Lifestyle

City girls: Katerina Charou

Τι κάνουν τα κορίτσια σήμερα στην Αθήνα;

Η Κατερίνα συμμετέχει για πρώτη φορά σε έκθεση στο Λούβρο (όχι και άσχημα για τα 26 της χρόνια). Όμορφη, με μοντέρνο street στιλ και ένα βλέμμα που κρύβει ρομαντισμό. Όλα ξεκίνησαν από τη Χώρα Κυθήρων όπου μία μέρα, φωτογράφισε ένα άγριο, όμορφο και παράδοξο φυτό με το όνομα Αθάνατος. Μετά το τύπωσε σε χαρτί και πλεξιγκλάς και το κρέμασε πρώτα στο Παρίσι, όπου σπούδαζε, στη συνέχεια στην Αθήνα, για να το επιστρέψει τελικά στον τόπο που είχε φυτρώσει. Πάντα ήξερε ότι θέλει να γίνει εικαστικός και η σύγκριση με τον καταξιωμένο πατέρα της, Μανόλη Χάρο, δεν την τρομάζει. Ευαίσθητη αλλά και σίφουνας, αεικίνητη και πολύπλευρη τόσο δημιουργικά όσο και τεχνικά, χρησιμοποιεί τα ερεθίσματά της για να δημιουργήσει εικαστικές ιστορίες, mix media με φωτογραφία, σχέδιο, τύπωμα. Ετοιμάζει και τα σκηνικά της παράστασης «Orpheus» της ομάδας Oper(O) που θα ανέβει τον Ιανουάριο του ’18 στο ΚΠΙΣΝ.

Όπως λέει, «Ο κόσμος είναι πάρα πολύ απελπισμένος. Στο Παρίσι, μου έρχονταν συνέχεια στο γραμματοκιβώτιο διαφημιστικά χαρτάκια από μάγους και μέντιουμ. Από ανθρώπους που θέλουν να λύσουν τα προβλήματα της κοινωνίας του σήμερα μέσω αφρικανικής μαγείας! Τα χαρτάκια αυτά τα συλλέγω και εδώ, στην Αθήνα, και μου στέλνουν και φίλοι από διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Ξεκίνησε σαν συλλογή, και έχει εξελιχθεί σε δουλειά».

Katerina Charou

Η Κατερίνα με τα δικά της λόγια:

Χρησιμοποιώ αρκετά τη φωτογραφία ως μέσο, ως πρώτο στάδιο- δεν με θεωρώ φωτογράφο σε καμία περίπτωση, αλλά η φωτογραφία είναι πολύ μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου. Αργότερα επικεντρώθηκα στις νέες τεχνικές, με καινούργια βιομηχανικά υλικά που μπορούμε να

χρησιμοποιήσουμε στην τέχνη, όπως το λάτεξ, η ρυτίνη, το πλέξιγκλας-που είναι το γυαλί της εποχής μας.

Στο Παρίσι ήθελα να δείξω ποια είμαι, από πού έρχομαι και ποιά είναι τα ερεθίσματα μου- σε ένα ποιητικό επίπεδο. Γι’αυτό και πάντα χρησιμοποιούσα τον τόπο καταγωγής μου, τα Κύθηρα, ως σημείο αναφοράς.

Ο κόσμος είναι πάρα πολύ απελπισμένος. Στο Παρίσι, μου έρχονταν συνέχεια στο γραμματοκιβώτιο διαφημιστικά χαρτάκια από μάγους και μέντιουμ. Από ανθρώπους που θέλουν να λύσουν τα προβλήματα της κοινωνίας του σήμερα μέσω

αφρικανικής μαγείας! Πρόκειται για μεσαιωνική αντίληψη που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Προφανώς για να υπάρχει τόσο μεγάλη προσφορά, υπάρχει και μεγάλη ζήτηση. Τα χαρτάκια αυτά τα συλλέγω και εδώ, στην Αθήνα, και μου στέλνουν και φίλοι από διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Ξεκίνησε σαν συλλογή, και έχει εξελιχθεί σε δουλειά.

Μια από τις εμμονές μου είναι ένα φυτό που ονομάζεται Αθάνατος. Είναι ένα σύμβολο στο οποίο επανέρχομαι συνέχεια. Στην αρχή με κέντριζε επειδή το έβρισκα άγριο, όμορφο, επιβλητικό και παράδοξο. Μετέπειτα έμαθα ότι είναι ένα μη-εξελιγμένο φυτό, ότι δεν θα έπρεπε κανονικά να έχει επιβιώσει και να υπάρχει ανάμεσα μας. Αυτό με ιντρίγκαρε ακόμη περισσότερο. Για μένα έχει γίνει σημείο αναφοράς.

το φυτό αθάνατος

Το φυτό Αθάνατος

Πάντα ένιωθα κομμάτι της Αθήνας, ακόμα κι όταν ήμουν στο εξωτερικό. Ήθελα να γυρίσω, την νιώθω «πόλη μου».

Εκτός απ’τη ζωγραφική αγαπάω τη θάλασσα, τον ήλιο, την Αθήνα, τους ανθρώπους πολύ- το να είμαι κομμάτι τους.

Ήμουν πάντα προετοιμασμένη για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα στο χώρο, με είχαν προετοιμάσει οι γονείς μου. Αλλά δεν μου έχει περάσει ποτέ απ’το μυαλό να κάνω κάτι άλλο- δεν θα ήμουν ο εαυτός μου.

Η ομαδική έκθεση στο Λούβρο προέκυψε μέσω της σχολής Καλών Τεχνών του Παρισιού, στο πλαίσιο της νύχτας των Μουσείων στις 20 Μαίου. Από πέρυσι τρέχει ένα project που σχετίζεται με το ελληνικό τοπίο , τους αρχαιολογικούς τόπους και την ιστορία τους. Μια ομάδα καλλιτεχνών με επικεφαλής δύο καθηγητές, ξεκινήσαμε από πέρυσι την έρευνα, κάναμε δύο ταξίδια, το γύρο της Αρκαδίας και στη Σαμοθράκη.

Η έκθεση λέγεται «Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία», είναι ένας στίχος του Ελύτη.

Νιώθω μεγάλη χαρά, υπερηφάνια, και στρες-παραγωγικό προς το παρόν. Είναι πολύ μεγάλη πρόκληση και τιμή για όλους, το ότι θα μπορέσουμε να μπούμε σε ένα τέτοιο χώρο. Σκοπός δεν είναι να φτιάξουμε κάτι που θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε οπουδήποτε αλλού, αλλά να ενταχθούμε σε αυτό το τρομερά φορτωμένο περιβάλλον, δημιουργικά.

Δεν φοβάμαι τη σύγκριση με τον πατέρα μου. Είμαι προετοιμασμένη για το ότι θα συμβεί, όνομα είναι αυτό, δεν περνάει απαρατήρητο. Πιο πολύ σαν πρόκληση τη βλέπω.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος νομίζω είναι το να εξελιχθώ σε κάτι μέτριο.

Οι γυναίκες στην Αθήνα παλεύουν περισσότερο, και πιο ουσιαστικά, αλλά οι γυναίκες στο Παρίσι η αλήθεια είναι ότι είναι πιο δυναμικές- ο αέρας τους είναι πιο σίγουρος. Μου φαίνονται πολύ πιο ελεύθερες απ’τις Ελληνίδες.

Στη δουλειά μου το ντύσιμο δεν παίζει κανένα ρόλο, αντίθετα έχουμε την ελευθερία να έχουμε πιτσιλιές στα ρούχα και να μην μας κατακρίνει κανένας γι’αυτό. Ασχολούμαι με το ντύσιμο αλλά τόσο όσο- έχω καταστρέψει τόσο πολλά ρούχα στο εργαστήριο που όσο κι αν μαρέσει να φοράω ωραία κομμάτια ξέρω ότι η μοίρα τους είναι να λερωθούν τόσο πολύ που δεν θα καθαρίζουν με τίποτα!

Ζωγραφίζω γιατί σκέφτομαι και δεν σκέφτομαι παράλληλα. Γιατί αδειάζω, αποσυμπιέζομαι, με κάνει χαρούμενη. Είναι μεγάλη ευτυχία (και μεγάλο κλισέ) να έχεις κάνει το χόμπι σου επάγγελμα.

Φυσικά, είναι πάρα πολύ δύσκολο να συντηρηθείς εξ’ολοκλήρου από τα εικαστικά. Χρειάζεται να κάνεις κι άλλες δουλειές παράλληλα, για να βγάλεις τα προς το ζην. Δεν είναι ακατόρθωτο, απλά θέλει πολλή

δουλειά. Να είσαι εργάτης. Και να το πιστέυεις πάρα πολύ. Αν δεν επιμείνεις, δεν θα τα καταφέρεις . Πρέπει να είναι πολύ συνειδητή απόφαση.

Στην τέχνη αυτή εξελίσσεις συνέχεια το μυαλό σου. Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και με τη σκέψη σου. Βάζεις συνέχεια καινούργιους στόχους που οφείλεις να τους περάσεις.Για να πετύχεις

κάποια στιγμή, οφείλεις και να αποτύχεις. Είναι μια δύσκολη διαδικασία από την οποία βγαίνεις κερδισμένος.

Athens is the new Athens? Ισχύει εν μέρει ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο. Σίγουρα έχει κοινά χαρακτηριστικά ως προς τα φτηνά ενοίκια και υλικά ο,τι δηλαδή ενδιαφέρει έναν καλλιτέχνη, ότι είναι

προσβάσιμη και είναι εύκολη πόλη για να ζεις. Είναι ανθρώπινη πόλη, όπου μπορείς να έχεις ένα εργαστήριο αλλά να μην ζεις για να πληρώνεις το ενοίκιο του.

Δείτε και τα υπόλοιπα city girls: