Βέρα Στο Δεξί. Ένα περίπλοκο ρεπορτάζ για ένα απλό δαχτυλίδι

Η βέρα γλίστρησε πάνω στο δάχτυλό μου όπως το γυάλινο γοβάκι στο ποδαράκι της Σταχτοπούτας. Παρά την απαλότητα της κίνησης, όμως, μόλις έφτασε στην άκρη, την ένιωσα ξαφνικά να με σφίγγει σαν σχιζοφρενής στραγγαλίστρια. Προσπάθησα να μην αντιληφθεί η συμπαθής πωλήτρια την τρικυμία που είχε ξεσπάσει στο κρανίο μου και τράβηξα το δαχτυλίδι προς τα έξω. Φυσικά, βγήκε με την ίδια ευκολία που είχε μπει. «Δεν θα δοκιμάσω άλλες», της είπα κι εκεί πρέπει κάπως να γυάλισε το μάτι μου περίεργα, γιατί την είδα να παραιτείται κάθε προσπάθειας να μου προτείνει μια άλλη.

Στον ίλιγγο του design

Ήταν εντυπωσιακό! Υπήρχαν τόσες παραλλαγές και πολλές απ’ αυτές ξέφευγαν εντελώς «λοξά» από την αναμενόμενη μορφή. Για παράδειγμα, είδα μαύρη-χρυσή βέρα, βέρα «σιαμαία» με άλλη βέρα που είχε γύρω της «καρφωμένα» διαμάντια, βέρα για Νότιους (βλ. γι’ αυτούς που αγαπούν το ροκ, τις τσόπερ μηχανές και το μπέρμπον – φαρδιά,λευκόχρυση με χοντρο-ανάγλυφα τα ονόματα), βέρα «ντούμπλφάς», βέρα με ραβδώσεις, με εγκοπές, σιδερένια βέρα και βέρα από τιτάνιο. Το αξιοθαύμαστο ήταν πως παρά τον αναπάντεχο σχεδιασμό, δεν αμφέβαλλες ούτε στιγμή ότι επρόκειτο για βέρες.

Στην Ελλάδα αγαπούν το κλασικό

Η κυρία αντιλήφθηκε την απορία μου και μου εξήγησε πως όλοι τις δοκιμάζουν όλες, αλλά τελικά το 80% των πελατών επιλέγει την πιο απλή κλασική βέρα. «Ίδια με της γιαγιάς τους» ήταν η διατύπωση. «Είναι λογικό να διαλέγεις την πιο απλή βέρα, γιατί ταιριάζει πιο εύκολα με τα υπόλοιπα κοσμήματά σου. Οι γυναίκες το έχουν “θεσπίσει” αυτό. Οι άνδρες δεν πολυενδιαφέρονται για το τι θα φοράνε. Αν και οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν είναι πια λίγα τα ζευγάρια που διαλέγουν διαφορετικές βέρες ανάλογα με το γούστο του καθενός». Εκείνη τη στιγμή ήρθαν ως σουίτα από «φλασιές» στο μυαλό μου αρκετά ζευγάρια φίλων στις πρώτες συγκεντρώσεις που έκαναν στα σπίτια τους μετά το γάμο τους. Πιασμένοι χέρι-χέρι, κολλητά στον καναπέ («θυμάσαι, αγάπη μου;»), να διηγούνται το πόσο είχαν σκυλοβριστεί όταν πήγαν να διαλέξουν βέρες.

Το μέγεθος μετράει

Πήρα μια βαθιά ανάσα και αποφάσισα να δοκιμάσω μια απλή βέρα. Η κυρία είχε μετρήσει εξαρχής και με ακρίβεια τον παράμεσό μου, με τη βοήθεια μιας αρμαθιάς μεταλλικών κρίκων, που αντιστοιχούν στα νούμερα των δαχτυλιδιών. Ας σημειωθεί ότι η διάμετρός τους διατρέχει όλες τις «διαβαθμίσεις», από το ξυλάκι του κινέζικου εστιατορίου μέχρι το πολύ χοντρό ρουμάνικο λουκάνικο που βρίσκει κανείς στη γωνία Αθηνάς και Αρμοδίου. «Συστήνουμε η βέρα να είναι μόλις μισό νούμερο μεγαλύτερη από το μέγεθος του δακτύλου. Για να μη μας στενεύει το καλοκαίρι, όταν λόγω ζέστης πρήζονται τα άκρα μας ή όταν η κυρία μείνει έγκυος. Αλλά και για να μην κινδυνεύουμε να τη χάσουμε επειδή την έχουμε διαλέξει πολύ φαρδιά και γλιστράει μόνη της από το δάχτυλό μας».

Χρυσή τομή στα καράτια

Στα καλά κοσμηματοπωλεία οι βέρες είναι συνήθως 18 καρατίων. Διατίθενται φυσικά και 22 και 24 καρατίων. Είναι ιδιαίτερα όμορφες και λαμπερές, αλλά «ευπαθείς», επειδή ο χρυσός έχει λιγότερες (έως καθόλου) προσμείξεις και είναι «μαλακότερες». Οι βέρες των 14 καρατίων είναι μια χαρά και οι πιο ανθεκτικές. Συνήθως είναι «της μηχανής» και όχι σφυρήλατες,όπως οι άλλες. Δεν έχουν όμως «πρεστίζ», όπως τα 18, που εν κατακλείδι είναι τα best seller καράτια στις βέρες.

Παίζοντας με τους όγκους

Αφού πια πήρα το «κολάι», άρχισα να δοκιμάζω πολλές βέρες σε πολλά μαγαζιά. Προτίμησα όμως να είναι όλες απλές. Ξεκίνησα με μια πολύ λεπτή και φαρδιά,την οποία έβγαλα αμέσως, γιατί μου θύμιζε χρυσό τσιρότο. Οι βέρες τετράγωνης διατομής μού φάνηκαν οι πιο chic. Έχουν αυτό το ευδιάκριτο «ύψος» που χρειάζεται για να φαντάζουν όμορφες πάνω στο δάχτυλο. Ακόμα και οι λεπτότερες του είδους έδιναν καθαρό αισθητικό στίγμα, αντίθετα με τις βέρες κυκλικής διατομής (τις λεγόμενες και «σωληνωτές»), που για να μεταδώσουν το punctum τους πρέπει να είναι πιο χοντρές απ’ όσο αντέχεται. Η ημικυκλική είναι η πιο παραδοσιακή διατομή. Μου φάνηκε όμως ότι όλες αυτού του τύπου έβγαζαν μια περίεργη ρεμπέτικη κατήφεια. Παρ’ όλ’ αυτά είναι κάπως πιο εργονομικές, γιατί λόγω πιο «αεροδυναμικού» σχήματος σκαλώνουν δυσκολότερα πάνω σε επιφάνειες (π.χ.ρούχα).

Εταιρεία καθαρισμού

Για τη συνέχεια των δοκιμών μου δανείστηκα τη βέρα του αδελφού μου, που παντρεύτηκε το 1996 και ασχολείται με την ορειβασία ως χόμπι. Δηλαδή, ένα πραγματικά πολύ ταλαιπωρημένο, «κατάκοπο», θαμπό δαχτυλίδι. Φυσικά δεν του εξήγησα ότι ήθελα να κάνω ένα μικρό πείραμα για να δω αν θα αναζωογονηθεί η λάμψη της. Έτρεξα λοιπόν στην κουζίνα,όπου έβαλα τη βέρα του μέσα σ’ ένα μπρίκι με λίγο νερό και ένα κουταλάκι του γλυκού απορρυπαντικό για πλύσιμο στο χέρι. Άφησα το νερό να βράσει καλά για δέκα γεμάτα λεπτά –όπως ακριβώς μου είχαν συστήσει σε ένα κοσμηματοπωλείο– και αφού άδειασα το μπρίκι,είδα έκπληκτος τη βέρα ν’ αστράφτει σα βασίλισσα πάνω στο λευκό μάρμαρο του νεροχύτη.Την ξέβγαλα καλά, τη σκούπισα προσεκτικά και τη θαύμασα έτσι όπως έδειχνε καταπληκτική. Την επέστρεψα στον αδελφό μου ο οποίος την πέρασε μηχανικά στο δάχτυλό του,χωρίς να προσέξει τη διαφορά στη λάμψη της (κάτι που συνέβη όχι επειδή δεν ήταν μεγάλη η επιτυχία του πειράματος, αλλά επειδή εκείνος είναι γενικά αδιάφορος).

Σχιζοφρενής δολοφόνος με πριόνι

Στη συνέχεια στράφηκα στη μητέρα μου, για να μου δώσει τη δική της βέρα. Μου εξήγησε πολύ ευγενικά και ψύχραιμα πως δεν θυμάται να την έχει βγάλει από το δάχτυλό της τα τελευταία 44 χρόνια που είναι παντρεμένη. Εγώ αντέτεινα πως αυτό δεν είναι σπουδαία δικαιολογία, όταν το παιδί της πρέπει να κάνει το ρεπορτάζ του. Οπότε το μητρικό φίλτρο λειτούργησε και προσπάθησε –πάντα κάπως ανόρεχτα– να την τραβήξει από το δάχτυλό της. Ήταν όμως αδύνατο να τη βγάλει. Προσπάθησε ξανά, στρίβοντάς την σα να την ξεβιδώνει, αλλά και πάλι τίποτα. Η απλή δυσφορία της άρχισε να μεταλλάσσεται σε ελεγχόμενη ανησυχία και κατέληξε σε θυμωμένο πείσμα. Την καθησύχασα λέγοντας πως η κλασική λύση είναι ένα καλό σαπούνισμα.Γρήγορα όμως αναγκαστήκαμε να περάσουμε στη λίπανση με κρέμα χεριών. Όταν πια της είπα πως θα πεταχτώ στο διπλανό φαρμακείο για να φέρω βαζελίνη, μου έδειξε με στόμφο το δάχτυλό της που είχε γίνει τελατίνι κι εγώ κατάλαβα ότι καλύτερα θα έκανα να κάτσω στ’ αυγά μου. Τότε ήταν όμως που της είπα: «Εμπρός, σήκω! Πάμε σε ένα χρυσοχόο να σου την κόψει και να σου τη μεγαλώσει».Δεν πρότεινα κάτι παράλογο. Απλά την κανονική διαδικασία που ακολουθείται στις τόσο δύσκολες περιπτώσεις.

The American way

Μια αμερικάνικη ιστοσελίδα προκήρυξε προ καιρού διαγωνισμό για την πιο ωραία ιστορία απαλλαγής από βέρα, μετά από διαζύγιο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι υποψηφιότητες περιλάμβαναν βιαιοπραγίες κατά της βέρας. Η μόνη από την οποία απουσίαζε η δριμύτητα, ήταν εκείνη μιας κοπέλας που έδεσε τη βέρα της σε ένα μπαλόνι με ήλιο και το άφησε ελεύθερο να αναληφθεί στους ουρανούς. Ήταν πολύ θετική η σκέψη της να εξοστρακίσει στους αιθέρες το πρώην σύμβολο αιώνιας δέσμευσης και νυν πόνου της, και συγχρόνως να το μεταβάλει σε γούρι για τον άγνωστο που θα το βρήκε τυχαία κάπου στο έδαφος.

To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2012