Θέματα που απασχολούν εμάς τα κορίτσια

Κομμώσεις Μείου Μείου!

(εκ του νοσοκομείου)

Πρέπει ή όχι να εγκαινιάσουμε κομμωτήρια στα νοσοκομεία μας;

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι... αχτένιστη. Ακόμα κι όταν νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, ένα όπως πρέπει κορίτσι δεν πρέπει να ξεχνά ποτέ το beaute του.

Τις τελευταίες μέρες έπαθα έναν γαϊδουρόβηχα, μια χλαπάτσα, μια πνευμονία τέλος πάντων, και τρώω στη μάπα το ελληνικό νοσοκομείο. Το συγκεκριμένο ψιλοτρώγεται. Εντάξει, δεν έχει καρέκλες ούτε για δείγμα, αλλά έχει γάζες ας πούμε, που είναι πιο χρήσιμες. Στα επισκεπτήρια καθόμαστε άρρωστοι και επισκέπτες αγκαλιασμένοι στα κρεβάτια - δεν μας πειράζει.

Περιμένοντας να γιατρευτώ, συλλογίζομαι διάφορα χαζά. Ας πούμε, σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ ουάου αν υπήρχαν κομμωτήρια και ινστιτούτα ομορφιάς εντός των νοσοκομείων. Και δεν είμαι και καμιά κοκέτα... Απλώς, υπάρχουν πραγματικά σημαντικοί λόγοι για να φτιάξεις ένα ενδονοσοκομειακό «σουλουπωτήριο». Ας πω μερικούς.

Είσαι άρρωστη, έχεις το ντέρτι σου, τη χλαπάτσα σου, έχεις και το μαλλί τσαλακωμένο από το μαξιλάρι, (τόσες ώρες ξάπλα!), να μη στρώνει με τίποτα. Τι το βρέχεις, τι το τραβοκοπάς, τι το πατικώνεις, τζίφος - είσαι σαν την παλαλή! Μετά από μια-δυο μέρες το μαλλί θα λαδώσει και θα πρασοποιηθεί (βλέπε Τίνα Μπιρμπίλη) και καταλαβαίνεις - αίσχος! Έτσι που έχει γίνει η κουρούπα σου, απαγορεύεις και τα επισκεπτήρια και όλα. Απλώς κρύβεσαι. «Και γιατί δεν λούζεσαι, μωρή μπίχλατζου;» θα ρωτήσει κάποιος. Γιατί το λούσιμο είναι μια πάρα πολύ πονεμένη ιστορία στα νοσοκομεία, μια κανονική περιπέτεια που απαιτεί μεγάλη οργάνωση, ιδιαίτερα μελετημένο στρατηγικό σχέδιο και εκτέλεση με κινήσεις απίστευτης ακριβείας!

Καταρχάς, ζεστό νερό έχει μόνο τα χαράματα, άρα η επιχείρηση πρέπει να πραγματοποιηθεί πουρνό πουρνό. Κατά δεύτερον, έχεις έναν ορό στο χέρι, άρα ένα χέρι μείον. Πώς να λουστείς με ένα χέρι; Τι είσαι; Ταχυδακτυλουργός; Άρα χρειάζεσαι σίγουρα βοηθό. Να πατήσεις στην ντουζιέρα, ούτε που το διανοείσαι, (σιχασιά, τόσοι και τόσοι πάτησαν). Οπότε λούζεσαι στο νιπτήρα με την μπαταρία από το ντους, αν φτάνει μέχρι το νιπτήρα. Στο άνοιγε-κλείσε, ζεστό-κρύο, εννοείται πως γίνεσαι λούτσα, κι εσύ, κι ο ορός, κι ο βοηθός.

Ένα κομμωτήριο θα εξαφάνιζε το πρόβλημα. Θα είχε τους λουτήρες του, τις κοπέλες που θα σε λούζουν, θα σου κάνουν μασαζάκι, θα σου βάζουν μαλακτική... Μετά, άμα θα ήθελες, θα έριχνες κι ένα κούρεμα, ένα πιστολάκι, μια βαφή, μια ρίζα, μια περμανάντ, ό,τι γουστάρεις για να νιώθεις όμορφη. Ως γνωστόν, το μαλλί παίζει πρωτεύοντα ρόλο στη γυναικεία αυτοπεποίθηση, μια καλή κουπ δίνει πόντους στην αυτοεκτίμηση (φτου σου, κοπέλα μου).

Άλλο αισθητικό πρόβλημα που προκύπτει στην εκάστοτε πολυήμερη νοσηλεία είναι οι τρίχες των ποδιών, που κάποια στιγμή θα φυτρώσουν, θα γίνουν κάγκελο και πώς να ξουριστείς; Είπαμε, ζεστό νερό γιοκ, ντουζιέρα μπλιαξ... Σε ένα νοσοκομειακό ινστιτούτο περιποίησης και ομορφιάς, θα μπορούσες να αράξεις και να παραγγείλεις μια ωραιότατη αποτρίχωση! Ακόμα κι ένα μπικίνι, δεν είναι υπερβολή, αφού όλο και σε χαρχαλεύουν οι γιατροί κοντά στο επίμαχο - να ντροπιαστείς; Ή να κάνεις ένα πεντικιούρ, που τόσος κόσμος βλέπει τις στραβές νυχάρες σου (κυκλοφορείς αναγκαστικά με σαγιονάρα)! Ή έναν καθαρισμό προσώπου, μια ενυδάτωση, που το δέρμα σου έχει γίνει γυαλόχαρτο από την απεριποιησιά!

Με μερικές τέτοιες «απαγορευμένες απολαύσεις», με τούτα και με κείνα, θα περνούσε η ώρα, που στα νοσοκομεία δεν περνάει με τί-πο-τα, και θα περνούσε και ευχάριστα. Άσε που θα δημιουργούνταν και θέσεις εργασίας. (Επειδή αγαπάμε τη διαφάνεια, μανικιουρίστες, πεντικιουρίστες, κομμωτές, όλοι, ας προσλαμβάνονταν με ΑΣΕΠ κι ας δίνουν εξετάσεις στο μιζαμπλί, που δεν ξέρω και τι είναι). Κυρίως, θα έφτιαχνε η ψυχολογία μας, θα νιώθαμε άνθρωποι κι εμείς οι ασθενείς και οδοιπόροι! Γιατί εκτός από το δικαίωμα στην υγεία, σε ένα νοσοκομείο, και παντού, θα έπρεπε να εξασφαλίζεται και το δικαίωμα στην ευπρέπεια. Και είναι ευπρέπεια το λουσμένο μαλλί και το καλοκομμένο νύχι ποδιού, δεν είναι;

Αρκετά θλιβερή και δυστυχής είναι η κατάσταση στα νοσοκομεία, ας τη βελτιώσουμε κάπως. Ούτε φρεντοτσίνους ζητήσαμε στο πρωινό ούτε σαλάτα του σεφ στο μεσημεριανό ούτε καν μία καρέκλα για κάνα φίλο μας, που έρχεται να μας δει και κάθεται όρθιος στο ένα πόδι σαν τιμωρημένος από το δάσκαλο! Ένα κομμωτήριο, βρε παιδιά, ένα κομμωτήριο!

 

Υ.Γ.

Άκου τώρα φάση. Είναι ένας χονδρούλης στο απέναντι δωμάτιο, εκεί που ζυγιζόμαστε (έχει μία ζυγαριά όλο το τμήμα), και μου χάρισε την ποιητική του συλλογή. Τίτλος "Στα παζάρια του χρόνου". Σου στέλνω ένα δείγμα για να καταλάβεις.



Ξενοδοχείο Μοναξιά


Σ' ένα ξενοδοχείο παλιό


μένω τα τελευταία χρόνια. 


Ενοίκιο δεν δίνω.


Τις αράχνες καθαρίζω και

μιλώ με τις σιωπές.


Στις επιστολές που μου στέλνουν 


γράφει το όνομά του: "Μοναξιά".


Τα γραμματόσημα τα κάνω καρφιά

Και ένα ένα τα μπήγω στην καρδιά μου. 



Ε, εύθυμο δεν τον λες...


Φιλάκια και μην ανησυχείτε!

Β.


(Το σχέδιο της εικονογράφησης είναι του Βασίλη Γκογκτζίλα)