Johnny Depp: Βίος και πολιτεία ενός αντιστάρ

Έχει ταλέντο; Ένα μυαλό που δουλεύει υπερωριακά; Ένστικτο; Φατσάρα; Τύχη; Κονέ; Απρόβλεπτη συμπεριφορά; Βίαιη φύση; Κακό χαρακτήρα; Ίσως τα έχει όλα αυτά και άλλα τόσα. Πριν τα χαστούκια και τις μπουκαλιές στην Άμπερ, ο Τζόνι −όπως όλα τα «κακά παιδιά»− μάς έκανε να αναστενάζουμε. Αν, μετά τις δικαστικές περιπέτειες και όσα ακούστηκαν στις αίθουσες, το είδωλο έφαγε cancel, κι έχει κάπως εκπέσει από τον θρόνο του και από την καρδιά μας, δεν μπορούμε να του αρνηθούμε το γεγονός πως είναι ο μεγαλύτερος σταρ αντιστάρ του σήμερα. Να γιατί. 

- Είναι το πιο περίεργο φρούτο, ο πιο psycho γκόμενος, είναι ο τελευταίος πανκ-ροκ βασιλιάς.

- Highlander: Είναι ο μόνος που επέζησε καλλιτεχνικά από το καστ της σειράς «21 Jump Street» (κάτι πήγε να κάνει και ο Ρίτσαρντ-«Μπούκερ»-Γκριέγκο, αλλά σήμερα είναι σκατά…), καθώς και από όσους έπαιξαν (περίπου 120 ηθοποιοί) σε όλους τους «Εφιάλτες στον δρόμο με τις λεύκες» (σύνολο 8 «Εφιάλτες»)!

- Υπήρξε ανήσυχος, alternative και ψαγμένος από την εφηβεία του, δεν το «γύρισε» μετά. Ας πούμε, όταν οι συνομήλικοί του έκαναν βλακείες, εκείνος διάβαζε το «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας». Μικρή παρένθεση: Από τις σελίδες του αγάπησε τους απόκληρους της κοινωνίας και ενθουσιάστηκε από τα κότσια και το πάθος του Χάντερ Τόμπσον για κοινωνική δικαιοσύνη. Κλείνει η παρένθεση.

- Αγαπάει τη μουσική κι όποιος αγαπά τη μουσική έχει ένα ζενεσεπακουά. Ο Τζόνι στα 12 απέκτησε την πρώτη του κιθάρα. Στα 15 παράτησε το σχολείο για να παίζει σε γκαραζόμπαντες. Με το γκρουπ του, τους Kids, «άνοιξε» τον Ίγκι Ποπ. Θέλησε να ρίξει τα λεφτά που έβγαλε από τον «Εφιάλτη» στην μπάντα του, αλλά δεν πρόλαβε, γιατί μετά έπεσε πολλή δουλειά. Συμμετείχε στον δίσκο «Be Here Now» των Oasis και δημιούργησε νέα μπάντα με το όνομα P.

- Μπαινοβγαίνει σε δραματικούς και κωμικούς ρόλους, είναι ηθοποιός-χαμαιλέοντας. Μοιάζει σατανικά με όλους τους ήρωες που υποδύεται, κυρίως τους «μειονοτικούς». Σαν να είναι πραγματικά τσιγγάνος, ινδιάνος, πειρατής, μέλος του υπόκοσμου, μαφιόζος, εργοστασιάρχης σοκολατοποιός, ακόμα και αστροναύτης (στο περίπου…).

- Αν και στις συνεργασίες του έχει κάποιες σταθερές, είναι ένας αταξινόμητος και μη στερεοτυπικός ηθοποιός. Σε γενικές και ειδικές γραμμές ψάχνει την ειλικρίνεια και την αξιοπρέπεια στην τέχνη. Βέβαια, έπαιξε και σε φόλες, γεγονός που δεν αποτελεί δείγμα κακής κρίσης. Και οι φόλες εντάσσονται στο πλαίσιο των καλλιτεχνικών και προσωπικών του ανακαλύψεων και αποτελούν συνέπεια της προσπάθειάς του να μην επαναλαμβάνεται καλλιτεχνικά. Είναι δουλευταράς και επαγγελματίας (ποτέ δεν ακούστηκε το αντίθετο), κι ας δείχνει ότι δουλεύει για το φαν ή ότι είναι χομπίστας.

- Είναι ωραίος, το ξέρει, αλλά δεν πάτησε ποτέ πάνω στην ομορφάδα του για να πετύχει. Μετά τις πρώτες επιτυχίες, δάρθηκε με όλους τους ατζέντηδες που θέλησαν να τον παρουσιάσουν σαν «κουκλίτσα» και έσπευσε άρον άρον να καταστρέψει την εικόνα του. Σε συνεργασία με τον Τζον Γουότερς («Cry baby») τα κατάφερε. Στη συνέχεια έγινε αναμφισβήτητα ο πιο εικονοκλαστικός ηθοποιός της γενιάς του.

- Τον αγάπησαν θρύλοι του σινεμά, τον φιλοδώρησαν με ανεκτίμητα κειμήλια. Έχει στην κατοχή του τις τυχερές μπότες του Τζέρι Λιούις (του τις έδωσε ο Τζέρι μετά το «Arizona Dream») κι ένα βιβλίο-κειμήλιο με ιατρικές και χειρουργικές εκκεντρικότητες (του το χάρισε ο Τζον Γουότερς). Τα κέρδισε με το σπαθί του. Παρά τον φαινομενικά κλειστό χαρακτήρα του, κάνει φιλίες στενές. Είναι κολλητός, μεταξύ άλλων, του Τέρι Γκίλιαμ και του Τιμ Μπάρτον, αδελφοποιητός με τον συγχωρεμένο Τομ Πέτι, μελετώντας έναν ρόλο (που δεν ανέλαβε ποτέ) έγινε φίλος με τον Τσαρλς Μάνσον, υπήρξε «αδελφός» των Ρίβερ Φίνιξ και Χάντερ Τόμπσον, του οποίου χρηματοδότησε και την κηδεία-υπερπαραγωγή.

- Τζόνι ανίκατε μάχαν: Είναι hot (τι ηλίθια λέξη!), χωρίς να έχει χρησιμοποιήσει ποτέ αισθησιακές ευκολίες. Δεν μπορείς να τον πεις σεξουλιάρη: δεν έχει παίξει σε καμιά αξιομνημόνευτη καυτή σκηνή. Κι όμως, τον λες! Επίσης, έχει γούστο στις γυναίκες: Γουινόνα Ράιντερ, Κέιτ Μος, Βανέσα Παραντί, τα highlights της αισθηματικής του καριέρας.

- Καπνίζει. Κάνει και λέει ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Όταν βαρέθηκε να είναι «αντιπολιτευόμενος» και είδε πως η απόδραση από τα κλισέ και τον αντικαπνιστικό νόμο της Αμερικής είναι ανέφικτη, τα «έχωσε» στην πατρίδα του και μετοίκησε στο Παρίσι.

- Είναι ένας εκκεντρικός κι εξεζητημένος άντρας. Ζει στην κόψη. Είναι σκληραγωγημένος. Ελκύεται από χαρακτήρες που παραβαίνουν και μάχονται το νόμο μέχρι να τον νικήσουν. Την ίδια στιγμή είναι χύμα, είναι η τρέλα, ο χαβαλές, το ταλέντο, η σοφία, η αυτοκαταστροφή, σε συσκευασία του ενός.

- Είναι άλλο καλούπι από τους σταρ της γενιάς του, με μια πιο πλήρη αισθητική πρόταση. Δεν είναι Μπραντ Πιτ, ούτε Τομ Κρουζ. Είναι πιο απαιτητικός από το να αρκεστεί σε ρόλο «χαριτωμένου» και πιο πολυσχιδής από το να κολλήσει με τη σαϊεντολογία. Είναι ο πιο πολυάσχολος ηθοποιός της γενιάς των 80s γιατί και παίζει και τραγουδάει και ασχολείται με τις μπίζνες (βλέπε κλαμπ).

- Είναι αγόρι νουάρ. Είναι άντρας με σασπένς, είναι ο άντρας που αγαπούν οι γυναίκες (και οι γκέι), γιατί δείχνει σκοτεινός, βρομιάρης, παράλογα απελπισμένος (ίσως επειδή δεν γελάει). Σαν να σου λέει πως έχει πονέσει πολύ στο παρελθόν και θα σε κάνει και εσένα να πονέσεις, πως αν επενδύσεις συναισθηματικά πάνω του, θα έχεις κάνει την πιο ατυχή επιλογή. Τον ερωτεύεσαι για να γίνεις η «νοσοκόμα» του. Αλλά έχεις πράξει ορθά;