη σημερινή κοινωνία. Αν και τα σημερινά μοντέλα έχουν πιο σμιλεμένο κορμί και πιο «υγιή» όψη, είναι ολοφάνερο πως στις πασαρέλες δεν χωράει η ποικιλομορφία.

Η pop κουλτούρα φυσικά έπαιξε κι εκείνη εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην εμπέδωση ενός «ιδανικού σώματος» το οποίο οπτικοποιείται με τα μοντέλα. Εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, δύο από τα μεγαλύτερα προβλήματα ψυχικής υγείας σύμφωνα με έρευνες του Woman Studies International Forum, είναι η νευρική ανορεξία και η βουλιμία. Το πρόβλημα –που συναντάται κυρίως σε εφηβικές ηλικίες–  έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε η Γαλλία να αναγκαστεί να επιβάλλει το 2017 έναν  νόμο που απαγόρεψε στους οίκους να χρησιμοποιούν μοντέλα που δεν είχαν υγιές παρουσιαστικό.

Και φτάνοντας στο 2023, οι γυναίκες έκαναν τη δεύτερη επανάστασή τους με κινήματα όπως το me too, το body positivity ενώ ταυτόχρονα παρακολουθήσαμε την αποκαθήλωση των προτύπων. Η αντίδραση της βιομηχανίας της μόδας ήταν να μας κάνει για λίγα χρόνια «πατ- πατ» στην πλάτη, θεοποιώντας το diversity και προσθέτοντας μοντέλα plus –size, κοντά, ψηλά, με δερματικές ή σωματικές παθήσεις ή με αναπηρία χρυσώνοντας το χάπι μας,  με την προοπτική πως κάποια στιγμή θα σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για τέτοια θέματα, ψιθυρίζοντάς μας στο αυτί «δεν θα γίνεις ποτέ τέλεια»…