Ένα βράδυ με τα κορίτσια

Πόσα θέματα μπορούν να συζητούνται ταυτόχρονα σε μια γυναικοπαρέα; Πολλά, αλλά με τον όρο να μην αναφερθεί η λέξη κρίση – γιατί, τότε, αυτή θα τη μονοπωλήσει.


Τρίτη βράδυ. Ραντεβού στο μπαρ. Τα τηλέφωνα έχουν ανάψει. «Να πάμε κέντρο ή κάπου κοντά στη Μ. γιατί αύριο δουλεύει νωρίς;» Όχι, θα πάμε κέντρο. Εντάξει, αλλά η Ρ. θέλει να φέρει και τον γκόμενό της, όχι σήμερα, είπαμε, είναι το βράδυ μας – μόλις που πείθει αυτή η δικαιολογία την κολλητή-κολλημένη, που δέχεται με ένα πνιχτό «καλά». Μην καθυστερήσετε, δεν θα βρούμε να καθίσουμε. Καταφτάνουμε οι δύο πρώτες και μπαίνουμε στο μπαρ. Αλλάζουμε δυο-τρία τραπέζια, με τα τσιγάρα και την τσάντα στο στόμα, και τελικά βρίσκουμε το τραπέζι-στρατηγείο. Ανακούφιση. Κάθε μία από τις άλλες μπαίνει χωριστά, ξεφυσάει και βγάζει το μπουφάν της· «καλά δεν φαντάζεσαι» – τι συνέβη μέχρι να έρθει.

Αρχίζουμε να γελάμε. Όλες είμαστε εκεί. Μιλάμε στο τηλέφωνο, συναντιόμαστε για καφέ σε διάφορους συνδυασμούς, αλλά για να βγεις ένα βράδυ μόνο με τα κορίτσια πρέπει να υπάρχει πια λόγος –που να ξεπερνάει τον Φ., που θα φάει μόνος του, το επείγον deadline της Μ. και την κατάθλιψη του μήνα της Ρ. Mιλάμε όλες μαζί και ανοίγουμε θέματα ταυτόχρονα: «κρασί να πιούμε, λευκό, καλά σε πήρε τελικά τηλέφωνο, ωραία τα μαλλιά σου, μη με κοιτάτε έχω τα χάλια μου, πού είναι το κινητό μου;». Μετά από λίγο αρχίζουμε να συντονιζόμαστε. Τώρα αλλάζουμε θέματα όλες μαζί. Πώς η συζήτηση για τον Βασίλη μπαίνει σφήνα στα πιο σημαντικά βήματα καριέρας και το μνημόσυνο της θείας γίνεται το σούπερ κόκκινο φόρεμα που κάποια είδε χθες στη βιτρίνα, μόνο πέντε κοπέλες μπορούν να ξέρουν.

Μετά από δύο μπουκάλια κρασί οι λέξεις γίνονται πιο αργές, ακτινογραφία της σκέψης σου, και μετά πάλι φωναχτά γέλια για την ιστορία με τον μπάρμαν. Γυναικεία υπόθεση. Μυστήρια υπόθεση. Τα κορίτσια δεν θέλουν να μεγαλώσουν. Τα κορίτσια δεν χρειάζεται να μεγαλώσουν. Μπορεί τα χρόνια που κλαίγαμε στην τουαλέτα του κλαμπ γιατί ο γκόμενος δεν μας μίλησε να έχουν πια περάσει, η φάση που ανταλλάσσαμε ρούχα και ντυνόμασταν σαν να έχουμε βγει από την ίδια αίρεση μόδας να χάνονται στα βάθη των αιώνων και τα χρόνια που τα λέγαμε όλα η μία στην άλλη –και ορκιζόμασταν γι’ αυτό– το ίδιο. Τώρα πια έχουμε μυστικά. Κάνουμε άλλες δουλειές, έχουμε διαφορετικό τρόπο ζωής και, σίγουρα, μας αρέσουν άλλοι άντρες. Άλλωστε, και στην κοριτσίστικη φιλία ισχύει ο χημικός κανόνας «τα ετερώνυμα έλκονται». 

Τα κορίτσια είναι διαφορετικά μεταξύ τους, η κάθε φίλη είναι σαν ένα άλλο κομμάτι του εαυτού σου. Και αυτό δεν σας απομακρύνει. Αντίθετα. Διευρύνει τους γυναικείους σου ορίζοντες. Η ξανθιά φίλη σού έμαθε τι είναι το γαλλικό μανικιούρ και γιατί ακόμα και το αθλητικό πρέπει α-πα-ραι-τή-τως να είναι τετράποντο/τετράπατο. Η δυναμική matrix Σ. σε είχε πάρει από το χέρι για να σου μάθει να αγοράζεις εσώρουχα, «τα δικά σου θα τα κάνουμε σορτσάκι για το σπίτι», ενώ παίρνεις τηλέφωνο τη δυναμική διευθύντρια Μ. Για ψυχική ενδυνάμωση κάθε φορά που πνίγεσαι στη δουλειά, «φυσικά πρέπει να δουλεύεις 12ωρο, darling, και να πάρεις τον κώλο σου να πιάσεις και κανένα χόμπι». Με τη Ζ. παίρναμε σβάρνα κάθε υπόγεια τρύπα-πειραματικό θέατρο και ανταλλάσσαμε βλέμματα και πνιχτά γέλια στο σκοτάδι, όταν δεν μας άρεσε η παράσταση, ή ένθερμες συζητήσεις για ώρες, όταν μας είχε ενθουσιάσει.

Όταν βρίσκεσαι με τα κορίτσια είναι πάντα αλλιώς. Είσαι στον πλανήτη των γυναικών. Και μπορείς να πεις ό,τι θέλεις. Η υπαρξιακή σου ανησυχία ακούγεται το ίδιο σοβαρά όπως και η ιστορία με το αγαπημένο σου φορέμα που «μπήκε» στο πλυντήριο. Και οι κουβέντες τρέχουν γρήγορα, σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ. Τα κορίτσια χαίρονται όταν βρίσκονται μόνα τους. Ακόμα και η Ρ., που περιμένει να φωτίσει η μικρή οθόνη του κινητού της με το μαγικό όνομα, μπαίνει στο ράλι των λέξεων. Προσπαθούμε να καλύψουμε όλα τα θέματα, όλες τις απορίες και τις νέες πληροφορίες για τη ζωή μας. Πέφτουν γνώμες, συμβουλές, εκμυστηρεύσεις και χαζοσχόλια μαζί. Σαν να μασάς τσιχλόφουσκα διαβάζοντας ποίηση. Σαν να πετάς ένα ανέκδοτο στη μέση μιας σοβαρής συζήτησης. Όταν είσαι με τα κορίτσια περνάς καλά.

Στο τρίτο μπουκάλι μαζί με τις συζητήσεις ανεβαίνουν και οι τόνοι. Μιλάμε δυνατά και ταυτόχρονα. Τα κορίτσια σε υποστηρίζουν. Τα κορίτσια ταυτίζονται μαζί σου. Ο «πιο super γκόμενος που τους γνώρισες» αν σου την «κάνει» παίζει αυτόματα στην τριπλέτα: «Ποιος; Αυτός ο ψηλός, ο βλάκας, που μας είχες φέρει το άλλο βράδυ;», «Έχω την εντύπωση ότι γνώρισε άλλη», «Σιγά μωρέ. Άντε να έφτασε με την μπακουροπαρέα του μέχρι το δεύτερο πάτωμα του Soul. Μέχρι εκεί». Τα κορίτσια επίσης σου τη λένε. Σου λένε για τις υπερβολές σου, τη λάθος αντίδραση, την άστοχη κίνηση, με διπλωματικά τρικ ή στο δόξα πατρί. Είναι το γρήγορο και συνεπές reality check για τη λάθος ατάκα που ξεστόμισες στη δουλειά ή για τις ακατάλληλες μπότες ιππασίας που φόρεσες το Δεκαπενταύγουστο.

Η Ζ. ανοίγει το μπουκάλι κρασί και γελάει για τότε που είχαμε βρεθεί όλες μαζί στο Παρίσι, όταν έκανε το μεταπτυχιακό της. Δύο από την παρέα τρέχανε ενθουσιασμένες στη St. Germain για ψώνια, και στην επιστροφή εισέπραξαν την κρυάδα της Ζ.για το θλιβερό μικροαστισμό τους και το περιττά ακριβό φόρεμα –και τι καταλάβατε τώρα;–, ενώ η Ρ. είχε ήδη κατεβάσει δύο από αυτές τις μπίρες που ανακάλυψε και «πιες να δεις, σε βαράνε κατακούτελα». Μέσα στο πολυσυλλεκτικό κοριτσομάνι η Ζ. μας έκανε ανάλυση του διδακτορικού της, ενώ η Ρ. πετάριζε στους απέναντι Γάλλους στους οποίους μιλούσε σε ακαταλαβίστικα γαλλικά, που εννοείται δεν μιλούσε λέξη, αλλά εκείνη επέμενε ότι η γλώσσα είναι θέμα προφοράς. Ή στο νησί, που με το που στήναμε τη σκηνή, εξαφανιζόμασταν όλες στο μπαρ για να γνωρίσουμε κόσμο και η Ε., συνεπής στη βραδινή της περιποίηση, έμενε πίσω να κάνει τα beauté  της. Όταν μεθούσαμε αρκετά, γυρνούσαμε στη σκηνή και την παίρναμε σηκωτή μέχρι την παραλία απέναντι. Και πριν ξημερώσει, συνεχίζαμε να πίνουμε και δυο-τρεις να χορεύουμε με τη μουσική που έφτανε από το μπαράκι.

Κορίτσια στα πρόθυρα ενθουσιασμού. Γερή δόση γυναικείας αδρεναλίνης που έχει αρχίσει να τρώει συλλαβές και να μισοκλείνει τα μάτια χαμογελώντας από το αλκοόλ. Αρχίζουμε να το μαζεύουμε, είναι καθημερινή. Με βαβούρα μπήκαμε, κι έτσι θα αποχωρήσουμε. Γέλια, ήχος τακουνιών και σχέδια για την επόμενη εβδομάδα που δεν θα πραγματοποιήσουμε ποτέ. Έτσι είναι με τα κορίτσια. Ακολουθείς τη χαρά της στιγμής. Και ας σου μείνει την επόμενη ημέρα μόνο η ζαλάδα από το αλκοόλ και οι μισές από τις κουβέντες που είπατε. Δεν έχει σημασία. Είτε φύγεις με τη μηχανή της Ρ. είτε με το αυτοκίνητο της Ε., νιώθεις ακόμα την ίδια ανάλαφρη χαρά των κοριτσιών να σε χαϊδεύει.

GIRLS, PAMELA HANSON, ΕΚΔ. ASSOULINE