Της Λίνας Μανδράκου
Τα παλιά τα χρόνια, κάθε φορά που γιορτάζαμε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, έμενα μέσα και έβλεπα πολλή τηλεόραση, αντί να βγω έξω με τις φίλες μου, να πάμε σε καμιά ταβέρνα και να παρενοχλούμε σεξουαλικά τα γκαρσόνια. Δεν έχω βγει ποτέ έξω ως εορτάζουσα γυναίκα, δεν ξέρω τι πραγματικά παίζει, αλλά από ό,τι μου λένε κάποιες φίλες τέτοια φαιδρά συμβαίνουν στις 8 Μαρτίου. Τουλάχιστον συνέβαιναν παλιά, γιατί τα τελευταία χρόνια ξυπνήσαμε οι γυναίκες και κάνουμε λιγότερες αηδίες.
Οι φίλες μου, που έχουν μία, άντε δύο, ανάλογες εμπειρίες, μου έχουν περιγράψει όλο το παλαιό τελετουργικό. Τα κορίτσια ετοίμαζαν την έξοδο από νωρίς. Δυο τρεις μέρες πριν έθεταν βέτο στους καλούς τους. Όσες είχαν τουλάχιστον, γιατί φοβάμαι πως την Ημέρα της Γυναίκας γενικώς ξεσάλωναν όσες δεν είχαν «καλούς» ή όσες είχαν αδιάφορους «καλούς», άρα κακούς «καλούς», δεν ξέρω αν παρακολουθείτε το συλλογισμό μου. Έλεγαν, λοιπόν, «σήμερα, αγάπη μου, θα βγω με τις φίλες μου» και περίμεναν με αγωνία το ΟΚ. Οι «αγάπες», στην πραγματικότητα, άλλο που δεν ήθελαν να μείνουν μόνοι τους, αλλά έκαναν μερικές κόνξες, έτσι για το αντέτι και το αντριλίκι, και μετά τις ξαμολούσαν.
Τα κορίτσια έβαζαν τα καλά τους μίνι φουστανάκια, κι ας είχε ακόμα ψόφο (Μάρτη, γδάρτης), και έφευγαν για τα ραντεβού τους δίνοντας ένα πεταχτό φιλί στον άλλον, ξέρετε ποιον. Η μέρα προϋπόθετε φουλ σέρβις. Πρώτα ταβέρνα για μασαμπούκα και μετά μπουζούκια για ποτό και χορό. Επειδή για τους άντρες την Ημέρα της Γυναίκας ίσχυε απαγορευτικό, οι μόνοι αρσενικοί που κυκλοφορούσαν ήταν οι εργαζόμενοι, οι οποίοι και πλήρωναν τη νύφη. Για ένα κομμάτι ψωμί έπρεπε να υπομένουν χοντροκομμένο καμάκι, γελάκια, σχόλια, τυχαία ακουμπήματα σε επίμαχα σημεία και να αντεπεξέρχονται σε συμπεριφορές μεθυσμένων γυναικών, που, όπως και να το κάνουμε, είναι μια φρίκη.
Οι άντρες, όταν μεθάνε, μένουν σιωπηλοί και ξερνάνε στο ταξί. Οι γυναίκες, όλως παραδόξως, δεν περνούν από το στάδιο της σιωπής, αλλά φτάνουν κατευθείαν στο νευρικό γέλιο. Με το μάτι γλαρό, να μην μπορεί να κεντράρει, και τη γλώσσα να μπερδεύεται λένε βλακείες. Η φάση της χαράς κρατάει μερικές γουλιές και μετά αρχίζει η τραγωδία. Τις πιάνει το κλάμα και το παράπονο, γίνονται φόρτωμα στις φίλες τους και, αντί να ξεράσουν στο ταξί, ξερνάνε πάνω στην τουνίκ της κολλητής στην τουαλέτα (στην καλύτερη περίπτωση) ή, ακόμα χειρότερα, στο αυτοκίνητό της.
Το ξαναλέω, δεν μου έχουν συμβεί ανάλογα σκηνικά, οι Παγκόσμιες Ημέρες, οι σχέσεις ανδρών και γυναικών, όπως και τα μεθύσια, δεν είναι το φόρτε μου, τα ξέρω εγκυκλοπαιδικά. Ωστόσο, μπροστά στην Ημέρα της Γυναίκας και το «It’s a man’s world» δεν ξέρω πραγματικά τι να διαλέξω.
