Η ανταπόκριση ενός νέου πατέρα από το μέτωπο των παιδικών τροφών

Δύο είναι τα ράφια ενός σουπερμάρκετ που μαζεύουν τους περισσότερους προβληματισμένους ανθρώπους: το ράφι με τα μαλακτικά και το ράφι με τις παιδικές τροφές. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά είναι οι δύο κατηγορίες προϊόντων που στις φωτογραφίες της ετικέτας τους θα υπάρχουν είτε χαρούμενα παιδιά είτε χαρούμενα αρκουδάκια είτε χαρούμενα παιδιά με χαρούμενα αρκουδάκια μαζί.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος νόμος που επιβάλλει την παρουσία μιας τουλάχιστον χαριτωμένης αρκούδας στις ετικέτες των παιδικών τροφών. Ούτε αν ο γιος μου εκείνη τη στιγμή νομίζει ότι τρώει σε μορφή κρέμας τον Γουίνι the Pooh. Εγώ, πάντως, είμαι προετοιμασμένος. Αν ποτέ, στο μέλλον, με ρωτήσει γιατί όταν ήταν μικρός τον υποχρεώσαμε να φάει το μισό «Αρκτούρο», θα του δώσω το τηλέφωνο εξυπηρέτησης καταναλωτών από τη συσκευασία και θα τον βάλω να ρωτήσει κατ’ ευθείαν ο ίδιος.

Οι παιδικές τροφές, βέβαια, είναι γεμάτες με παιδικά σχέδια, αλλά χρησιμοποιούν και γραμματοσειρά που μοιάζει χειρόγραφη. Στην αρχή δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να είναι αμπαλαρισμένες σα να πρόκειται να τις διαλέξουν παιδιά, αφού το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τις διαλέξουν εκείνα. Οπότε τι νόημα έχει να βάλουν ένα μπλε, μεταλλαγμένο στρουμφάκι να μου χαμογελάει από τη φρουτόκρεμα; Μάλλον το κάνουν για να μην έχω τύψεις επειδή δεν του τα έφτιαξα όλα αυτά με τα χεράκια μου, αλλά διάλεξα τον εύκολο δρόμο να τα πάρω έτοιμα. Και όλο αυτό το νηπιαγωγείο, με τα χαμογελαστά παιδάκια, το μεταλλαγμένο στρουμφάκι και τα αρκουδάκια, προσπαθεί να μου πει ότι, «δεν πειράζει, εμείς ακόμα χαμογελάμε γιατί αυτή η “μωροτροφή” (κατά το γατοτροφή), μας αρέσει το ίδιο».

Όταν πάντως βρίσκεσαι μπροστά στις παιδικές τροφές, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι οι αρκούδες. Διότι έχεις τόσες άγνωστες λέξεις, που νομίζεις ότι βρίσκεσαι αποκλεισμένος στην παράλληλη πραγματικότητα της χώρας του «Γάλα-Γάλα». Έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε γάλα «εμπλουτισμένο με νουκλεοτίδια» (με το συμπάθειο) και σε γάλα με «προβιοτικά».

Κανένα από τα δύο συστατικά δεν εμπνέει εμπιστοσύνη σαν όνομα, αλλά πάλι ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις ότι είναι κάτι σημαντικό; Τα νουκλεοτίδια ανήκουν στην κατηγορία της προβιταμίνης και του φλουοράιντ: τα εμπιστεύεσαι, γιατί αν ήταν κάτι κακό δεν θα ήταν γραμμένα με μεγάλα γράμματα. Όμως, η βασική πληροφορία βρίσκεται εντέχνως κρυμμένη με μικρά γράμματα χαμηλά στο κουτί.

Ποια είναι η βασική πληροφορία; Μα για πόσων μηνών παιδί προορίζεται το κάθε ρημαδογάλα! Διότι, όπως έμαθα εκ των υστέρων, άλλο γάλα πίνει το νεογέννητο και άλλο γάλα ένα παιδί έξι μηνών και άνω. Συνήθως τα γάλατα για τη «δεύτερη βρεφική ηλικία» έχουν ένα τεράστιο «2» δίπλα στο όνομα, και το παιδάκι της ετικέτας δεν είναι ανάσκελα αλλά μπρούμυτα, έτοιμο να μπουσουλήσει. Αλλά κάτι τα αρκουδάκια, κάτι το άγχος μην κάνεις καμιά μαλακία, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς εύκολα.

Τελικά, θα πάρεις αυτό που σου έχει γράψει στη συνταγή-σκονάκι ο γιατρός. Και από τη στιγμή που θα το ανοίξεις όλα γίνονται ευκολότερα. Μέσα στις συσκευασίες περιλαμβάνονται πάντα μεζούρες και πίσω αναλυτικότατες οδηγίες. Αυτό είναι μια βασική αλλαγή, στην ψυχοσύνθεσή σου, όταν γίνεσαι πατέρας: μαθαίνεις να διαβάζεις για πρώτη φορά στη ζωή σου τις οδηγίες. Τέλος πάντων, για κάθε 30 ml βρασμένο νερό που έχει κρυώσει στους 35 βαθμούς, αντιστοιχεί μία κοφτή μεζούρα. Ρίχνεις τη σκόνη στο μπιμπερόν (και όχι μπιμπερό, χωρίς «νι», όπως νομίζαμε όλοι πριν κάνουμε παιδί), το κουνάς όπως ο Τομ Κρουζ στο «Κοκτέιλ» μέχρι να διαλυθούν τα γρομπαλάκια, ρίχνεις λίγο στο εσωτερικό του χεριού σου για να δεις αν η θερμοκρασία είναι σωστή, γλύφεις αυτό το νερουλό και άγευστο πράγμα από το εσωτερικό του χεριού σου και το σερβίρεις. Και μετά, όσο περισσέψει το αφήνεις στο νεροχύτη. Ακόμα πιο μετά, αυτό το αθώο γάλα που έχεις αφήσει στο νεροχύτη αρχίζει να αναδίδει μια έντονη μυρωδιά ποδαρίλας. Μάλλον τα «νουκλεοτίδια» δεν πρέπει να έρθουν σε μακρόχρονη επαφή με τον αέρα.

Oι κρέμες πάλι, αντίθετα με τα γάλατα, κρύβουν το μαρτύριο της ελεύθερης επιλογής. Διότι είναι δεκάδες. Με απλή γεύση βανίλιας, με γεύση μπισκότου, με άνθος αραβοσίτου. Μόνο με γεύση παστουρμά δεν υπάρχει ακόμα κρέμα. Οι περισσότερες ανήκουν στην περιοχή κυριαρχίας του «Μικρού Χανς». Ο «μικρός Χανς» είναι κάτι σαν τους Beatles της κρέμας. Τόσο σταρ! Βρίσκεται πάνω σε όλα τα κουτιά, χαμογελάει αφήνοντας να φανούν δύο τέλεια μπροστινά δόντια, είναι χτενισμένος με μια άψογη χωρίστρα και έχει ύφος άριας υπεροψίας σαν να είναι μέλος της χιτλερικής νεολαίας, αν και μόλις δύο χρονών. Είμαι σίγουρος ότι το χέρι του, που δεν φαίνεται στη φωτογραφία, είναι απλωμένο σε ναζιστικό χαιρετισμό.

Οι κρέμες είναι μια άσπρη σκόνη κλεισμένη αεροστεγώς μέσα σε κουτί. Εσύ, απλώς προσθέτεις νερό. Για να φτιάξεις σε σωστή δοσολογία μια κρέμα πρέπει ή να είσαι βετεράνος έμπορος ναρκωτικών, ώστε να μπορείς να υπολογίσεις με το μάτι τα 5 γραμμάρια σκόνης που ΠΡΕΠΕΙ να έχει κάθε κουταλιά, διότι εδώ σπάνια υπάρχει μεζούρα. Μπορείς βέβαια να  χρησιμοποιήσεις και ζυγαριά ακριβείας, αλλά, εδώ που τα λέμε, αν έχεις ζυγαριά ακριβείας εύκαιρη μέσα στο σπίτι, πόσες πιθανότητες υπάρχουν να μην είσαι έμπορος ναρκωτικών;

Οι κρέμες πάντως είναι νόστιμες. Όταν διαλύονται μου θυμίζουν πουρέ και όταν τις τρώω είναι σαν γέμιση θεσσαλονικιώτικης μπουγάτσας. Για να είμαι ειλικρινής, είναι λίγο πιο άνοστες από θεσσαλονικιώτικη μπουγάτσα, αλλά γι’ αυτό μάλλον θα ευθύνεται το ριζάλευρο που περιέχουν.

Αντίθετα, οι φρουτόκρεμες είναι ό,τι θα μπορούσε να ονειρευτεί ένας φυσικός χυμός για τον εαυτό του. Απελευθερωμένες από το γερμανικό πατερναλισμό του ριζάλευρου και του μικρού Χανς, συνδυάζουν κατά βούληση τις γεύσεις, φτιάχνοντας ένα παχύρευστο πολυφρούτο με ψυχοσύνθεση Fruit Punch. Απορώ, πραγματικά, γιατί κανείς δεν τις χρησιμοποιεί σαν κανονικό επιδόρπιο. Σκέτες ή ανακατεμένες με γιαούρτι.

Αντίθετα, τα γεύματα με γεύση λαχανικών ή βοδινού δεν μου είναι άγνωστα. Τα έχω ξανασυναντήσει σε πιάτα εστιατορίων, που οι Οδηγοί Resto τα αποκαλούν «δημιουργικά». Απλώς όταν ο πολτός είναι σε βαζάκι αποκαλείται «γεύμα». Όταν είναι γύρω από ένα καρέ αρνιού σε κρούστα μελιού αποκαλείται «κουλί λαχανικών», έχει σχήμα “splash”. Όσο για τη γεύση, είναι τόσο σατανικά άψογα βοδινή, που σίγουρα θα έκανε οποιοδήποτε βόδι τη δοκίμαζε, περήφανο.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 2012 στο περιοδικό LOOKmag