Η Vogue σαν πίνακας

Το Μουσείο Thyssen-Bornemisza παρουσιάζει την έκθεση φωτογραφίας «Η Vogue σαν πίνακας», η οποία περιλαμβάνει περίπου 70 φωτογραφίες εμπνευσμένες από πίνακες, επιλεγμένες από τα αρχεία του περιοδικού Vogue και τις οποίες τράβηξαν μερικά από τα πιο ηχηρά ονόματα στον τομέα της φωτογραφίας τα τελευταία 30 χρόνια.

Οι φωτογραφίες της έκθεσης επιλέχθηκαν με βάση τα εικονογραφικά τους προσόντα. Κάποιες από αυτές θυμίζουν συγκεκριμένους πίνακες και καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Vermeer, Hopper, Millais, Balthus, Van Eyck, Botticelli, Zurbarán, Degas, Sargent, Dalí, Hogarth, Rossetti και Magritte. Κάποιες μιμούνται συγκεκριμένα γένη, για παράδειγμα βρετανικά ομαδικά πορτραίτα του 18ου αιώνα, τα οποία είναι συμβολικά αφηγηματικά ή γυναίκες νεγκλιζέ. Άλλες απεικονίζουν το βασικό θέμα της έκθεσης πιο κυριολεκτικά με ζωγραφισμένα σώματα μοντέλων ή αναπαράγοντας εικονογραφικές υφές, όπως με τα χειροποίητα σχέδια του Nick Knight. Όπως εξηγεί και η επιμελήτρια της έκθεσης Debra Smith, η κατευθυντήρια γραμμή είναι ένα είδος επιβράδυνσης: «Μια α-χρονικότητα στις πόζες του μοντέλου: ένα είδος ψυχικού timelapse όπου όλα είναι πολύ, πολύ ακίνητα».

Η έκθεση έχει δομηθεί γύρω από τα βασικά εικονογραφικά είδη, συμπεριλαμβανομένων των προσωπογραφιών, τοπίων και εσωτερικών χώρων, με αποτέλεσμα η επιρροή της ζωγραφικής στη φωτογραφία να είναι ιδιαίτερα σαφής. Οι επισκέπτες θα σαγηνευτούν από τον Irving Penn μάστερ των καθαρών γραμμών και του εξαίσιου, την Annie Leibovitz είδωλο και επίσημη προσωπογράφο των ειδώλων, τον Peter Lindbergh βετεράνο των ασπρόμαυρων δραματικών εικόνων, τον Paolo Roversi προσωπογράφο αγνότητας, τον Mario Testino, μάστερ του φωτός, τη θεατρικότητα του Tim Walker και τη συναρπαστική δύναμη των Mert Alas και Marcus Piggott, τον Patrick Demarchelier κλασική φιγούρα και πάντα σε ζήτηση, τον Steven Klein με το κινηματογραφικό όραμα για τη φωτογραφία και τη μόδα, τα χρώματα και τον αυθορμητισμό της Sheila Etzner, τον Nick Knight με όλες τις δυνατές του εικόνες, την αναπάντεχη μαγεία του David Sims και της Deborah Turbeville -μια γυναίκα η οποία έχει αιχμαλωτίσει στο φακό της τις ψυχές άλλων γυναικών, το ενδιαφέρον πνεύμα της Camilla Akrans, τον μαγνητισμό του Glen Luchtford, τον Michael Thompson φωτογράφο της ψυχής, τον Erwin Olaf και τη σύγχρονη ματιά του, τον Erwin Blumenfeld οραματιστή και δημιουργό των πιο εμβληματικών εξωφύλλων της Vogue, τον Mariano Vivanco με την θέρμη και την ενέργειά του, τον William Klein φωτογράφο των συναισθημάτων, τη Yelena Yemchuk με το λεπτό σύγχρονο όραμά της, την τέλεια τεχνική του Cecil Beaton, τον Edward Steichen και την τέλεια ισορροπία του μεταξύ μυστηρίου και ομορφιάς, τη λεπτότητα του Clifford Coffin, το πρωτοποριακό όραμα του Horst P. Horst και από τον David Seidner με το παραδοσιακό και ταυτόχρονα σύγχρονο πνεύμα του.

Camilla Akrans, «Γυναίκα Μόνη», 2010

Michael Tompson, «Η Κάρμεν ως Αγία Ιζαμπέλα του Ζουρμπαράν», 2000

Peter Lindbergh,« Ένα τραγουδιστό απόγευμα», 2012

Paolo Roversi, «Στέλλα», Παρίσι 1999