Είναι νέα, είναι δυναμική, είναι όμορφη και ειναι από τις ελάχιστες νέες Ελληνίδες που εργάζονται στο εμπόριο τέχνης- ίσως γιατί στην Ελλάδα δεν προσφέρονται σπουδές σαν τις δικές της. Η Έμμυ είναι απ΄τις λίγες νέες Αθηναίες που ξέρουμε που δεν κάνει κύκλους αλλά ξέρει πολύ καλά τι θέλει: ανακάλυψε από πολύ νωρίς την κλίση της και δουλεύει ακούραστα προς το στόχο της από τα 17. Μεγαλωμένη στην Αθήνα, έφυγε νωρίς για σπουδές στο Παρίσι (Ιστορία Τέχνης στη Σορβόννη και Εμπόριο Τέχνης στην Grande Ecole de marché de l’art). Δεν έχει μετανιώσει που γύρισε στην Ελλάδα, ξέρει πολύ καλά τι είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει και όταν πρόσφατα βίωσε μια ατυχία- είχε κάνει αίτηση για το internship των ονείρων της στο MoMA και η θετική απάντηση πήγε στα spam- δεν το έβαλε κάτω. Έχει μάθει να εκτιμάει την αξία τόσο του κλασσικού όσο και του σύγχρονου και να τα συνδυάζει με μεγάλη άνεση- από την δουλειά της, έως το ντύσιμο της, που την κάνει να ξεχωρίζει μόλις μπαίνει σε οποιοδήποτε δωμάτιο. Μπορεί άλλωστε να υποστηρίξει το ίδιο ντύσιμο από τις κομιλφό εκθέσεις μέχρι τα άνετα μπαράκια που διαλέγει για τη διασκέδαση της. Το μυστικό της είναι ότι δεν υποκρίνεται: «Το σημαντικότερο απ’όλα είναι να είσαι ο εαυτός σου, λέει», και σχολιάζει ότι οι γυναίκες στο Παρίσι είναι πιο απλές ενώ οι Ελληνίδες, λόγω μεσογειακού ταπεραμέντου, θέλουν να φαίνονται περισσότερο: «Εξάλλου, είναι πιο συμφιλιωμένες με τη σεξουαλικότητα τους, πράγμα που παίζει μεγάλο ρόλο» . Η συζήτηση μας έγινε στον χώρο της P Gallery Sculpture στην Κουμπάρη, της μόνης γκαλερί σύγχρονης γλυπτικής- της οποίας τις εκθέσεις επιμελείται η ίδια, σε ένα εύρος αρμοδιοτήτων που περιλαμβάνει από την προβολή του εκάστοτε καλλιτέχνη μέχρι το στήσιμο της έκθεσης και το γράψιμο των συνοδευτικών κειμένων. Δουλεύει πολύ και ακούραστα. Τις υπόλοιπες ώρες, θα τη βρεις να χαλαρώνει κάτω από την Ακρόπολη και να ενημερώνεται για τις εκθέσεις στα μουσεία και τις γκαλερί σύγχρονης τέχνης του κόσμου.
Η Έμμυ με δικά της λόγια:
Μια ικανότητα που χρειάζεται οπωσδήποτε για να δουλεύεις σε αυτό τον χώρο είναι το multitasking. Καλείσαι να κάνεις πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα, από το στήσιμο και τη διοργάνωση των εκθέσεων, τις βιογραφίες των καλλιτεχνών, την προβολή τους, μέχρι και το κομμάτι του εμπορίου. Σε ό,τι αφορά το κομμάτι της πώλησης, αυτό προκύπτει ανάλογα τη ζήτηση.
Δεν υπάρχουν πολλά νεαρά άτομα που να ασχολούνται με το εμπόριο τέχνης στην Ελλάδα-δεν υπάρχει πανεπιστήμιο που να προσφέρει τέτοιο τίτλο σπουδών. Όσα νέα άτομα βλέπεις, έχουν έρθει απ’το εξωτερικό, όπως εγώ. Επίσης είναι ένας χώρος αρκετά δύσκολος. Το εμπόριο τέχνης τώρα με την κρίση, έχει υποβαθμιστεί πάρα πολύ. Και τέλος, κακά τα ψέμματα, υπάρχει μια μονοκρατορία-από τους ανθρώπους που είναι στα μουσεία και τα ιδρύματα.
Σε ότι με αφορά, προσπαθώ να ενημερώνομαι όσο το δυνατόν περισσότερο και να μένω ψύχραιμη στην περίοδο των εκθέσεων,όπου θα έρθουν και οι στιγμές κρίσης. Εκεί πρέπει να μένεις συγκεντρωμένος, να μην χαώνεσαι. Προσπαθώ επίσης να είμαι πάντα ευγενική, γιατί η δουλειά μας είναι κοινωνική και απαιτεί να έρχεσαι σε επαφή με πολύ κόσμο, αλλά και να εκπροσωπώ όσο το δυνατόν καλύτερα τους καλλιτέχνες τους οποίους εκθέτουμε.
Μια μεγάλη ατυχία που μου έχει συμβεί μέχρι στιγμής: είχα κάνει αίτηση για πρακτική άσκηση, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, (MoMa), χρηματοδοτούμενη από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Στο τμήμα επιμέλειας μοντέρνας τέχνης και γλυπτικής. Περνούσαν οι μέρες, δεν ερχόταν απάντηση. Λίγες βδομάδες μετά, κι αφού είχα απογοητευεί, ανακάλυψα ότι είχα επιλεγεί για το τελικό στάδιο συνεντεύξεων. Μου είχαν στείλει mail και είχε πάει...στα σπάμ. Ήταν όμως πλέον αργά.
Μου αρέσει πολύ είναι όταν μπαίνουν στην γκαλερί άνθρωποι που δεν ξέρουν απαραιτήτως ποιος είναι ο Κουλεντιανός και ο Φιλόλαος, δεν έχουν μεγάλη εξοικείωση με τον χώρο της τέχνης, τους ενδιαφέρει όμως να μάθουν.,.
Δεν έχω μετανιώσει καθόλου που γύρισα στην Ελλάδα. Η ζωή εδώ είναι πιο χαλαρωτική. Εξάλλου, εδώ μπορώ να διαφοροποιηθώ επαγγελματικά, καθώς δεν υπάρχουν αντίστοιχες σπουδές. Στη Γαλλία υπάρχουν πάρα πολλοί σαν εμένα, οπότε ναι μεν οι επιλογές είναι περισσότερες αλλά και ο ανταγωνισμός είναι πολυ πιο σκληρός.
Στην Αθήνα αγαπώ την Πλάκα- είναι κλισέ, αλλά είναι το απόλυτο κέντρο απόκεντρο. Ταυτοχρόνως μια βόλτα εκεί έχει ενδιαφέρον και λόγω των πολλών και σπουδαίων μνημείων στην περιοχή. Μπαίνοντας σε αυτή τη γειτονιά, κάνεις ένα ταξίδι στο χρόνο.
Ενδυματολογικά, τα κορίτσια στη Γαλλία είναι πιο απλά απ’τα κορίτσια στην Αθήνα . Χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουν φινέτσα. Οι Ελληνίδες το έχουμε στο ταπεραμέντο μας, να θέλουμε να φαινόμαστε, να βαφόμαστε πιο έντονα. Θέλουμε να τραβάμε τα βλέμματα, ίσως φταίει το μεσογειακό ταπεραμέντο. Οι Παριζιάνες, επίσης, διαφοροποιούνται και στο ότι είναι αρκετά σνομπ ενώ οι Ελληνίδες πιο ανοιχτές- και πιο συνειδητοποιημένες ως προς τη σεξουαλικότητα τους.
Στο χώρο της τέχνης τα πράγματα μπορεί να ξεφέυγουν λίγο στο ντύσιμο, βλέπεις συνδυασμούς καμιά φορά τρελούς και εκκεντρικούς διότι δίνεται η σχετική ελευθερία. Το παν όμως είναι να είσαι ο εαυτός σου- και προφανώς να είσαι καθαρός και περιποιημένος, πράγμα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο εν έτει 2017.
Ο διαχρονικά αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Γιάννης Μόραλης. Από σύγχρονους , εκτιμώ πολύ τη δουλειά του Μανώλη Χάρου. Υπάρχουν και και πολλοί νέοι άνθρωποι που κάνουν αξιόλογη δουλειά. Θα δούμε πολλά πράγματα στο μέλλον!
Δεν πιστέυω ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο. Προφανώς και το Βερολίνο έχει γίνει ένα καλλιτεχνικό σημείο αναφοράς στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, όμως θεωρώ ότι η τέχνη έχει εμπορευματοποιηθεί σε ακραίο βαθμό με αποτέλεσμα πάρα πολλοί καλλιτέχνες να φτάνουν εκεί όχι για το καλλιτεχνικό climax αλλά κυρίως για το εμπορικό κομμάτι.
Η Αθήνα από την άλλη, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αποκτά έναν εντελώς δικό της χαρακτήρα σε ό,τι αφορά την καλλιτεχνική ανάπτυξη.