Η Δέσποινα Κουτσομητροπούλου γράφει τις σκέψεις της για το βιβλίο «My year of Rest and Relaxation»
Υπό συνθήκες, πώς θα φαινόταν σε μια κανονική γυναίκα να αράξει για ένα ολόκληρο χρόνο; Σε «χειμερία νάρκη» για 12 μήνες. Όταν έπεσε το μάτι μου πάνω στον τίτλο του βιβλίου της συγγραφέα Ottessa Moshfegh «My year of Rest and Relaxation» είπα μέσα μου, να ένας σπουδαίος τίτλος. Και μια θαυμάσια πρόταση ζωής. Να μην κάνεις τίποτα. Για φαντάσου. Επί έναν ολόκληρο χρόνο. Δηλαδή, να μη δουλεύεις, να καταφθάνει με κάποιο μαγικό τρόπο ένα εισόδημα κι εσύ να ασχολείσαι με αυτά που σου αρέσουν. Βιβλία, βόλτες, τοπία και όλα τα ό,τι σου. Ατέλειωτος ύπνος... Ένας χρόνος ξεκούρασης και χαλάρωσης. Όλος δικός σου. Ένα μοναδικό, επαναστατικό, εγωιστικό πρότζεκτ αυτοπροστασίας.
Και μιας και το καλοκαίρι με αυτές τις θερμοκρασίας δεν με τρελαίνει, άρχισα να φαντάζομαι πώς θα ήταν ένας χρόνος, ένα gap year για ενήλικες, ένας χρόνος πραγματική πολυτέλεια για να δεις τι θα κάνεις παρακάτω. Όχι απόσυρση. Επαναπροσδιορισμός και αυτοπροστασία. Να συλλάβεις την ιδέα είναι πρωτοποριακό. Να την υλοποιήσεις, ριζοσπαστικό. Πρακτικά αδύνατο. Αλλά, πάντα πρέπει να υπάρχει ένα αλλά. Πολλοί οι βαθμοί δυσκολίας. Παιδιά, σκυλιά, υποχρεώσεις, δουλειά βιοπορισμού, άγχη, φόροι, λογαριασμοί, έξοδα.
Θυμίζει σίγουρα σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Σκέψου όμως να μπορούσες να το κάνεις. Αλλά να μην ντουβαροσκοπείς με τα πιτζαμάκια. Να το δεις σαν μια ευκαιρία, ανανέωσης, αυτοβελτίωσης. Φρέσκαρε μια ξένη γλώσσα, αν το θέλεις. Φρέσκαρε τον εαυτό σου. Φρέσκαρε τη ζωή σου.
Το βιβλίο κακώς νόμιζα πως αναφέρεται –με αυτό τον τρόπο– σε αυτή την εξαίσια ιδέα, η οποία διαπίστωσα πως είναι 100% δική μου και χαίρομαι για αυτό. Βέβαια η βασική χαρακτήρας του βιβλίου είναι 100% «δικιά μου», διότι αποφασίζει να πέσει σε «χειμερία νάρκη», αλλά εκείνη χρειάζεται βοήθεια, δηλαδή ουσίες για να το πετύχει. Ριλαξάρει μετά συνταγογραφήσεων. Ενώ η μέθοδός μου είναι φυσική και ολιστική.
Τι αναζητά η ηρωίδα; Έναν τρόπο έτσι ώστε το μυαλό της να μην παίρνει πολλές στροφές και η ζωή της να γίνει λιγότερο φορτική. Και να πάψει να καταδικάζει με ευκολία τους πάντες και τα πάντα. Τον όμορφο εαυτό της παρέσυρε μια δίνη δυστυχίας, άγχους και επιθυμίας να ξεφύγει από τη φυλακή του μυαλού και του σώματός της. Η χρονιά για την οποία γράφει η Ottessa Moshfegh είναι μια χρονιά που πέρασε εξ ολοκλήρου υπό την επήρεια ενός τρελού συνδυασμού φαρμάκων που έχουν στόχο να θεραπεύσουν την τάση απομόνωσης και την αποξένωση της ψυχής από αυτό τον κόσμο. Μαύρο, ανελέητο χιούμορ... και τα υπόλοιπα στο μυθιστόρημα.