Ένα εντυπωσιακό, ψηλό κορίτσι με δυναμικό αέρα «μόλις ήρθα από το αεροδρόμιο», που, ναι, ισχύει, γιατί αυτό τον καιρό συμμετέχει στην πρώτη της μεγάλη ομαδική έκθεση στο μουσείο Cica στη Νότια Κορέα. Προσφάτως, το έργο της βραβεύτηκε με τον καλύτερο βαθμό στην τελική έκθεση του Τμήματος Καλών Τεχνών του πανεπιστημίου Goldsmiths ανάμεσα σε 100 άτομα.
Ένα κορίτσι 23 ετών που ζει μέσα στην τέχνη: ζωγραφική, performance, sound installation, γλυπτική και χρησιμοποιεί το ανθρώπινο σώμα σαν ζωντανό γλυπτό που εξωτερικεύει εκατομμύρια ήχους για να επικοινωνήσει. Ευκίνητη, γρήγορη, με casual urban στιλ και αυτό το έξτρα «κάτι» που χαρακτηρίζει τους καλλιτέχνες, ζει ανάμεσα σε Αθήνα, Λονδίνο και Πόρτο Χέλι και απλώς δεν νοιάζεται για το βαθύ μέλλον.
Καλλιτεχνικά, οι ζωγραφικές εγκαταστάσεις-αντικείμενα εξελίχθηκαν σε μία δική της δράση-performance με ήχο και κείμενο που επικεντρώνεται στο ανθρώπινο σώμα σαν να πρόκειται για «ζωντανό γλυπτό». Πώς αντιδράει το σώμα στις εξωτερικές επιδράσεις; Το έργο της «practising», που συμμετέχει στην έκθεση «The Digital Body: The 3rd International Exhibition on New Media Art» στο μουσείο Cica της Κορέας είναι μια κινούμενη πλατφόρμα η οποία παράγει ήχους ανάλογα με τη ρυθμική κίνηση των σωμάτων που στέκονται πάνω της.
Και πώς αντιδράει το σώμα στις πόλεις; Η Ελισάβετ λέει: «Ένα ταξίδι στο Βερολίνο, όπου πέρναγα όλη τη μέρα σε εκθέσεις και τα βράδια σε clubs με ηλεκτρονική μουσική, με οδήγησε στο να διερευνήσω τα όρια μεταξύ τέτοιων χώρων διασκέδασης και εγκαταστάσεων ή έργων τέχνης που χρησιμοποιούν ήχο».
Η Ελισάβετ με δικά της λόγια:
Στην αρχή ξεκίνησα με ζωγραφικές εγκαταστάσεις, οι οποίες πιθανόν λειτουργούσαν ως αντικείμενα κ μετά ανέπτυξα την πρακτική μου μέσα από μια δραστική performance με ήχο και κείμενο,το οποίο με βοήθησε να αντιληφθώ το πώς διαμορφώνεται ο χώρος που μας περιβάλλει. Αυτό με έκανε να επικεντρωθώ στο ανθρώπινο σώμα.
Η δουλειά μου δίνει έμφαση στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των άψυχων αντικειμένων και του ανθρώπινου σώματος- τα έργα μου τα αποκαλώ «ζωντανά γλυπτά».
Το έργο που εκτίθεται στο Μουσείο Cica, στο πλαίσιο της έκθεσης «The Digital Body: The 3rd International Exhibition on New Media Art» είναι ένα ζωντανό γλυπτό που περιλαμβάνει μια κινούμενη πλατφόρμα η οποία παράγει ήχους ανάλογα με τη ρυθυμική κίνηση των σωμάτων που στέκονται πάνω της. Μικρόφωνα αφής είναι τοποθετημένα πάνω στην κινούμενη πλατφόρμα και στο σώμα μου, συλλαμβάνοντας ακόμα και τον πιο μικρό ήχο ώστε να δημιουργηθεί ένα πολύ δυνατό κολάζ ήχου μέσα στον εκθεσιακό χώρο, χρησιμοποιώντας τόσο το σώμα όσο και την πλατφόρμα σαν μουσικά όργανα.
Δυστυχώς, η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πολιτιστική. Και εκτίνεται από τον τρόπο που διασκεδάζουν οι άνθρωποι μέχρι τον τρόπο που ντύνονται. Πρόσφατα, είχα μπει σε ένα ταξί και ο οδηγός μου περιέγραφε ότι η κοπέλα του έκλαιγε επί ένα μήνα επειδή δεν κατάφερε να αγοράσει την προσθετική τρέσα για τα μαλλιά που έκανε 300 ευρώ, και αγόρασε μια πιο φθηνή για 15! Αυτό τα λέει όλα.
Από μικρή, αυτό που με χαρακτηρίζει είναι ότι συνέχεια προσπαθώ να βρω το δίκιο μου. Ακόμα δεν τα έχω καταφέρει!
Αν η ζωή μου ήταν ταινία, θα της έβαζα τον τίτλο «On the edge».
Το πιο περίεργο πράγμα που μου έχει συμβεί στην Αθήνα είναι μια φορά που ήθελα να κατουρήσω και πήγα πίσω από ένα αυτοκίνητο. Ενώ ακόμα δεν είχα τελειώσει, ήρθε ο οδηγός, ξεκλείδωσε σαν να μη συμβαίνει τίποτα και μου είπε «συμβαίνει σε όλους».
Αυτό που μου αρέσει στο Λονδίνο σε σχέση με την Αθήνα είναι ότι κανείς δεν ασχολείται ούτε σχολιάζει την εμφάνιση σου: αν είσαι χοντρός ή κοντός ή αν το ντύσιμο σου είναι εξεζητημένο ή εκτός μόδας. Στην Αθήνα αυτό συμβαίνει συνέχεια και το βρίσκω τρομερά μικροαστικό.
Αυτή τη στιγμή εργάζομαι σε ένα έργο που θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο. Χρησιμοποιώ μικρόφωνα αφής για την καταγραφή ήχων αντικειμένων, μηχανών, ανθρώπων και ζώων που ζουν στο σπίτι της οικογένειάς μου και τα αναμιγνύω μαζί σαν ένα ηλεκτρονικό κομμάτι ήχου, το οποίο αποκαλώ House Techno.
Δείτε και τα υπόλοιπα city girls: