H βροχή του δάσους είναι ξύλινα κοντάρια από μικρούς κορμούς δέντρων, που χρησιμοποιούνται σε παραδοσιακές τελετές σε εξωτικές χώρες για να φέρουν τη βροχή. Συνήθως είναι κούφιοι κορμοί κάκτων γεμισμένοι με σπόρους. Οι σπόροι, καθώς κινούνται, χτυπούν στις εσωτερικές βελόνες του κάκτου και δημιουργούν έναν ευχάριστο ήχο σαν να πέφτει δυνατή βροχή στα πυκνά φυλλώματα δάσους. Αναλόγως πώς κινείς τον κορμό, ο ήχος μπορεί να είναι σύντομος ή μεγαλύτερης διάρκειας και έντασης και λειτουργεί με έναν ευεργετικό τρόπο στην ακοή. Νιώθεις να χαλαρώνεις ή να σου έρχεται να πας για τσίσα ή και τα δύο.
Αν το κινήσεις πιο γρήγορα μπορείς να χορέψεις και σάλσα.
Οι κορμοί διαφέρουν σε μέγεθος και στο υλικό που χρησιμοποιείται στο εσωτερικό τους. Μπορεί να φτάνουν μέχρι και δύο μέτρα ύψος και να είναι γεμάτοι από ρύζι, σπόρους καλαμποκιού ή πολύ μικρά, ελαφριά κοχύλια, που δίνουν και τον ωραιότερο ήχο γιατί πέφτουν πιο απαλά από κίνηση σε κίνηση.
Ο δικός μου κορμός ήταν από το Μεξικό. Μου τον χάρισαν η Πόλυ και ο Τάσος. Ήταν το πιο μεγάλο δώρο κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους, δύο μέτρα παρά κάτι ύψος και πολύ εντυπωσιακός. Το κουνούσες αργά και η ατέλειωτη ροή του ήχου σού γαργαλούσε τη σπονδυλική στήλη, είχε πραγματικά μία μαγική επίδραση επάνω σου.
Για την επιστροφή στο σπίτι χρειάστηκε να ανοίξουμε τα παράθυρα του ταξί, χειμωνιάτικα, για να μπει η Βροχή του Δάσους διαγώνια – δεν χωρούσε αλλιώς.
Στο σπίτι, αφού την ταρακουνήσαμε δεόντως και απολαύσαμε τον σαγηνευτικό της ήχο, την ακουμπήσαμε σε μία ωραία γωνία μαζί με άλλα εξωτικά – κόνγκας, μπόνγκος και κουδούνια αγελάδας, γιατί είμαστε μουσικό σπίτι και μαζεύουμε πράγματα που κάνουν θόρυβο.
Πέρασαν οι μήνες και οι εποχές, η Βροχή του Δάσους μάς συντρόφευε όποτε θέλαμε κάτι σαν ηρεμιστικό εφέ και μετά επέστρεφε στην αγαπημένη της γωνιά, δίπλα στο καλοριφέρ.
Αυτό ήταν και το μεγάλο μας λάθος.
Μια χειμωνιάτικη νύχτα με δυνατό κρύο, γύρω στις 4 τα χαράματα, ξυπνήσαμε λαχταριασμένοι από έναν εκρηκτικό θόρυβο τον οποίο ακολούθησε ένας ήχος πλημμύρας. Κρατώντας το μόνο όπλο που είχαμε πρόχειρο, το κινητό, περπατήσαμε αργά προς το σαλόνι για να δούμε τι έγινε.
Αντικρίσαμε τον μεγάλο κορμό της Βροχής να έχει σκάσει και να έχει ανοίξει στα δύο από τη ζέστη του καλοριφέρ ενώ χιλιάδες μικρά, λευκά κοχύλια σε μέγεθος ρυζιού είχαν σκορπιστεί σε όλο το σπίτι.
Αυτό έγινε μέσα δεκαετίας ’90.
Ακόμα βρίσκουμε κοχύλια σε διάφορα σημεία του σπιτιού.
