15 πράγματα που θυμάμαι από τις δικές μου πανελλήνιες

1. Το εκτυφλωτικό φως των ακτίνων του ηλίου που έκανε το δωμάτιο να λάμπει και με ανάγκαζε να ανοίγω τα μάτια μου πιο νωρίς από το ξυπνητήρι, μετά από ελάχιστες στιγμές ύπνου που και αυτές ήταν στριμωγμένες ανάμεσα σε εφιάλτες και κλάματα. Κάθε πρωί μου έκανε εντύπωση το πώς μπορούσε να έχει μία τόσο ωραία καλοκαιρινή ημέρα έξω, σε πλήρη αντίθεση με την μπόρα στο μυαλό μου.

2. Τα χρώματα στις σελίδες των βιβλίων κατεύθυνσης από τα μαρκαδοράκια και οι μολυβένιες σημειώσεις σε κάθε κενό ανάμεσα στα γράμματα. Ξεκινούσα να υπογραμμίζω μόνο "τα σημαντικά" και μέχρι να δώσω το μάθημα είχα χρωματίσει την κάθε λέξη που βρισκόταν εντός ύλης.

3. Τα νεύρα που με έπιαναν κάθε φορά που άκουγα το "είμαι βέβαιος πως θα τα πας τέλεια" από κάποιον που ήθελε να μου ευχηθεί καλή επιτυχία. Έμπαινα μέσα στην αίθουσα εξέτασης με το άγχος πως θα απογοητεύσω δεκάδες συγγενείς και φίλους που πίστευαν πως δεν υπάρχει περιθώριο αποτυχίας γιατί σίγουρα θα τα κατάφερνα περίφημα.

4. Το κρουασάν σοκολάτας που μου αγόραζε η μαμά μου κάθε πρωί από τον φούρνο της γειτονιάς και εγώ έτρωγα πιο πολύ για να ησυχάσει εκείνη πως δεν θα πάω να δώσω με άδειο στομάχι. Ήταν το αγαπημένο μου, αυτό με την παχιά τσουρεκένια ζύμη πασπαλισμένη με ζάχαρη και την γενναιόδωρη γέμιση σοκολάτας με φουντούκι. Έχω από τότε να φάω ένα, αλλά όταν τα βλέπω στην βιτρίνα του ίδιου φούρνου περαστική για το γυμναστήριο με πιάνει ένα ανεξήγητο σφίξιμο. Το ξεχνάω μετά από μερικά λεπτά βέβαια.

5. Τους στίχους από το Californication των Red Hot Chili Peppers που έγραφα στο πρόχειρο της κόλας μου γιατί είχα τελειώσει με τα θέματα της βιολογίας γενικής πριν το εικοσάλεπτο και δεν με άφηναν να φύγω από την αίθουσα. Επομένως κάπως έπρεπε να απασχολήσω τον εαυτό μου. Έγραψα 20 τελικά.

6. Το γεγονός ότι έφυγα στην μέση της συζήτησης με τρεις συμμαθητές μου μόλις συνειδητοποίησα πως είχα γράψει ένα θέμα εξολοκλήρου λάθος στην Iστορία κατεύθυνσης (το αγαπημένο μου μάθημα) και δεν είπα αντίο σε κανέναν. Η φίλη μου ισχυρίζεται ότι μου φώναζε να γυρίσω πίσω αλλά εγώ άκουγα μόνο ένα περίεργο βουητό και μια φωνή στο μυαλό μου να ουρλιάζει ΑΠΕΤΥΧΕΣ! ΑΠΕΤΥΧΕΣ! ΑΠΕΤΥΧΕΣ! Έκλαιγα για μία ολόκληρη μέρα μετά από αυτό. Αν το σκεφτώ για πολλή ώρα θα βάλω και τώρα τα κλάματα, δέκα χρόνια μετά.

7. Την απίστευτη δίψα που ένιωσα όταν με ξύπνησε η μαμά μου στις δέκα το βράδυ για να με ρωτήσει αν είμαι καλά. Κοιμόμουν από τη μία το μεσημέρι, με το που γύρισα δηλαδή από τα Αρχαία κατεύθυνσης. Αφού ζήτησα ένα ποτήρι νερό ξανακοιμήθηκα και ξύπνησα τελικά την επόμενη ημέρα στις έντεκα το πρωί. Τα μάτια μου έτσουζαν και θα μπορούσα να κοιμηθώ άλλο τόσο. Όμως έπρεπε να κάνω επανάληψη στα Λατινικά.

8. Την συμμαθήτριά μου που είχε εδώ και καιρό αποφασίσει πως το σχολείο και οι πανελλήνιες δεν της ταιριάζουν και δεν διάβαζε, δεν ήταν αγχωμένη, δεν περνούσε τα λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι με το πρόσωπο χωμένο σε ένα βιβλίο όπως οι υπόλοιποι. Κάποια στιγμή με ρώτησε "τι πραγματεύεται το κεφάλαιο με τον εμφύλιο;" πριν δώσουμε Ιστορία. Την αντιπαθούσα και την θαύμαζα ταυτόχρονα, είχε έναν τόσο χαλαρό τρόπο να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής που ζηλεύω ακόμα και σήμερα.

9. Το απογευματινό τηλεφώνημα από την καθηγήτριά μου με οδηγίες του τι πρέπει να ξαναδιαβάσω πριν κοιμηθώ. Μετά κατά τις δέκα έστελνε μήνυμα για καλή επιτυχία και με κεφαλαία γράμματα έγραφε ΩΡΑ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. Πάντα έλεγα ότι θα έχω πέσει στο κρεβάτι στο επόμενο τέταρτο, όμως μελετούσα μέχρι τις τρεις ή τέσσερις τα ξημερώματα.

10. Τον επιτηρητή να λέει πως θα μας συνοδεύουν στην τουαλέτα με "φυσικό τρόπο" και εμάς να μην καταλαβαίνουμε εξαρχής πως εννοεί πως δεν θα έχουμε ιδιωτικότητα αν θέλουμε να κάνουμε την ανάγκη μας γιατί κάποιος είχε αφήσει σημειώσεις μέσα στο καζανάκι. Οι αντιδράσεις και η φασαρία που ακολούθησαν με έκαναν να θέλω να ουρλιάξω γιατί δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ.

11. Το χαμόγελο της κολλητής μου όταν δίναμε Λογοτεχνία και έπεσε Κική Δημουλά που ήταν η αγαπημένη της ενώ όλοι πιστεύαμε πως ήταν η χρονιά του "Ο Ξένος" του Αλμπέρ Καμύ.

12. Την ανάγκη μου να φύγω από τον χώρο του σχολείου αμέσως αφού άφηνα την κόλα μου στην έδρα, χωρίς να θέλω να ακούσω τις σωστές απαντήσεις από τους καθηγητές που ήταν έτοιμοι να το συζητήσουν μέχρι τελευταίου τόνου. Μετά από αυτό που έπαθα με την Ιστορία, απλώς δεν ήθελα να ξέρω.

13. Τα αραδιασμένα κινητά τηλέφωνα που δεν μπορούσαν καλά καλά να πάρουν φωτογραφίες τότε, όμως τα χρειαζόμασταν. Όταν έπαιρνα το δικό μου πίσω και το άνοιγα, υπήρχε πάντα μία αναπάντητη από τον μπαμπά που ήταν στην δουλειά εκείνη την ώρα και ανησυχούσε.

14. Το κάψιμο που ένιωθα στα μάγουλά μου όσο έγραφα, σαν να είχαν πάρει φωτιά. "Είσαι καλά;" με  είχε ρωτήσει η επιτηρήτρια την ώρα της έκθεσης αγγίζοντας το δικό της πρόσωπο.

"Ναι, ναι ευχαριστώ. Έτσι κάνουν πάντα όταν συγκεντρώνομαι, κοκκινίζουν!"

15. Το πρωί των αποτελεσμάτων που έκανα εμετό με το που ξύπνησα.