Lifestyle

Η σχεδιάστρια Λουκία γίνεται βιβλίο

«Πολλές φορές διαλέγω υφάσματα για τον ήχο τους. Ο ταφτάς, ας πούμε, αν τον κουνήσεις κάνει το δικό του ήχο

Look Team | 07.11.2011

«Πολλές φορές διαλέγω υφάσματα για τον ήχο τους. Ο ταφτάς, ας πούμε, αν τον κουνήσεις κάνει το δικό του ήχο. Έτσι, οι φαρδιές φούστες “ακούγονται” όταν τις φοράς. Στα σιωπηλά υφάσματα βάζω 2-3 χάντρες, πολύ κοντά τη μία με την άλλη, ώστε όταν κινούνται,να κάνουν το θόρυβό τους».

Ένα κρύο απόγευμα στα τέλη του 2009, στο ατελιέ της Λουκίας, η δημοσιογράφος Μία Κόλλια τη ρώτησε: «Θα ήθελες να γράψω τη βιογραφία σου;» «Όχι, βέβαια. Ποια είμαι; Η Κοκό Σανέλ;» απάντησε εκείνη.Φυσικά, η βιογραφία γράφτηκε. Και λίγο πριν κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία, σας παρουσιάζουμε μία πρώτη δημοσίευση αποσπασμάτων που έδωσε η ίδια η συγγραφέας για το LOOKmag.

Η Λουκία, γνωστή για την τρυφερή, ρομαντική κομψότητα των ρούχων που σχεδιάζει, αλλά και για τη σεμνότητά της, πείστηκε να βοηθήσει τη Μία να δώσει ένα πανοραμίκ της ελληνικής μόδας «μέσα από γεγονότα της ζωής της» επειδή, πολύ διακριτικά και με ειλικρίνεια, μίλησαν γι’ αυτήν άνθρωποι που τη γνωρίζουν. Ένα βιβλίο με ιστορίες, φωτογραφίες, συναισθήματα και μικρές απολαυστικές λεπτομέρειες, σαν λεπτές, ολόσωστες βελονιές που χρειάζονται για να ραφτεί ένα τέλειο ρούχο.

Φωτό: Νίκος Βαρδακαστάνης

Ο ΕΡΩΤΑΣ

Η Λουκία είναι στην ουσία ένας μοναχικός άνθρωπος. Ανοίγεται αληθινά και λειτουργεί αυθεντικά με πολύ λίγους ανθρώπους. Η Κάτια (Δανδουλάκη) είναι ένας από αυτούς, η Δήμητρα (Παναγοπούλου) ένας άλλος και ο πρώην άντρας της, ο Γιάννης Κούκης, ένας ακόμη. Εκείνοι ίσως και να είναι οι μόνοι που καταλαβαίνουν τι αισθάνεται αληθινά ανά πάσα στιγμή και ποιο ρόλο μπορεί να επιλέγει να υποδυθεί, ανεξαρτήτως του τι δείχνει προς τα έξω. Σε αντίθεση λοιπόν με το συναισθηματικό της κόσμο, έναν κόσμο ανασφαλή από όπου κάτι λείπει πάντα –κι αυτό είναι μάλλον το γονεϊκό χάδι–, ο ερωτικός της κόσμος υπήρξε πλήρης και σε αυτό τον τομέα τουλάχιστον ισχυρίζεται πως νιώθει χορτασμένη. Γενικά, ερωτευόταν πολύ έντονα αλλά για λίγο. «Φούσκωνε - ξεφούσκωνε», όπως χαρακτηριστικά επαναλαμβάνει, παθιαζόταν πολύ αλλά της περνούσε σύντομα. Πάντως, στις δύο σημαντικότερες σχέσεις της ζωής της, τα έδωσε όλα χωρίς δεύτερη σκέψη...

Στο κρεβάτι του κτήματος, ένα φωτιστικό κρέμεται από το ταβάνι μέχρι πολύ χαμηλά, ακουμπά σχεδόν το δεύτερο μαξιλάρι στο κρεβάτι της, το διπλανό δηλαδή από το δικό της. Είναι σαν να καταλαμβάνει τη θέση του άνδρα που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει στη ζωή της. «Μου αρέσει έτσι όπως πέφτει χαμηλά και τόσο κοντά μου. Έπειτα, ναι, είναι αλήθεια ότι καταλαμβάνει τη θέση ενός άντρα και καθιστά σαφές ότι δεν χωράει κάποιος εδώ. Τελειώσαμε με αυτό το αστείο, τον έρωτα δηλαδή».

ΤΟ ΑΤΕΛΙΕ

Μούσα πολλών στο παρελθόν, αλλά και σήμερα, η Μάρα Δεσπύρη κοσμεί την είσοδο του ατελιέ της Λουκίας. Στην τεράστια φωτογραφία που βλέπεις μπαίνοντας είναι εκείνη: το μοντέλο, η καλλιτεχνική διευθύντρια και σύμβουλος, η φωτογράφος… Η πολυτάλαντη αυτή γυναίκα είναι με κάθε τρόπο ζωτικό κομμάτι του παζλ της ελληνικής μόδας. Με την ιδιότητα της φωτογράφου χαρίζει στο βιβλίο δύο ατμοσφαιρικές και ερωτικές, πάντα, εικόνες της, με πρωταγωνιστές φυσικά τα ρούχα της Λουκίας.«Λατρεύω το άσπρο. Όταν χρησιμοποιώ χρωματιστά υφάσματα τα σκεπάζω συνήθως με ένα ολομέταξο τούλι».

Φωτό Μάρα Δεσύπρη, Styling Νικόλας Γεωργίου

ΤΟ ΚΤΗΜΑ

Το σπίτι της στην Εύβοια και αυτό το περίφημο κτήμα που ονομάζει «αμπέλια» είναι σίγουρα ο παράδεισός της. Εκεί απομονώνεται από τον κόσμο, εκεί κρύβεται στις λύπες, εκεί αφήνεται στις μεγάλες χαρές. Εκεί χαλαρώνει, παραδίδεται στα χρώματα και στις μυρωδιές της φύσης, εκεί έχει την πολυτέλεια να χάνεται στις σκέψεις της. Μετά το σπίτι της Ύδρας, το οποίο πούλησε, ήρθε αυτό το καταφύγιο για να την αγκαλιάσει. Εκεί τα περισσότερα σαββατοκύριακα πήγαινε μαζί με τη θεία της, Μαρία Μπέικου. Είχα την τύχη να βρεθώ κι εγώ εκεί όσο η Μαρία ήταν ακόμη στη ζωή: ατελείωτες συζητήσεις και γέλια, με φαγητό από τη γη του κτήματος και κρασάκι, κάτω από τις φυλλωσιές ή μπροστά στο τζάκι.

«Ο πρώην άντρας μου, ο Γιάννης, κατάγεται από εδώ και μάλιστα από οικογένεια γιατρών, που σημαίνει ότι κατά κάποιον τρόπο οι δικοί του ήταν προύχοντες στην περιοχή. Τους ανήκε μια μεγάλη έκταση, μέσα στην οποία είναι και το δικό του πατρικό, αλλά και το κτήμα που αργότερα θα γινόταν δικό μου. Ερχόμασταν εδώ από την αρχή της σχέσης μας: από την πρώτη στιγμή λάτρεψα τόσο πολύ αυτό τον τόπο, σε βαθμό που κάποτε, γελώντας, του είχα πει ότι θα τον είχα χωρίσει αν δεν είχε αυτό το κτήμα. (…) Οι πιο ενδιαφέρουσες εικόνες μού έρχονται στο νου πριν από τον ύπνο ή όταν κάνω βόλτες στο κτήμα. Για μένα, δεν υφίσταται δουλειά στο γραφείο, αυτό που λένε κάποιοι ότι “ο σχεδιαστής στο σχεδιαστήριό του συγκεντρώνεται” – εγώ σπανίως θα κάνω εκεί σκίτσα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πώς “έχτισα” τα κοστούμια για τη θεατρική παράσταση “Ο αρχοντοχωριάτης” που ανέβασε ο Γιώργος Μεσσάλας. Παιδευόμουν λοιπόν για μέρες, διότι είχα αποφασίσει ότι δεν ήθελα να αναπαράγω το βαρύ στιλ των βελούδινων ρούχων του κλασικού Μολιέρου, ειδικά μάλιστα όταν η παράσταση θα παιζόταν καλοκαίρι, όμως δεν μπορούσα να βρω την εναλλακτική λύση. Μια μέρα που έκανα ποδήλατο στο κτήμα, πέρασε από μπροστά μου ένα κύριος με ένα καρότσι που πουλούσε γρανίτες. Το κοιτούσα αποσβολωμένη, και το βρήκα! Τα έκανα όλα πολύ καλοκαιρινά, φρέσκα και χρωματιστά σαν γρανίτες!»

Ο αρχιτέκτονας και πρώην άνδρας της, Γιάννης Κούκης, που φυσικάέχτισε το σπίτι, γνώριζε πως η ιδιοκτήτρια θαεπιθυμούσε πολλά παράθυρα στο σαλόνι. Και της τα έδωσε.

ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ

«Η Λουκία είναι ένας άνθρωπος που ξεχωρίζει, γιατί καταφέρνει να ανθίζει τις ευλογίες που της χάρισε ο Θεός. Είναι άνθρωπος που ανήκει στην Τέχνη – ούτε καν στην Υψηλή Ραπτική με τη στενή έννοια του όρου, αλλά εκεί όπου έχει θέση η ποίηση, η ζωγραφική, η μουσική. Κάτω από αυτό το πρίσμα δημιουργεί. Είναι ένας καλλιτέχνης με φαντασία. (…) Η Λουκία θα κάνει ένα δώρο στην ελληνική μόδα, αν βγάλει πρετ-α-πορτέ σειρές. Έβλεπε η Μελίνα τα πιο απλά ρούχα της, και μου έλεγε με τη γνωστή θεατρικότητά της: “Δεν υπάρχουν αυτά τα ρούχα πουθενά. Γιατί δεν κάνει και μία πρωινή σειρά, να ντυνόμαστε κάθε μέρα;” (…) Όποτε μου φτιάχνει ρούχα για το θέατρο καταρχήν γελάω πάρα πολύ, γιατί, όταν τα δοκιμάζω στο ατελιέ της, αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο θα καταφέρνω μόνη μου να βάζω και να βγάζω μέσα σε δευτερόλεπτα αυτά τα περίπλοκα και λεπτεπίλεπτα κομμάτια! Μια φορά είχε βάλει στην πλάτη ενός ρούχου μου εξήντα πέντε (!) μικρά κουμπάκια, που περνούσαν μέσα από θηλάκια! Έκανε, δηλαδή, το αδιανόητο! Όταν έπαιζα στην Κύπρο, αναγκάστηκα να βγω ημίγυμνη στους διαδρόμους του ξενοδοχείου για να βρω μια καμαριέρα να με κουμπώσει! Κάθε φορά λοιπόν που της το λέω, την πιάνει πανικός. Βέβαια, πάντα βρίσκουμε τη λύση».

Φωτό Δημήτρης Ντελλής

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΕΚΛΕΝΗΣ

«…Την παρομοιάζω πάντοτε με τη Σόνια Ρίκιελ, σίγουρα επειδή έχουν ίδια μαλλιά, αλλά κυρίως γιατί θα ήταν καλύτερη και από τη Ρίκιελ αν είχε γεννηθεί στη Γαλλία. Θεωρώ ότι είναι πιο πέρα και από αυτήν και από πολλούς άλλους ξένους διάσημους σχεδιαστές, διότι αυτό που δημιουργεί είναι διαχρονικό. Όσο τη θυμάμαι, η δουλειά της είναι πάντα υψηλού επιπέδου και φέρει τον ίδιο καλαίσθητο ερωτισμό».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ

«Ο τρόπος που δημιουργεί και κατασκευάζει εμπεριέχει και την αφέλεια της νέας κοπέλας. Σα να λέει “εγώ θέλω να παίξω”. Έχεις μπροστά σου ένα υπερπολυτελές φόρεμα, κι όμως το κορίτσι που το έφτιαξε πήρε κάποια στιγμή ένα σπρέι και το πέρασε από πάνω. Είναι χαρακτηριστικό στη δουλειά της αυτό το παιχνίδισμα της νεότητας».