Σέρο Αμπραχαμιάν: Το αγόρι που η Θεσσαλονίκη δεν θα ξεχάσει ποτέ

Τον Ιούλιο του 1983 το καντήλι του Σέρο Αμπραχαμιάν έπαψε να καίει. Το τρομερό παιδί της θεσσαλονικιώτικης μόδας, γιος του ποδοσφαιριστή του Άρη Βαχάκν Αμπραχαμιάν (μέλος της ομάδας που κέρδισε το πρωτάθλημα του 1946), έσβησε στα τριάντα τρία του από AIDS, στο νοσοκομείο Μεμόριαλ της Νέας Υόρκης. Οι εποχές ήταν άγριες, η ασθένεια μαχαίρωνε στα μουλωχτά. Κοκέτης και φιλάρεσκος, ο Σέρο Αμπραχαμιάν αποσύρθηκε, χωρίς κανένας στη Θεσσαλονίκη να τον δει να εκφυλίζεται και να καταρρέει. Αιωνία του, στο συλλογικό μνημονικό της πόλης ο Σέρο με τα σγουρά μαλλιά και το γκλίτερ παραμένει για πάντα νέος. 

Είχαμε ένα γλυκό γεια, γνωριστήκαμε στο Berlin (ο Όσκαρ Γουάιλντ ζει, σκέφτηκα όταν κάναμε χειραψία), και τακτικά στο Basement της Ικτίνου και το Sante του Κίκη στη Μητροπόλεως. Ήταν χωριό τότε η Θεσσαλονίκη, μια νύχτα στο Μπανάλ του Ηρακλή Δούκα, τον θυμάμαι να χορεύει, με Ιόλα και Μάνο Χατζιδάκι να του χτυπούν παλαμάκια, την πρώτη, δε, φορά που πήγα στο Σπιτάκι της Καλλιθέας, τον πέτυχα να χορεύει το Sunshine Day των Osibisa με μια χάρη μοναδική. 

Σήμερα ο Σέρο θα ήταν εβδομήντα έξι χρονών. Το ατελιέ του με σήμα τον ίδιο, σκιτσαρισμένο από τον Γιάννη Τσαρούχη (τα μαλλιά του ήταν πλεγμένα στο κεφάλι σαν πλοκάμια μέδουσας, 15 χρόνια πριν λανσαριστεί η Μέδουσα του Βερσάτσε, και το σχέδιο παράπεμπε σε αρχαίο κούρο), βρισκόταν στο νούμερο 33 της Λεωφόρου Νίκης, τον χειμώνα, όταν βόλταρε στην Τσιμισκή με τις βιζόν γούνες, ήταν φτυστός ο Φρέντι Μέρκιουρι με το μουστάκι και το αυτοκρατορικό βάδισμα, λες και έριχνε γυροβολιά σε πασαρέλα. Αν και τα καλοκαίρια με τις πουκαμίσες, τα κολιέ και τα χαϊμαλιά, ο Αμπραχαμιάν άνετα περνούσε για δίδυμος αδελφός του Μαρκ Μπόλαν των T. Rex. Ακόμα και για ενδυματολόγο τον Roxy Music της εποχής Μπράιαν Ίνο μπορούσες να τον περάσεις, ήταν τόσο εκκεντρικός, ήταν τόσο μοναδικός, ήταν τόσο Σέρο. 

Η Θεσσαλονίκη τον προσκυνούσε. Διόρθωση: Το σωστό είναι πως όλη η Ελλάδα τον προσκυνούσε, ο Μόραλης, η Μελίνα, ο Τσεκλένης, ο Μπίλι Μπο υποκλίνονταν στον μοντελίστ (έτσι τους αποκαλούσαν τότε τους σχεδιαστές), που τα ρούχα του απείχαν παρασάγγας από ό,τι έκαναν οι συνομοταξίτες του. Σπουδαγμένος εν Παριζιέν, αλλά και με θητεία στην Αμερική, όπου κι εκεί σχεδίασε ένα φεγγάρι μέχρι να επιστρέψει στην Ευρώπη και από εκεί πίσω στη Θεσσαλονίκη, ο Αμπραχαμιάν, όταν επέστρεψε το 1978, σπρένταρε μια μόδα που έμοιαζε λες και έπεσε στην πόλη αστεροειδής. Το αθλητικό λουκ που σχεδίασε ήταν αδύνατον να φορεθεί από τον κατοστάρη δρομέα τότε Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, το φαντεζί στιλ Σέρο ταίριαζε πιο πολύ σε αγόρια που έβαλαν το σορτσάκι, το φανελάκι και τα αθλητικά τους, όχι για να κάνουν προπόνηση στο Καυταντζόγλειο, αλλά για να ιδρώσουν σε μια σάουνα. Ντίσκο και μια παραδοχή: Ποτέ ξανά η Θεσσαλονίκη δε γέννησε τέτοια μορφή τρία σε ένα, κοσμοπολίτη, style icon και μέγα σχεδιαστή. Αιωνία του.