Μήπως γυαλίζω; Η αγωνία του παρουσιαστή πριν το δελτίο ειδήσεων.

Eντάξει, οι ειδήσεις της τηλεόρασης μοιάζουν πάντα οι ίδιες. Οι παρουσιαστές τους, όμως, δεν είναι ποτέ. Αυτοί οι μπεζ άνθρωποι μπορεί κατά βάθος να μην αλλάζουν καθόλου, πάντως εμείς εξωτερικά τους βλέπουμε να αλλάζουν χρώμα επιδερμίδας μέρα με τη μέρα, ανάλογα με τα κέφια της μακιγιέζ βάρδιας ή του πόσα κουτάκια τερακότα έστειλε στο κανάλι ο σπόνσορας. Από το χλωμό του σαρδάμ μέχρι το ροδακινί του καλλιτεχνικού συντάκτη (σκηνοθετική άποψη) και από το φυσικό καφέ-ω-λαι του Σεπτεμβρίου μέχρι το ρουστίκ κανελί (λάθος ρύθμιση της συσκευής σας), η διαφορά είναι ελάχιστη. Και είναι στο χέρι του παρουσιαστή να σώσει το image του και το «χρώμα» του δελτίου. Είναι μια βρόμικη δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. – LOOK

«Xθες ήσουν σαν αλευρωμένο ψάρι» μου λέει κατά καιρούς η μάνα μου – αυστηρός κριτής της εμφάνισής μου. Ε, τι να κάνω ρε μάνα, αφού χθες είχε βάρδια αυτή η κακόγουστη και τεμπέλα μακιγιέζ, που δεν ξέρει να βάλει μια βάση και βαριέται να βάλει λίγο πούδρα παραπάνω...

«Να μάθεις μόνος σου, να δίνεις εσύ τις κατευθύνσεις» μου λένε διάφορες συνάδελφοι. C' est une kouvente, λέω εγώ από μέσα μου. Εντάξει, κάτι έμαθα τόσα χρόνια στο γυαλί. Έμαθα φερ’ ειπείν ότι δεν χρειάζομαι παρά ελάχιστα ή καθόλου «κοψίματα» με σκούρα βάση, γιατί το πρόσωπό μου είναι τετράγωνο – και γιατί έχω αυτή την περίεργη ιδιότητα να με «αδυνατίζει» ο φακός στο πρόσωπο (μήπως γίνεται και στο σώμα,παρακαλώ;).

Έμαθα ότι, ως άντρας, δεν χρειάζομαι παρά μία βάση (fond de teint – «βάθος απόχρωσης», για να ενισχύσω περαιτέρω και τα γαλλικά σας), άντε και μία translucent (διαυγή, διάφανη) πούδρα πολύ ανοιχτού χρώματος, σχεδόν άσπρη, για φωτεινότητα – και βεβαίως την κανονική πούδρα από πάνω, που «ομαλοποιεί» τα πάντα και «δένει» το αποτέλεσμα. Αυτή αποτελεί άλλωστε το βασικό στρώμα «απορρόφησης» του έντονου φωτός στα τηλεοπτικά πλατό (εμ, τι; να μη μου φανούν χρήσιμα και τόσα χρόνια φυσικής;).Άντε και λίγο μάσκαρα, για να τονιστούν τα μάτια μέσα από τα γυαλιά. Άμα με δεις με αυτά τα ολίγα «με γυμνό μάτι» θα νομίζεις ότι σοβάτισαν κι εμένα κατά λάθος μαζί με τον τοίχο – σαντορινιό μάλιστα, με σκούρες, γήινες αποχρώσεις... Μερικές φορές έχω φύγει από τη δουλειά χωρίς να ξεβαφτώ – πού να ξέρεις τι σκέφτονταν όσοι με πρόσεξαν στο δρόμο να οδηγάω, ώσπου να φτάσω σπίτι μου...

Αλλά, αγαπητές μου, όλα αυτά στο φακό είναι αλλιώς. Διότι εμείς οι τηλεπαρουσιαστές (μαζί με τους ηθοποιούς, υποθέτω, και κάποια άλλα επαγγέλματα) δεν βαφόμαστε για την ενίσχυση των «θελκτικών» μας χαρακτηριστικών, όπως οι κυρίες.

Ούτε μπορούμε να κάνουμε ένα απαλό, διακριτικό μακιγιάζ με τα διάφορα «προχωρημένα» υγρά προϊόντα που έχουν οι μακιγιέζ στις φωτογραφίσεις ή στα εξωτερικά γυρίσματα – ούτε βεβαίως μπορούμε να «καθαρίσουμε» με μια πουδρίτσα, την οποία φορούν όλοι οι πολιτικοί μας και γενικώς οι καλεσμένοι των τηλεοπτικών συζητήσεων για να μη γυαλίζουν. Εμείς χρειαζόμαστε «στόκο» διότι καθόμαστε φάτσα-κάρτα στον τηλεοπτικό φακό, με «κοντινό» πλάνο (gros plan - «χοντρό πλάνο», συνεχίζω την παράδοση καθημερινών γαλλικών), και απέναντί μας κάτι συστοιχίες λαμπτήρων, που άμα κοιτάξεις λίγο ψηλότερα απ’ ό,τι πρέπει, τυφλώνεσαι – ευτυχώς που τελευταία μας έβαλαν κάτι «ψυχρά», που ελαχιστοποιούν τουλάχιστον τη θερμότητα (να μη σας μιλήσω για τη θερμοκρασία χωρίς aircondition, με κουμπωμένη τη γραβάτα).

Αν λοιπόν βάλουμε μόνο λίγη πούδρα (ή ακόμα χειρότερα τίποτα), θα δείτε μια «παραμορφωμένη» εικόνα ενός δέρματος σκαμμένου από τη νοτιά των ανθρώπων, με κάτι στίγματα και πόρους (να, με το συμπάθειο) που θα σας θυμίσουν ηφαιστειογενή περιοχή και θα σας προκαλέσουν το σύνδρομο του άμεσου ζάπινγκ, με τρόμο και αηδία...

Άντε λοιπόν τώρα, να βρεις ποια από τα stick της επαγγελματικής σειράς της Kryolan (που δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο) πρέπει να βάλεις και σε τι συνδυασμό – και ποιο νούμερο πούδρα, ανάλογα με το στούντιο, τις αποστάσεις της κάμερας και το «βάθος» του σκηνικού, τη «συμπίεση» των χρωμάτων από τα μηχανήματα και τους πομπούς, το συγκεκριμένο φωτισμό, την απόχρωση του σακακιού, του πουκαμίσου και της γραβάτας. Αφήστε δε την κατάσταση του δέρματος – μας έχετε δει όταν γυρνάμε από διακοπές, πώς φαίνεται από κάτω ότι είμαστε μαυρισμένοι, παρά το «στοκάρισμα»; Όλα αυτά, λοιπόν, πώς να τα κάνεις μόνος σου, χωρίς την τέχνη μιας πεπειραμένης μακιγιέζ; Κι άμα πρέπει να είσαι πολλές ώρες βαμμένος, γιατί είσαι σε επιφυλακή με έκτακτα δελτία ή «μαραθώνιους» συνεχούς ροής, θέλει άλλο συνδυασμό, πιο «γερό», που να αντέξει στη φυσική απορρόφηση που κάνει το δέρμα με το χρόνο, και βεβαίως συνεχές «σέρβις»,με πουδράρισμα κάθε μισή ώρα. Βλέπεις, η ζέστη και το «φούντωμα» από τα «ζωντανά» και την πίεση της δουλειάς σε κάνουν να ιδρώνεις με το παραμικρό...

Καλά, τις συναδέλφους τις λυπάμαι. Διότι καταναλώνουν ώρες για το απαραίτητο «στρώσιμο» της βάσης, τα μάτια, το συνδυασμό του κρεγιόν – και όχι κραγιόν (crayon=μολύβι, συνεχίζω τα απλά μαθήματα γαλλικής). Κι όλα αυτά, πολλές φορές, για να πουν μόλις πέντε λεπτά τα αθλητικά ή τις ειδήσεις από την αίθουσα σύνταξης. Ομολογώ, πάντως, ότι είναι πολύ πιο συμφιλιωμένες (αδιαμαρτύρητα) με την καθημερινή ιεροτελεστία...

Α, δεν σας είπα και το καλύτερο. Στο τέλος έχει πάντα και λίγο ρουζ (rouge=κόκκινο, αμετανόητος συνεχίζω),έτσι για να δείχνουμε πιο «υγιείς» και ροδοκόκκινοι στα μαγουλάκια...

Η εκδίκηση της γυφτιάς όμως έρχεται στο τέλος – στην πιο ωραία ώρα της ημέρας, την ώρα της «αποσυμπίεσης», που ξεβάφεσαι με την κρέμα (και όχι γαλάκτωμα) «χονδρικής», με τα τόσο ανακουφιστικά υγρά βαμβάκια. Κι ακόμα καλύτερα, όταν γυρνάς σπίτι και πλένεσαι με ένα ωραίο σαπουνάκι κι αισθάνεσαι επιτέλους το δέρμα σου να ανακουφίζεται από την ταλαιπωρία...«Τραβάει» λίγο βέβαια μετά – αλλά τι στο καλό, γιατί υπάρχουν οι ενυδατικές;

* Ο Προκόπης Δούκας είναι δημοσιογράφος και παρουσιαστής ειδήσεων