O έρωτας δεν κρατάει για πάντα αλλά τι μπορούμε να κάνουμε όταν έρχεται αυτή η αναπόφευκτη στιγμή που περνάει;
Εντάξει, μεταξύ μας τώρα, όλοι το ξέρουμε κι ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε: ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα.
Γιατί αν ήμασταν συνέχεια ερωτευμένοι, θα παθαίναμε καμιά καρδιακή προσβολή από την ένταση. Άρα δε φταίμε εμείς, ο οργανισμός μας μάς προστατεύει από καρδιαγγειακά νοσήματα (επομένως μην έχεις τύψεις που δε νιώθεις για το έτερον ήμισυ όπως τους πρώτους μήνες που τον/την έβλεπες και σου τρέχανε σαλάκια).
Βασικά, όταν ερωτεύεσαι, κάτι σου συμβαίνει χωρίς τη θέλησή σου. Είσαι παθητικός, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Γι’ αυτό μου άρεσε πάντα η αγγλική έκφραση «falling in love». Γιατί αυτό παθαίνεις: πέφτεις σε μια κατάσταση. Δική μου συμβουλή: απόλαυσε αυτή την πτώση, όσο προλαβαίνεις. Γιατί δεν θα κρατήσει πολύ. Και, μεταξύ μας, πόσες φορές νομίζεις πως θα πέσεις –και με το «θα πέσεις», εννοώ να γκρεμοτσακιστείς– στη ζωή σου; Όχι πολλές.
Το θέμα είναι τι κάνουμε όταν έρχεται αυτή η αναπόφευκτη στιγμή που ο έρωτας περνάει. Όταν ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις στο κρεβάτι σου έναν άγνωστο και αναρωτιέσαι: Τι κάνω εγώ μ’ αυτόν; Και πώς βρέθηκα εδώ; Όταν κάνεις sex για χιλιοστή φορά και ξαφνικά, στα καλά καθούμενα, είναι σα να κοιτάς από ψηλά και διαπιστώνεις ή ότι το ταβάνι θέλει βάψιμο ή ότι το πάτωμα θέλει σκούπισμα (ο καθένας στη στάση που τη βρίσκει). Όταν ανυπομονείς να τελειώσει το sex για να κάτσετε να δείτε «Game of Thrones» και να φάτε πίτσα.
Το δίλημμα είναι πολύ απλό: προσπαθώ να παραμείνω σ’ αυτή τη σχέση με το ζόρι, χωρίς να πολυθέλω αλλά με πιάνει το πείσμα μου και θα την κάνω να πετύχει γιατί έτσι πρέπει –και πού να τρέχω τώρα να βρίσκω άλλο/άλλη, να ντύνομαι, να βγαίνω και να οργώνω τα μπαρ, τα πάρτι και τα γυμναστήρια– ή το παίρνω απόφαση ότι τελείωσε, δεν το κουράζω και πολύ, φεύγω και αφήνω πίσω μου συντρίμμια και πάω παρακάτω; Όταν πεθάνει ο έρωτας, θρηνώ και το ξεπερνάω ή πρέπει να φέρω τη νεκρανάσταση;
Λένε πως το κλειδί για μια επιτυχημένη σχέση είναι να σταματήσεις να ψάχνεις για το σωστό σύντροφο και να δεχτείς και να αγαπήσεις αυτόν που έχεις βρει ήδη. Εμένα προσωπικά αυτά μου θυμίζουν κάτι inspirational δηθενιές που βλέπω παρά τη θέλησή μου όλη μέρα στο facebook με φόντο ζευγαράκια που περπατάνε χέρι χέρι σε κάτι παραλίες και μου προκαλούν-όσο να πεις- μια ανακατωσούρα.
Και σκέφτεται να την κοπανήσει…
Το θέμα είναι το εξής: Άντε και έφυγε ο έρωτας. Έμεινε κάτι άλλο; Και τι είναι αυτό; Και αρκεί για να παραμείνεις στη σχέση; Γιατί αν έμεινε ένας αόριστος σεβασμός για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου είναι πολύ σημαντικό, αλλά ίσως όχι αρκετό για είσαι μαζί του. Μπορείς να τον έχεις φίλο, να κάνετε φιλοσοφικές συζητήσεις, να του κάνεις like στα status του, βρε αδερφέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να κοιμάστε και στο ίδιο κρεβάτι ενώ εσύ σκέφτεσαι τον σέξι αξύριστο μπάρμαν που σε σέρβιρε χθες βράδυ.
Και τι, να μείνω μόνος/η μου; Θα μου πεις. Καλύτερα μόνος/η παρά με κακή παρέα, θα σου απαντήσω. Επίσης, τα κίνητρα για να μείνεις σε μια σχέση που φοβάσαι στ’ αλήθεια πως μπορεί να πεθάνεις από βαρεμάρα, είναι κυρίως κοινωνικά. Και επιχειρήματα του τύπου «Πού να τρέχω τώρα, καλά είμαστε μωρέ» και, γενικότερα, όλες οι φράσεις που τελειώνουν με το «μωρέ» δεν πιάνονται.
Ή έρωτας ή τίποτα. Ή μήπως όχι; Από την άλλη, αν φεύγεις και συ κάθε φορά που φεύγει ο έρωτας ή ο ενθουσιασμός, αυτό δεν συνεπάγεται πως δεν θα κάνεις σχέση με διάρκεια πάνω από ένα εξάμηνο; Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα νιώσεις ποτέ την οικειότητα που οι περισσότεροι από μας επιθυμούμε; Και με την έννοια οικειότητα δεν εννοώ να σταματήσεις να ξυρίζεσαι, να κυκλοφορείς όλη μέρα με πιτζάμες Hello Kitty ή με ξεχειλωμένα τρύπια μποξεράκια. Εννοώ να νιώθεις άνετα και όμορφα με τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και να μη χρειάζεται να προσπαθείς και πολύ για τίποτα. Και να είσαι καλά.
Εξαρτάται από τι θέλει στ’ αλήθεια ο καθένας από μας. Εγώ δεν έχω απάντηση. Βασικά, κανείς δεν έχει. Σ’ αυτό το δίλημμα έχω πάρει ανά καιρούς και τις δύο αποφάσεις. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι δεν πειράζει να είσαι μόνος σου και ότι δεν χρειάζεται να περιμένεις από κάποιον να σε γεμίσει – εκτός αν είσαι γαλοπούλα. Αξίζει τον κόπο να πεις «Ή έρωτας ή τίποτα». Και μην αγχώνεσαι ιδιαίτερα. Εξάλλου οι άνθρωποι δεν είμαστε σαν τους κύκνους, που ζευγαρώνουν μια φορά και για πάντα.
Οι Ελληνίδες στα τσατ είναι χοντρές (και επιστρέφει στις Ρωσίδες)
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2013.
