Της Χρύσας Φραγκιαδάκη
Σίγουρα δεν χρησίμευε για να βλέπεις την ώρα εκείνο το μικροσκοπικό γυναικείο ρολόι. Στο θολό εσωτερικό της χρυσόδετης πλάκας δεν υπήρχαν αριθμοί, μόνο δυο δείκτες, μόλις ορατοί, που επέπλεαν σαν αγκάθια αχινού σε υγρή άμμο.
Όμως το αραχνοΰφαντο μπρασελέ από χρυσές και ασημένιες ίνες, και το περίτεχνο κούμπωμα, πασπαλισμένο με διαμαντόσκονη, μαρτυρούσαν τον πραγματικό του ρόλο. Οι αντανακλάσεις και οι ιριδισμοί τους είχαν κοσμήσει ματαιόδοξα το χρόνο σε ποιος ξέρει πόσους χορούς, πόσα ρεβεγιόν, πόσους γάμους και βαφτίσια.
Βγαίνοντας από το ανταλλακτήριο, εκείνη κοντοστάθηκε λιγάκι. Όχι επειδή αποχωριζόταν το μοναδικό ενθύμιο μιας γιαγιάς που δεν είχε προφτάσει να γνωρίσει, ούτε επειδή το είχε κάνει για τριάκοντα αργύρια, αλλά επειδή της πέρασε από το μυαλό πως ένα ρολόι που δεν μετρά τις ώρες θα ήταν το ιδανικό αξεσουάρ για μια άνεργη.