Κρατάει το τηλέφωνό του σαν να το σιχαίνεται. Μιλάει όχι για να ακουστεί. Μιλάει επειδή πρέπει. Επειδή πνίγεται. Δείχνει την οθόνη. «Να, εδώ» λέει.
Να. Βλέπεις; Ξημερώματα είναι. Σε πεζόδρομο. Βλέπεις τα μάτια της; Βλέπεις πως είναι υγρά; Από το αλκοόλ. Κι εδώ. Αυτή είναι ανεβασμένη την άλλη μέρα το πρωί. Όχι, δεν την έχει τραβήξει μόνη της. Φαίνεται. Έχει βάλει κάποιον άλλον να την τραβήξει. Για να φαίνεται που έχει ανεβάσει τα πόδια πάνω στο γραφείο. Τα βλέπεις τα πόδια;
Κάνει πως δεν κοιτάει το φακό. Αλλά ποζάρει. Έτσι κάνει. Τάχα μου φυσική, αλλά ποζάρει. Ε, μετά αυτές είναι κλασικές. Με το γάτο αγκαλιά. Ο γάτος μόνος του. Ο γάτος στον καναπέ, στην κουζίνα. Και μετά πάλι βράδυ με τις φίλες της. Βλέπεις τι γράφει; «Φίλη, εδώ είμαι για μούντζες».
Άσχετο. Αλλά απορώ. Από πότε κόλλησαν αυτό το «φίλη» και τα κορίτσια. Εγώ το «φίλε» το θυμάμαι στο στρατό. Πήγε να με τρελάνει. Όλο «φίλε» και «φιλαράκι» και «φίλε», είχα χάσει τ’ όνομά μου.
Τέλος πάντων. Έτσι πάει όλη τη μέρα. Δέκα μέρες τώρα. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ ανεβάζει φωτογραφίες. Όλη τη ζωή της. Ανεβάζει ριάλιτι.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι τα ανεβάζει για να τα βλέπω. Αλλά εγώ κάνω πως δεν τα βλέπω. Τα βλέπουν οι άλλοι, όμως. Τα βλέπουν και χαριεντίζονται.
Έχω δέκα μέρες να τη δω. Τη βλέπω μόνο στον τοίχο της.
Τραβάει το τηλέφωνο. Το κλείνει. Το ρίχνει στην τσέπη του.
Με έχει κάνει θεατή της.
Μ.Τ.