Όλοι υιοθετούμε κάποιου είδους στολή, όταν έχουμε δουλειά-γραφείου-με-ωράριο, εξωτερικές εργασίες αλλά και στις εργασίες εντός σπιτιού.
Τα ρούχα που φοράμε όταν θέλουμε να είμαστε άνετα στο γραφείο, στις εξωτερικές εργασίες και στο σπίτι.
Η σκηνοθέτρια Αντουανέττα Αγγελίδου με έβαλε σε σκέψεις ένα βράδυ σε φιλικό τραπέζι, όταν μου είπε, «Φοράς το τζιν και το μπλουζάκι σου σαν στολή!» Είναι αλήθεια: έχω πολλά τζιν παντελόνια, και πολλά μπλουζάκια, ρούχα τα οποία συνδυάζω αναμεταξύ τους. Κάποια μπλουζάκια ταιριάζουν μόνο με συγκεκριμένα τζιν, κάποια είναι πολύ ζεστά ή πολύ δροσερά, κάποια έχουν λιώσει οπότε τα κρατάω για ειδικές περιπτώσεις, δηλαδή για μέρη στα οποία δεν θα με δει κόσμος αλλά δεν είναι και ντιπ μπουντρούμια.
Όταν ο καιρός είναι καλός, αντικαθιστώ τα μπλουζάκια με πουκάμισα, κι όταν είναι κακός, με διπλά ή τριπλά μπλουζάκια, τουλάχιστον ένα από τα οποία είναι μάλλινο, ή και εντελώς πουλόβερ. Όλα αυτά τα ρούχα, τα φοράω με μποτάκια το χειμώνα, με αθλητικά και σαγιονάρες το καλοκαίρι… Αλλά η βασική μου «στολή», αυτή που ανακοινώνει «Βγαίνω από το σπίτι!» είναι όπως την περιέγραψα, στάνταρ – η έφηβη κόρη μου θα την αποκαλούσε «βαρετή»… και είναι πράγματι βαρετή. Απλώς είναι επίσης και βολική.
Το τζιν έχει τσέπες για λεφτά, κάρτες, χαρτομάντηλα, κινητό, είναι εύκολο, ανεβοκατεβαίνει ΜΜΜ, κάθεται σε πεζουλάκια να συζητήσει, σκαρφαλώνει άλλα πεζουλάκια άμα λάχει, δεν φωνάζει όταν πέσει απάνω του τσάι/καφές/μπίρα, και πλένεται εύκολα. Τα μισά τζιν που φοράω ήταν κάποτε του ανιψιού μου Κωστή, της ανιψιάς μου Αθηνάς, και των γιών μου Πέτρου και Παναγιώτη – τους ήταν μεγάλα ή μικρά, τα βαρέθηκαν, βγήκαν εκτός μόδας, τέλος πάντων με συνοπτικές διαδικασίες (=σακούλες Σκλαβενίτη) τα παρέλαβα εγώ.
Κάποια από αυτά, τα σκούρα, είναι «καλά», που σημαίνει ότι με ένα παλτό ή σακάκι της προκοπής από πάνω, με ένα μποτάκι της ακόμα πιο προκοπής από κάτω, φτάνουν μέχρι και σε πρεμιέρες ασχολίαστα. Αν και, ποσώς με ενδιαφέρει ο σχολιασμός της στολής μου – τα πράγματα έχουν αλλάξει, στις πρεμιέρες ο κόσμος σήμερα είναι τόσο χαλαρός που πάει μέχρι και με βερμούδες, οι «γούνες», οι πολύ καλοντυμένες κυρίες (με γούνες) κάθονται μόνο στην πρώτη σειρά, σημασία έχει το έργο και να είμαστε καλά στην υγεία μας και όχι τι φοράει ο θεατής, κλπ κλπ.
Όλοι υιοθετούμε κάποιου είδους στολή, όταν έχουμε δουλειά-γραφείου-με-ωράριο, εξωτερικές εργασίες αλλά και στις εργασίες εντός σπιτιού: οι φόρμες τάχαμου γυμναστικής, τα φούτερ, οι σαγιονάρες-με-κάλτσες, ήταν οι κατεξοχήν στολές μας στη διάρκεια του κωρονοιού, όταν δουλεύαμε ή δεν δουλεύαμε μέσα από το σπίτι. Στα χρόνια των περιοδικών, ‘80ς-‘90ς, επειδή ήταν μαζί και οι δεκαετίες κατά τις οποίες κυριαρχούσε η «δουλειά γραφείου» στην Ελλάδα, η καθημερινή στολή έπρεπε να είναι καθαρή και σιδερωμένη – όχι τόσο στα περιοδικά, όπου φοράγαμε ντεκοντρακτέ και ιδιόρρυθμα ρούχα επειδή μας έπαιρνε (πάντα ασιδέρωτα, σχεδόν πάντα ημι-καθαρά, γιατί ήμασταν νέοι και πολύ εναλλακτικοί, επίσης κανένας μας δεν είχε σίδερο στο σπίτι…) Οι δουλειές γραφείου, οι σοβαρές, αυτές με τα λεφτά, ήθελαν κοστούμι για τα αγόρια, ταγιέρ με φούστα ή παντελόνι για τα κορίτσια, άρα άλλου είδους στολές.
Θυμάμαι να μου φαίνεται παράξενο που η συγγραφέας Ζυράννα Ζατέλη φορούσε, και φοράει ακόμα μόνον μωβ ρούχα – είχα μαρτυρίες φίλων μου ότι έβαφε με τα χεράκια της σε λεκάνη κάτι άσπρα και μπεζ πουκαμίσες μέχρι να πάρουν την σωστή μωβ απόχρωση που ήθελε. Μετά, μεγαλώνοντας, έπαψε να μου φαίνεται παράξενο, αντίθετα μου μοιάζει μια χαρά ιδιορρυθμία, από αυτές που έχουμε όλοι, απλώς χρωματική: κι εγώ φοράω κυρίως τζιν παντελόνια, τα προτιμάω, μου αρέσει το χρώμα, η υφή του υφάσματος, τα φερμουάρ, τα κουμπιά, οι τσέπες, τα πάντα γύρω από ένα τυχαίο τζιν παντελόνι.
Η Ζυράννα φοράει μωβ, εγώ φοράω τζιν, η Αντουανέττα φοράει κυρίως μαύρα ρούχα, η Ολγα Μαλέα φοράει φλισάκια με φερμουάρ στο γιακά, όλες οι φίλες μου κι οι φίλοι μου διαλέγουν χρώματα, υφάσματα και υλικά που προτιμάνε… Γιατί αυτά που μας βολεύουν σε βαθμό στολής, είναι αυτά με τα οποία αισθανόμαστε, εκτός από ντυμένοι, και ασφαλείς. Βγαίνοντας στον έξω κόσμο θέλουμε να είμαστε καλυμμένοι, σωματικά αλλά κυρίως ψυχολογικά.
Κι αν σας φαίνεται κουλό αυτό, φέρτε στο μυαλό σας τι ρούχα και αξεσουάρ διαλέγετε να φορέσετε μια μέρα που έχετε κάποια σοβαρή συνάντηση, επαγγελματική ή προσωπική. Δεν θέλετε να ξεπαγιάσετε, οπότε πρέπει να είναι κάτι σχετικά ζεστό, αν και όχι τόσο ζεστό ώστε να ιδρώσετε. Δεν θέλετε να σας τσιμπάει το ρούχο, ούτε να σας σφίγγει στις μασχάλες. Δεν θέλετε να σας πιέζει το στομάχι, έχετε που έχετε άγχος, θα ζουλιέστε πάνω στη συνάντηση και δε λέει. Το χρώμα δεν μπορεί να βγάζει μάτι, αν είναι επαγγελματική συνάντηση, ούτε να ψιθυρίζει «τα’ χω κάνει απάνω μου από τον πανικό». Δεν θέλετε να είναι διαφανές, συνθετικό, προκλητικό, συντηρητικό, παπαδίστικο, σι-θρου, φθαρμένο, διαλυμένο, μπαλωμένο, λεκιασμένο, παλιό, αλλά ούτε και τόσο καινούργιο που να του κρέμονται οι ετικέτες. Θέλετε κάτι που να σας εκπροσωπεί, να σας ανακοινώνει με την πρώτη ματιά. Κάτι που ταιριάζει με τον χαρακτήρα σας, που εκφράζει αυτό που είσαστε. Θέλετε κάτι μέσα στο οποίο θα νοιώθετε άνετα στην διάρκεια της σημαντικής συνάντησης. Άρα, μια στολή. Ένα σύνολο που – εγγυημένα, δοκιμασμένα – δεν θα σας δημιουργήσει προβλήματα. Θα είναι επάνω σας, μαζί σας, θα σας συνοδεύει με κάποια τρυφερότητα. Την τρυφερότητα του δοκιμασμένου ρούχου, που κάνει τη δουλίτσα του διακριτικά, και σας αφήνει να κάνετε κι εσείς τη δική σας.
Με ρίζες από τα ’80s και ’90s, αποτελούν το denim κομμάτι που μπορεί να απογειώσει κάθε εμφάνιση, από το πρωί μέχρι το βράδυ
Όταν βρέχει, φοράω τρακτερωτές μπότες – έχουμε ίδιες η Βαλέρια Χριστοδουλίδου, η Γαλήνη Τσεβά κι εγώ, τις αποκαλούμε «μπότες-μας» γιατί τις αγοράσαμε παρέα από τον «Σπηλιόπουλο Μπεστ-μπάι» ως ευρήματα περασμένης σεζόν, πριν πολλά χρόνια. Οι μπότες-μας αποτελούν βασικό κομμάτι της στολής βροχερής μέρας, μαζί με κολάν και μακρύ πουλόβερ ή κολάν και μαύρη φούστα με πουλόβερ από πάνω. Είναι κι αυτό στολή, απλώς μόνον για βροχή, γιατί η φούστα δεν έχει τσέπες, δεν έχω πού να χώσω μια τυρόπιτα, αν προκύψει ανάγκη.
Ακόμα κι αν εσείς που διαβάζετε είστε εξαντρίκ άτομο, αν ντύνεστε με εντελώς διαφορετικό τρόπο κάθε μέρα, βρέξει-χιονίσει… σίγουρα έχετε αντίστοιχες ή ανάλογες στολές. Σίγουρα σκέφτεστε «τι να βάλω γμτη μου;» όταν εκκρεμεί το σημαντικό ραντεβού σας. Και σχεδόν σίγουρα καταφεύγετε στο δοκιμασμένο, άνετο σύνολο εμπιστοσύνης, αυτό που σας έχει βγάλει ασπροπρόσωπες/ους κι άλλες φορές, σε άλλα σημαντικά ραντεβού. Χωρίς να σας σφίγγει πουθενά, και κάνοντάς σας να αισθάνεστε, κυριολεκτικά, μια χαρά μέσα στα ρούχα σας…
Τα πιο διαβασμένα άρθρα του Look μια φορά την εβδομάδα στο mail σου! Εγγράψου εδώ >>>
Από τα λευκά του Γουίμπλεντον μέχρι τα Swarovski φορέματα της Σαράποβα, μερικές φορές το τένις, πέρα από άθλημα, θυμίζει runway με ρακέτα
